Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2007

Ψυχούλα άδολη...

Εκεί που θ’ ακουμπήσει η καρδιά σου...
Εκεί που ξεδιπλώνονται τα όνειρά σου...
είναι ο τόπος που σε δένει
κι ότι ζυγίζει μέσα σου τώρα σου απομένει...

Και το βιβλίο της ζωής μια μέρα κλείνει...
μετά τη δίνη του καιρού ίσως θα ’ρθει και η γαλήνη...
Το φως της μέρας χάνεται στη δύση
και στα χρώματα σαν όνειρο που δεν πιάνεται...
Το τριαντάφυλλο του ουρανού
τα πέταλά του ανοίγει για να δεχτεί ψυχούλα άδολη
που μακριά μας έχει φύγει...

Καλό σου ταξίδι αδελφούλα μου
καλό κατευόδιο Πόλυ...
η ομορφιά σου ριζωμένη μέσα μας αιώνια θα ζει όλη!
Κι εμείς κοντά σου θα’ ρθουμε
απόψε, αύριο... ποιος ξέρει...
το Πεπρωμένο έχει γραφτεί
και μαγικό και άγνωστο
το θεϊκό της μοίρας χέρι...
Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ, Νέα Υόρκη

2 σχόλια:

  1. Τελικά οι Έλληνες είναι ποιητές.Είναι γραμμένο στο DNA τους,αφού αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν τραγούδι τη λύπη τη χαρά τους,τον έρωτα ή όποιο άλλο συναίσθημα,Η "Ψυχούλα άδολη" είναι ένα τρυφερό και συγκινητικό ποίημα , γιατί εκτός από την στιχουργική ικανότητα,είναι όπως ξεκάθαρα φαίνεται βιωμένο το γεγονός που ποιητικά αφηγείται.
    Ευχαριστώ για την συγκίνηση

    Φαίδων Θεοφίλου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στέλλα Καλως ήλθες στην παρέα, με το "Ψυχούλα άδολη"
    Όταν υπάρχει σέβας, αγάπη και ομόνοια η ζωή ασφαλώς είναι πιο ενδιαφέρουσα, πιο γλυκιά, μα και πιο θαρρετή να ατενίσεις τον κόσμο, την κοινωνία, να πετάξεις στο σύμπαν, ξέροντας ότι είσε ένα αγαπητό μέλος των "Μακρινών Αντίλαλων"


    χαιρετώ
    Γαβριήλ Παναγιωσούλης

    Νεα Υόρκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος