Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Περί φιλίας...

Γράφει η Κατερίνα Ευσταθίου Σελάχα στην εφημερίδα Εμπρός για μια έφηβη που δημοσίευσε στο Facebook, τούτο: «Φίλος είναι μονάχα εκείνος που ξέρει... το τραγούδι της καρδιάς σου... και που μπορεί να σου το τραγουδήσει, όταν εσύ ξεχάσεις… τα λόγια!». Κι απ’ αυτό πιάστηκε η Κατερίνα για να γράψει:
Εδώ κλασικά έχουμε μια πολύ όμορφη αλλά εξιδανικευμένη θεώρηση της φιλίας, που ταιριάζει στο προφίλ του εφήβου, αφού στη ζωή του καταλαμβάνει πρωταρχική θέση. Δεν είναι τυχαίο το ότι αν ρωτήσεις έναν έφηβο πόσους πραγματικούς φίλους έχει, δεν υπάρχει περίπτωση να σου απαριθμήσει λιγότερους από πέντε.
Και στη φάση αυτή το εννοεί, είναι απόλυτα ειλικρινής. Τι μεσολαβεί και μερικά χρόνια αργότερα το ίδιο άτομο με το ζόρι θα σου αναφέρει ένα - δυο ονόματα;
Την απάντηση μου την έδωσε ο Αριστοτέλης με πλήρη σαφήνεια στα «Ηθικά Νικομάχεια»: «Φίλος με την έννοια της αληθινής φιλίας δεν μπορεί να είναι κανείς με πολλούς ανθρώπους, όπως δεν μπορεί αν είναι ερωτευμένος με πολλά πρόσωπα συγχρόνως.
Γιατί η πραγματική φιλία μοιάζει με την υπερβολή, και η υπερβολή όταν πρόκειται για αγάπη, στρέφεται, από τη φύση της σ’ ένα ορισμένο πρόσωπο. Και φυσικά, δεν είναι δυνατό, ν’ αρέσουν πολλοί στο μεγαλύτερο βαθμό στο ίδιο πρόσωπο. (15)
Εκτός απ’ αυτά πρέπει ν’ αποκτήσει κανείς με μακροχρόνια επικοινωνία σχετική πείρα (για το χαρακτήρα τους), πράγμα πάρα πολύ δύσκολο. Είναι ενδεχόμενο, όταν πρόκειται για συμφέρον και ευχαρίστηση ν’ αρέσει κάποιος σε πολλούς, γιατί είναι πολλοί οι τέτοιοι, κι η (αμοιβαία) παροχή υπηρεσιών χρειάζεται λίγο χρόνο. Από τα δύο αυτά είδη των φιλικών σχέσεων, εκείνη που μοιάζει με την αληθινή φιλία είναι εκείνη που στηρίζεται στην απόλαυση, όταν οι δυο φίλοι συμπεριφέρονται μεταξύ τους με τον ίδιο τρόπο, ή όταν ο ένας βρίσκει ευχαρίστηση στον άλλον ή τα ίδια πράγματα. (20) Τέτοια είναι η φιλία των νέων, επειδή σ’ αυτούς επικρατεί περισσότερο η ιδεαλιστική πλευρά, ενώ εκείνη η φιλία που βασίζεται στο συμφέρον θυμίζει καπηλεία».
Μια άλλη βαθιά όσο και ρεαλιστική θεώρηση της φιλίας έχει κάνει και ο Μπόρχες: «Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου· όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι, θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μην πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σού σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου […]».
Αυτό το κείμενο αποτελεί για μένα ορισμό της βαθιάς φιλίας και σπάνια θεωρώ την πραγμάτωσή της, αφού ο πραγματικός φίλος έχει το δύσκολο έργο ν’ αναγνωρίσει τα όρια που υπάρχουν ανάμεσα σ’ αυτόν και το αγαπημένο πρόσωπο, να φέρεται με ανιδιοτέλεια και να μην τον χειραγωγεί στο όνομα της φιλίας του.
Κι όταν μπαίνει ο εγωισμός στη μέση, τι γίνεται; Υπάρχει εκεί χώρος για φιλίες; Πάνω σ’ αυτό ας προβληματιστεί ο καθένας λαμβάνοντας υπόψη τα προσωπικά του δεδομένα. Εξάλλου, υπάρχουν πάντα και οι φίλοι στο Facebook… να φαν κι οι κότες. Για Μπόρχες και για Αριστοτέληδες να μιλούμε τώρα!
Η αγάπη και η φιλία δε φουντώνουν με την παρουσία των ατόμων αλλά με τη μαγεία του να ξέρεις, άσχετα αν δεν τους βλέπεις, πως τους έχεις στην καρδιά σου.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Τι είναι νίκη…


Όταν είσαι λησμονημένος ή παραμελημένος ή σκοπίμως εκμηδενισμένος καί μειδιάς εσωτερικώς υπερήφανος διά τήν ύβριν 
– αυτό είναι νίκη. 
Όταν η καλωσύνη σου κακολογήται, όταν αί επιθυμίαι σου πολεμούνται, η καλαισθησία σου προσβάλλεται, η συμβουλή σου περιφρονήται, αί γνώμαι σου γελοιοποιούνται, σύ δέ δέχεσαι όλα αυτά, μέ σιγήν υπομονής καί αγάπης
– αυτό είναι νίκη. 
Όταν είσαι ευχαριστημένος μέ οιανδήποτε τροφήν, μέ οιονδήποτε ένδυμα, οιονδήποτε κλίμα, οιανδήποτε συναναστροφήν, οιανδήποτε μοναξιάν, οιανδήποτε διακοπήν
– αυτό είναι νίκη. 
Όταν υπομένης πάσαν αταξίαν, πάσαν ανωμαλίαν, πάσαν απροσεξίαν είς χρόνον καί τόπον, πάσαν ενόχλησιν
– αυτό είναι νίκη. 
Όταν ημπορής νά αντιμετωπίζης τήν κοινήν ανοησίαν, τόν παραλογισμόν, τήν διανοητικήν αναισθησίαν καί υπομένης όλα αυτά, όπως τά υπέμεινεν ο Ιησούς
– αυτό είναι νίκη. 
Όταν ποτέ δέν αρέσκεσαι νά περιαυτολογής ή νά απαριθμής τά ιδικά σου καλά έργα ή νά επιδιώκης επιμόνως επαίνους, όταν δύνασαι αληθώς νά αρέσκεσαι νά είσαι άγνωστος
– αυτό είναι νίκη».

Από το απόκρυφο ημερολόγιο του Βασιλέως Γεωργίου του Β΄
Φιλική προσφορά του καθηγητή κ. Αριστείδη Γιαπαλή
Από Μηθυμναίος

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Το σ’ αγαπώ είναι κι αυτή μια λέξη απλή...

Κοίτα να δεις, στο δρόμο της ζωής αν βγεις
το μονοπάτι σου θα πρέπει να διαλέξεις.
Μα προπαντός, κοίτα να δεις, στο μονοπάτι της ζωής
πρέπει να μάθεις και να σέβεσαι τις λέξεις. 
Το σ’ αγαπώ είναι κι αυτή μια λέξη απλή,
μα… σε χιλιάδες περιπτώσεις
είναι ανόητη, γελοία και κουτή, 
όμορφη είναι μοναχά όταν τη νιώσεις.




Κοίτα να δεις, κάποια στιγμή οι λέξεις όλες στη ζωή
είναι τραγούδια, είναι χάδια που μιλάνε, 
μα αν τις προδώσεις ξαφνικά 
οι λέξεις γίνονται καρφιά.
Oι λέξεις γίνονται καρφιά και σε τρυπάνε.

Ηλίας Λυμπερόπουλος

ΤΟ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΑΠΛΗ - ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ & ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Όλοι να έχουμε μια ευτυχισμένη ημέρα αγάπης και κατανόησης

Πριν λίγες μέρες, ο φίλτατος Γαβριήλ (ο έτερος διαχειριστής του ιστολογίου τούτου)  έγραφε στη δική του Πύλαρο, για την ημέρα των ερωτευμένων (Happy Valentine’s day) αυτή εδώ την ευχή: «Όλοι να έχουμε μια ευτυχισμένη ημέρα αγάπης και κατανόησης»!

Κι εγώ, στα σχόλια, του έγραψα, μεταξύ άλλων -και φυσικά τα εννοούσα- τούτα τα λόγια: «Εμείς οι ρομαντικοί, που όχι μόνο στα τρυφερά μας χρόνια όταν διαβάζαμε το υπέροχο: "Έρωτα ακαταμάχητε".. που υμνούσε την παντοδυναμία του Έρωτα, αλλά ακόμη και σήμερα, συνεχίζουμε να νιώθουμε τον αγνό έρωτα. Αυτόν τον φτερωτό θεό με τη φαρέτρα, το τόξο και τα βέλη να σημαδεύει την ψυχή, το νου και την καρδιά μας. Να μας γοητεύει, να μας τρελαίνει, να μας κυριεύει, να μας ταλανίζει. Να μας μελαγχολεί, να μας οργίζει και να μας γαληνεύει. Αλλά και... να μας εμπνέει. Στέκομαι και επαυξάνω, φίλε μου, την ευχή σου: όλοι να έχουμε μια ευτυχισμένη ημέρα αγάπης και κατανόησης. Προπάντων κατανόηση και σ' ευχαριστώ για ό,τι μου αντιστοιχεί».

Ο Γαβριήλ κι εγώ, λοιπόν, μετά των συζύγων μας


Χαρίζουμε, στην Παρέα, στις φίλες, τους φίλους, τους αναγνώστες και τους περαστικούς των Μακρινών Αντίλαλων, μαζί με την εγκάρδια ευχή του τίτλου δυο τριαντάφυλλα και... την Αγάπη μας! 


Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Ναυτικά, Στιγμιότυπα λιμανιών


                                                        Ναυτικά στιγμιότυπα λιμανιών

Ταξιδεύοντας  στο πέλαγος με το  βαπόρι, ήμουν γεμάτος χαρά,  την άλλη μέρα θα φτάναμε στο λιμάνι, αποβραδίς  ονειρεύτηκα ότι  έψαχνα να την βρω, έψαχνα κι έψαχνα, τίποτα καμιά ελπίδα, είχα χαθεί.  Σαν φτάσαμε στο λιμάνι το αντίθετο συμβήκε αυτή έψαχνε κι έψαχνε να με βρει, εν τέλει με  βρήκε.  

Με περίμενε στην πύλη  ντυμένη μ’ ένα οργαντί ροζ φόρεμα, φωνάξαμε ταξί και χαθήκαμε στου λιμανιού την αγκαλιά.

Σε ένα άλλο λιμάνι είχαμε δώσει ραντεβού, πήγα χαρούμενος, δεν ήρθε, την περίμενα και περίμενα τίποτα. Μετά  πήγα μόνος μου σε κινηματογράφο, σε αυτόν που είχαμε πει να πηγαίναμε μαζί, έπαιζε  μια ταινία   (Μητέρα Ινδία)  μετά πήγα σπίτι της, νόμιζα πως ήσασταν  μαζί μούπε η μάνα της.

Πάγωσα, την ήθελα τόσο πολύ!

Είναι εδώ που δεν χωρά η λογική. Γύρισα στο βαπόρι μουτρωμένος, δεν μιλούσα κανενός.

Μετά γνώρισα την Γουαδαλούπε  από την Μέριδα Γιουκατάν Μεξικό, μούφερε όλη την οικογένεια, ανάλαβα να τους ξεναγήσω στο βαπόρι, ήμασταν στο Progresso Yucatan και φορτώναμε ανανάδες κονσέρβα, για Νέα Υόρκη.    

Σε άλλο λιμάνι από μακριά τις είδα που βάδιζαν παράλληλα με τις σιδηροδρομικές γραμμές κι ερχόταν στο βαπόρι. Ήταν δυο μαζί,  φωνάζω τον Γεράσιμο το καμαροτάκι και του λέω πήγαινε στη σκάλα  πες τους απαγορεύεται η είσοδος. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να αντισταθώ κι όμως.  

Αυτή τον προσπέρασε και ήρθε κατευθείαν πάνω μου.

Υπέκυψα  σαν νικημένος στρατιώτης όπου τον αιχμαλωτίζουν με τη θέλησή του.

Ε! αυτή η αόρατος δύναμη είναι αυτή που γράφει το πεπρωμένο.  
Γαβριήλ Παναγιωσούλης