Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Το πρόβλημα της θέρμανσης στην Ελλάδα.

Σ΄ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα έχει φτάσει η θέρμανση των κατοίκων της Ελλάδας. Θεωρείται πλέον πολυτέλεια.
Σήμερα στην Ελλάδα όλο και περισσότεροι άνθρωποι στερούνται το δικαίωμα να ζουν σ΄ένα ζεστό σπίτι.
Τέσσερεις στους δέκα επιβιώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Έξη στους δέκα είναι ενεργειακά φτωχοί.
Οκτώ στους δέκα χρησιμοποιούν λιγότερη θέρμανση από αυτήν που έχουν ανάγκη.
Σήμερα στην Ελλάδα, κεντρική θέρμανση χρησιμοποιούν οι μισοί απ΄όσους χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν.
Όλο και περισσότεροι προσπαθούν απελπισμένα να ζεσταθούν με ακατάλληλα και επικίνδυνα μέσα.
Και η φονική αιθαλομίχλη καλύπτει εφιαλτικά και απειλητικά όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

Τι θα γίνει αξιότιμοι κύριοι πολιτικοί; 

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Και μετά έγινε χειμώνας...

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάσετε, γράφτηκε από μια Γαλλίδα γυναίκα (άγνωστη), άλλα ταιριάζει και για τα δυο φύλα. Διαβάζοντάς το θα σας κάνει να σκεφτείτε! Εγώ άρχισα να το διαβάζω χαλαρά, μέχρι τη τρίτη φράση. Σταμάτησα και ξανάρχισα πάλι, αλλά πιο αργά και δίδοντας τη πρέπουσα σημασία, σε κάθε λέξη. Το περιεχόμενο είναι προκλητικό, και σε κάνει να σταματάς, να αναλύσεις και να σκεφτείς. Σας προτείνω να κάνετε το ίδιο... αξίζει.


Ξέρεις, ο χρόνος έχει τον τρόπο του να πηγαίνει γρήγορα, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, δηλαδή τα χρόνια περνούν. Μου φαίνεται ότι χθες ήμουν ακόμη νέα. Πρόσφατα παντρεμένη, γεμάτη όνειρα, στη καινούργια μου ζωή με τον σύζυγό μου. Όμως διερωτώμαι πώς πέρασαν αυτά τα χρόνια; Γνωρίζω ότι τα έχω ζήσει όλα, ακολουθώντας τις ελπίδες και τα όνειρά μου, με τον τρόπο που ήταν εκείνη την εποχή. Αλλά εδώ είναι ο χειμώνας της ζωής μου, που με άρπαξε, έτσι ξαφνικά.
Πώς κατάντησα έτσι, τόσο γρήγορα; Πώς έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια, ενώ ο χειμώνας μου ήταν ακόμα μακριά; Δεν μπορούσα να φανταστώ ή να μαντέψω τι θα μπορούσε να είναι. Απλά είναι εδώ... Οι φίλες μου είναι συνταξιούχες και έχουν γκρίζα μαλλιά, μετακινούνται πιο αργά, και βλέπω άτομα ακόμα πιο ηλικιωμένα. Μερικά απ' αυτά είναι σε καλή φόρμα, άλλα πάλι, χειρότερα από μένα... αλλά βλέπω μεγάλες αλλαγές... η ηλικία τους είναι πιο εμφανής και είμαι η γρια που συνήθιζα να παρατηρώ, και που δεν πίστευα ότι θα γίνω.
Τώρα κάθε μέρα αντιλαμβάνομαι ότι το απλό γεγονός να κάνω ένα ντουζ έγινε δύσκολο! Και να κάνω μια «σιέστα», δεν είναι πλέον πολυτέλεια, αλλά μια ανάγκη! Διότι αν δεν το κάνω με τη θέληση μου, μόλις κάθομαι, με παίρνει ο ύπνος.
Λοιπόν τώρα, μπαίνω σ' αυτή τη νέα εποχή της ζωής μου, χωρίς να έχω προετοιμαστεί στις αδιαθεσίες, στους πόνους, στην αδυναμία, στην ικανότητα να λειτουργώ και να κάνω πράγματα που επιθυμούσα. Τουλάχιστον ξέρω ότι ο χειμώνας της ζωής μου έχει φτάσει, χωρίς να ξέρω ποια θα είναι η διάρκεια του, αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο, όταν θα τελειώσει, μια νέα περιπέτεια πρόκειται ν' αρχίσει.
Ναι, έχω πράγματα για τα όποια λυπάμαι. Πράγματα που δεν θα έπρεπε να κάνω, αλλά αντιθέτως, που θα έπρεπε να πιέσω τον εαυτόν μου να πραγματοποιήσω. Όμως υπάρχουν πολλά πεπραγμένα για τα οποία είμαι υπερήφανη, διότι αποτελούν μέρος της ζωής που έζησα.
Έτσι, εάν δεν είσαι ακόμα στο χειμώνα σου... άφησέ με να σου θυμίσω ότι τα χρόνια περνάνε πιο γρήγορα  απ' ότι το φαντάζεσαι. Αυτό σημαίνει ότι αν υπάρχουν πράγματα που επιθυμείς να πραγματοποιήσεις, κατά τη διάρκεια της ζωής σου, σε παρακαλώ σπεύσε. Μην αναβάλεις για αργότερα. Η ζωή είναι σύντομη. Επομένως ζήσε για σήμερα και μοιράσου όλα τα πράγματα για τα οποία ονειρεύεσαι μ' εκείνους που αγαπάς, ώστε εκείνοι να «θυμηθούν» και... ευχήσου να είναι κάτι που θα εκτιμήσουν και να σ' αγαπήσουν για όλα όσα έκανες γι' αυτούς. 
Η ζωή είναι ένα δώρο για σένα. Ο τρόπος που θα διαλέξεις να ζήσεις τη ζωή σου, θα είναι ένα δώρο για εκείνους που θα σε διαδεχτούν. Φρόντισε λοιπόν η ζωή σου να είναι φανταστική! Ζήσε την καλά! Διασκέδασε σήμερα! Κάνε κάτι ευχάριστο! Προσπάθησε να είσαι ευτυχισμένος! Να έχεις μια όμορφη μέρα! Θυμήσου αληθινός πλούτος είναι η υγεία και όχι ο χρυσός η το ασήμι ή ο μεγάλος τραπεζικός λογαριασμός.
Ζήσε ευτυχισμένα το 2014.....
Τέλος θεώρησε ότι το σήμερα είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου, όποτε απόλαυσέ την, όσο χρόνο θα διαρκέσει.
Ξεχνάς ονόματα, δεν έχει σημασία, διότι μερικοί άλλοι έχουν ξεχάσει ότι σε γνώριζαν! Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι σε θέση να κάνεις μερικά πράγματα... εκείνα που κάποτε κέντριζαν το ενδιαφέρον σου, δεν έχουν πλέον σημασία για σένα... Κοιμάσαι καλύτερα στη πολυθρόνα, μπροστά στη τηλεόραση, παρά στο κρεβάτι σου... Έχεις τάση να χρησιμοποιείς λέξεις όπως «τι», «πότε», «ποιο», «ποιος»... Παραπονιέσαι ότι οι τυπογράφοι χρησιμοποιούν όλο και μικρότερους χαρακτήρες στις εκδόσεις τους. Οι πόλεις και τα χωριά είναι πλέον μακρινές αποστάσεις, για να διανύσεις. Η γωνιά του δρόμου είναι δύσκολο να τη φτάσεις, τα πεζοδρόμια είναι πολύ ψηλά... Τώρα που έχεις τη δυνατότητα να φορέσεις ακριβά κοσμήματα, δεν αισθάνεσαι ασφαλής να τα φοράς παντού. Σημάδια που τα χαρακτήριζες σαν φακίδες κάποτε, τώρα αποτελούν σημάδια γήρατος. Στο δρόμο, μερικοί ψιθυρίζουν στο πέρασμά σου. Στη ντουλάπα σου έχεις ρούχα τριών μεγεθών, δυο από τα οποία δεν θα φορέσεις πότε πλέον. Όμως η λέξη «παλιό» είναι καλή για μερικά πράγματα. «Παλιό κρασί», «παλιά έργα», «παλιά τραγούδια», «παλιοί φίλοι»...
Κρατήσου καλά «παλιόφιλε»…
 (Μετάφραση από τα γαλλικά)


Ακούστε και το τραγούδι

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Φίλες και φίλοι μου καλή σας μέρα.
Υποτίθεται ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι ο Ναός της Δημοκρατίας.
Θαυμάστε πόσο και πως τον τιμούν οι βουλευτές μας.
Αυτή είναι η κ. Ραχήλ Μακρή, του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων με το παπαγαλάκι της το οποίο έχει αφήσει εποχή στις αίθουσες της Βουλής.

Η ίδια κυρία Ραχήλ Μακρή αυτή τη φορά με τον μανδύα του Μπάτμαν τον οποίον θαυμάζει.
Το θρυλικό....παπαγαλάκι της βουλευτού κ. Μακρή σε ολόσωμη φωτογραφία.
Τελικά η βουλευτίς των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κ. Μακρή με τις ενδυμασίες της τιμά τον ιερό χώρο του ελληνικού κοινοβουλίου.

Κάποιοι άλλοι εργατοπατέρες προτιμούν να ασχολούνται με...πιο σοβαρά θέματα.
Κι΄άντε μετά να δει προκοπή οι τόπος μας.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Μεταξωτοί άνθρωποι...


Του Γιάννη Τριάντη

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι...
Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς»... Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων...;
Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό... Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...
Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα... Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...
Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Ευχαριστήρια Επιστολή στο Ντένη Κονταρίνη

Η  Ευχαριστήρια Επιστολή που εστάλη από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και ειδικά από την Καθηγήτρια Αναστασία Σαλή-Παπασαλή στο φίλο μας Ντένη Κονταρίνη και δημοσιεύτηκε ολοσέλιδη στην Εφημερίδα της Νέας Υόρκης το Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 στη σελίδα 21.

Προς τον
Αξιότιμο κ. Διονύσιο Κονταρίνη,
Συντάκτη «Εφημερίδας Νέας Υόρκης»

Αγαπητέ Κύριε Κονταρίνη,

Σας ευχαριστώ θερμά για την αρωγή που προσφέρετε, τόσο εσείς όσο και η έγκριτη «Εφημερίδα Νέας Υόρκης», στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και σε εμένα προσωπικά. Αποδεικνύετε εμπράκτως την αγάπη σας προς τον τόπο καταγωγής σας, τα Επτάνησα, και το μοναδικό Πανεπιστήμιο Ίδρυμα της Περιφέρειάς μας.
Σας συγχαίρω για την αξιόλογη έκδοση και εύχομαι κάθε επιτυχία και ευδοκίμηση των εργασιών σας.
Με εκτίμηση
Η Πρύτανις του Ιονίου Πανεπιστημίου

Καθηγήτρια Αναστασία Σαλή-Παπασαλή

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Καλό μάθημα, παρότι απλό…


Ένας καθηγητής, κρατώντας ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ, ρώτησε τους μαθητές: «Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε... «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.
Έπειτα το ’ριξε στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του. Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιος θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

«Παιδιά μου» τους είπε «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα. Ό,τι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 ευρώ!! Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία, αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει».

Καλό μήνα!

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Η ανάλυση της αξίας...

Ένας τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών κλήθηκε να επισκευάσει ένα μεγάλο και πολυσύνθετο κομπιούτερ... Ένα κομπιούτερ που άξιζε πάνω από 12 εκατομμύρια ευρώ.
Ο τεχνικός, κάθισε μπροστά στην οθόνη, πάτησε 1-2 πλήκτρα, κούνησε το κεφάλι του, μουρμούρισε κάτι στον εαυτό του και έσβησε τον υπολογιστή. Μετά έβγαλε ένα μικρό κατσαβίδι από την τσέπη του και γύρισε κατά μιάμιση στροφή μία μικροσκοπική βίδα. Ύστερα, άνοιξε τον υπολογιστή και διαπίστωσε ότι λειτουργούσε τέλεια.
Ο πρόεδρος της εταιρίας ικανοποιημένος απόλυτα προσφέρεται να πληρώσει τον τεχνικό άμεσα
«Πόσα σας χρωστάω;» ρώτησε.
«Είναι 1000 ευρώ» απάντησε ο τεχνικός.
«1000 ευρώ;!!! 1000 ευρώ για λίγα λεπτά δουλειάς; 1000 ευρώ για να γυρίσετε μια βίδα; Καταλαβαίνω πως ο υπολογιστής αξίζει 12.000.000 ευρώ, όμως 1000 ευρώ μου φαίνονται πάρα πολλά. Θα τα πληρώσω μόνο όταν μου στείλετε αναλυτικό λογαριασμό που να δικαιολογεί  αυτό το ποσό».
Ο τεχνικός συμφώνησε και έφυγε. Το επόμενο πρωί , ο πρόεδρος λαμβάνει το τιμολόγιο, το διαβάζει προσεχτικά , κουνάει το κεφάλι του και το εξοφλεί αμέσως, χωρίς διαμαρτυρίες .

Το τιμολόγιο έγραφε:
Παροχές υπηρεσιών:                                 
- Στρίψιμο βίδας: 1 ευρώ
- Γνώση του ποια βίδα ήθελε στρίψιμο: 999 ευρώ

Ηθικό δίδαγμα:
Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ  ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ.

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ο Albert Einstein είχε δίκιο!!!

Τα 3 ισχυρότατα ναρκωτικά της παγκοσμιοποίησης και των ανθρώπων που ελέγχουν τον πλανήτη είναι,  η Τηλεόραση, οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές και τα Κινητά, μέσω των οποίων επιτυγχάνουν την πνευματική, ψυχολογική και σωματική εξάρτηση των ατόμων ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, έθνους, χρώματος, θρησκείας, πολιτικής τοποθέτησης κ.τ.λ.
Άβε Καίσαρ!

ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΖΕΙ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ,
ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΥΤΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ . . .

. . . όταν πίνει καφέ

. . . όταν είναι με παρέα σ' ένα εστιατόριο

. . . όταν απολαμβάνει την ομορφιά ενός Μουσείου 

. . . σε μια φιλική παρέα σ' ένα καφέ

. . . απολαμβάνοντας μια μέρα στη θάλασσα

. . . στο γήπεδο υποστηρίζοντας την ομάδα τους

. . . διασκεδάζοντας με τη φιλενάδα τους 

Ο Albert Einstein είχε δίκιο:  
«I fear the day when the technology overlaps with our humanity.
The world will only have a generation of idiots

(με την άδειά σας, σε ελεύθερη μετάφραση. . .)

«Φοβάμαι την ημέρα που η τεχνολογία θα νικήσει την ανθρωπιά.
Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μια γενιά, από ηλίθιους»

... λέτε να είχε, όντως, δίκιο; 

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

20 Νοεμβρίου Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού! *

Οι Μακρινοί Αντίλαλοι αφιερώνουν, σήμερα στην Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού*, τις παρακάτω εικόνες με τα πιο αθώα πλάσματα που ομορφαίνουν τον κόσμο μας, για να μας θυμίζουν σήμερα και κάθε μέρα πως τα παιδιά του κόσμου, όλου του κόσμου, αξίζουν ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ζωή!

* Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η Ελλάδα την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.
Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Εικόνες της σημερινής Ελλάδας.

Λίγες εικόνες από την Ελλάδα του σήμερα μήπως και χαμογελάσουμε λιγάκι, έστω και μ΄ένα χαμόγελο πικρό.
Έλληνες βουλευτές έξω από την Βουλή
Από αυτούς περιμένει ο ελληνικός λαός τη σωτηρία του.
Συζήτηση σοβαρών θεμάτων στην Βουλή των Ελλήνων.


Ο Μητσάρας έχει πιάσει το νόημα της ζωής.
Καλέ μη φοβάστε. Ο Πάγκαλος είναι
Μαθήτρια παρελαύνει κρατώντας το κοντάρι της σημαίας
Ευτυχής Έλλην συνταξιούχος
Μήπως έχει δίκιο ο Dr. Varella;
Μη μου πείτε ότι πέσατε σε μελαγχολία...

Η ζωή είναι ωραία φίλες και φίλοι μου έστω και με όλα αυτά τα...ανάποδα.

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Σαν να μην πέρασε μια μέρα.



Ο Δημοσθένης προς τους Αθηναίους.

Πριν από 2.300 χρόνια η εικόνα της Ελλάδας μοιάζει να είναι η ίδια.

Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόμενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται.
Κι΄όσο για την μεγάλη μάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαμβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαμβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισμένοι όπως είναι στη ραστώνη και την άνεση της καθημερινότητας.
Από τούτη την  αρρώστια έχουν προσβληθεί οι πάντες , απλώς, ο καθ΄ένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συμφορά δεν θα χτυπήσει την δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα εκμεταλλευόμενος τους κινδύνους των άλλων.
Κι΄ενώ κανονικά όλες οι συζητήσεις γίνονται πριν από τα όποια γεγονότα, εσείς διαβουλεύεστε πάντα κατόπιν εορτής.
Αφήσατε όλον αυτό τον καιρό να κυλήσει με συνεχείς αναβολές, μετάθεση των ελπίδων σας σε άλλους, αλληλοκατηγορίες και καταγγελίες. Αυτά συνεχίζετε να κάνετε και σήμερα.
Όλοι πρέπει να εξοργίζεστε εξ΄ίσου όταν βλέπετε ότι πολύ εύκολα κινδυνεύουν να κακοποιηθούν οι πιο φτωχοί και αδύναμοι πολίτες, ενώ οι βδελυροί και πλούσιοι μπορούν να αδικοπραγούν ατιμωρητί και να εξαγοράζουν πρόσωπα και να εκβιάζουν καταστάσεις.
Στρέψτε το βλέμμα προς τους σημερινούς πολιτικούς. Άλλοι από φτωχοί έγιναν πάμπλουτοι, άλλοι από άσημοι χόρτασαν τιμές. Ορισμένοι έφτιαξαν σπίτια δίπλα στα οποία τα δημόσια οικοδομήματα είναι πιο σεμνά κι΄όσο ο πλούτος της πόλης ελαττωνόταν τόσο ο δικός τους αυξάνει.
Δεν είναι ασφαλώς ένα και δύο τα αίτια ένεκα των οποίων έφτασαν τα πράγματα εδώ. Αλλά την κύρια αιτία θα την βρείτε στο πρόσωπο εκείνων που προτιμούν να σας είναι ευχάριστοι παρά να σας συμβουλεύουν ορθά. Απ΄αυτούς πολλοί προσπαθούν να συντηρούν τη σημερινή κατάσταση γιατί αντλούν από αυτή δημοτικότητα και εξουσία. Κι΄έτσι ούτε οι ίδιοι προνοούν για το αύριο, ούτε νοιάζονται για το αν εσείς προνοείτε.

Βρίσκονται σε τέτοια εγκατάλειψη και σε τέτοια χάλια τα πράγματα, ώστε ακόμη όσοι μιλούν από τούτο το βήμα πρότειναν συνειδητά τα πιό βλαβερά μέτρα κι΄εσείς τα ψηφίζατε, πάλι δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε σε χειρότερη θέση. 

Από την ιστοσελίδα "Χάρτινο το Φεγγαράκι"

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Η προσευχή ενός Σπόρου...

Σε παρακαλώ καλέ μου Θεούλη να με βοηθήσεις να είμαι καλό παιδάκι. Να με προστατεύεις και να βοηθάς όλον τον κόσμο να είναι καλά. Και σε παρακαλώ Θεέ μου μην βγάζεις στην τηλεόραση ένα κύριο που τον λένε Αντώνη γιατί κάθε φορά που τον βλέπει ο μπαμπάς μου λέει «Πες τα λεβέντη μου» Και τότε ο παππούς μου μουτζώνει τον μπαμπά μου γιατί λέει πως αυτός, ο Αντώνης είναι....(λέει μια λέξη που η αγωγή μου δεν μου επιτρέπει να πω, γιατί πάω στο σχολείο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ και η δασκάλα μας λέει να μην λέμε κακά λόγια.) Και τότε ο θείος μου που είναι δημόσιος υπάλληλος λέει πως μόνο ένας κύριος που είναι χοντρός είναι καλός. Βαγγέλη τον λένε. Και τότε η γιαγιά μου μουτζώνει το θείο μου γιατί η γιαγιά μου ήταν στην ΕΠΟΝ. Δεν ξέρω τι είναι αυτό. Αλλά κάθε φορά που το λέει, κλαίει. « Και η Αλέκα σκατά τα έκανε» Και καλά, αφού τα κάνανε σκατά γιατί δεν τα καθαρίζουνε να πάψει να κλαίει η γιαγιά; Και ο ξάδελφός μου που πάει στο Πανεπιστήμιο λέει πως «Όλοι είναι κλέφτες και αυτός θα ψηφίσει Τσίπρα» γιατί λέει «αυτός θα τους κανονίσει όλους» Τώρα ποιους θα κανονίσει δεν ξέρω αλλά τι να πω;; Και η άλλη μου η ξαδέλφη που ο μπαμπάς της είναι αστυνόμος λέει πως αυτοί ψηφίζουν Χρυσή Αυγή.Μα εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτό. Αλλά ο παππούς λέει πως αυτοί είναι φασίστες. Οι φασίστες μάλλον  ράτσα σκυλιών θα πρέπει να είναι γιατί ο παππούς μου όταν λέει φασίστες βάζει μπροστά και τα κοπρόσκυλα. «Κοπρόσκυλα φασίστες» λέει. Και η μαμά μου είπε πως θα ψηφίσει Κουβέλη. Αλλά ο μπαμπάς μου της είπε πως αν ψηφίσει Κουβέλη να ξεχάσει το κοκό για ένα μήνα. Και η μαμά μου είπε. «Σκασίλα μου. Κάλους θα βγάλει το χέρι σου»
Θεούλη μου. Δεν κατάλαβα τι σχέση έχουν όλα αυτά. Στη μαμά αρέσουν τόσο πολύ τα γλυκά. Πως θα μείνει χωρίς γλυκά ένα μήνα; Και τα χέρια του μπαμπά θα βγάλουν κάλους;;;;;;
Μου 'ρχετε να κλαίω.
Εγώ πάντως μόλις μεγαλώσω ήθελα να γίνω γιατρός. Αλλά τώρα το μετάννοιωσα. Θα γίνω Τσοχατζόπουλος. Δεν ξέρω τι δουλειά είναι αυτό, αλλά πρέπει να είναι πολύ καλή δουλειά και να βγάζει πολλά λεφτά, γιατί ο μπαμπάς μου λέει. «Κουφάλα Τσοχατζόπουλε τα κονόμησες»
Ωωωωωωχ!!!! Θεέ μου. Είπα κακιά λέξη. Συχώρεσέ με. Μη το πεις του μπαμπά γιατί τώρα που το χέρι του θα έχει βγάλει κάλους θα πονάω αν με δείρει.

Ευχαριστώ Θεέ μου. Καληνύχτα. Τα φιλιά μου στην Παναγίτσα.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Οι δικοί μου φίλοι...

Οι δικοί μου φίλοι
ζούνε μακριά κι από μακριά «αγαπάνε»…
Αυτούς έχω στο μυαλό μου. 
Τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ...
τους ανοίγω την καρδιά μου.
Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μες στην άγνωστη ψυχή του.
Ο καθένας στην δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του...
Οι δικοί μου ξένοι
είναι οι αγαπημένοι… 

Κι όμως έρχονται κάποιες στιγμές –αφού έδωσα και πήρα– που αναρωτιέμαι:
Ποιους υπερεκτίμησα από άγνοια, ποιους από συμφέρον και ποιους από αγάπη;


Τι παράξενος και πόσο απόμακρος φαντάζει αλήθεια ο κόσμος;
Κι εγώ να επιμένω, ο αφελής, πως ακόμη μπορώ να τον αλλάξω…

Θεέ μου, χάρισέ μου την ηρεμία ώστε να αποδεχτώ όσα δεν μπορώ ν’ αλλάξω,
το κουράγιο ν’ αλλάξω αυτά που μπορώ
και… τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά.

Μηθυμναίος


Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Μεγάλη πείνα πλάκωσε ! ! ! 

Μνημόνια, φόροι, χαράτσια, περικοπές και πολλά άλλα δεινά στην Ελλάδα. Κι΄όχι μόνο για τους κοινούς θνητούς αλλά και για τον κόσμο των ζώων. Χτυπημένες και οι γατούλες από όλα αυτά τα κακά, μαζεύτηκαν στην παραλία ελπίζοντας στην καλωσύνη των ψαράδων. Περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει το ξεσκαρτάρισμα της ψαριάς και δεν μπορεί...όλο και κάτι θα περισέψει.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Το άγνωστο Αύριο!

                                                   


Ψυχορραγούν οι κυβερνοχώροι, διακρίνουν το φέρετρο που τους περιμένει, έχει χαθεί η ζεστασιά που κάποτε ανέδιναν προπαντός στις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες όταν έξω ούρλιαζαν τα στοιχειά της φύσης, η καρδιά σου εύρισκε ζεστασιά διαβάζοντας, τα της Παρέας μα και φιλικά μπλογκ.
 Αισθανόσουν κι εσύ μέρος μιας πλατειάς ανθρώπινης κοινωνίας που ζει και υπάρχει σε διαφορετικά πλάτη και μήκη του πλανήτη μας, ακόμα και σε  διαφορετικές χώρες με κοινό παρονομαστή την ελληνική γλώσσα, είναι αυτό που σε δένει, είναι αυτό που μας δένει όλους μας.
Θα μου πείτε εδώ υπάρχουν τόσα και τόσα προβλήματα, ανεργία, άδικοι φόροι, αφραγκία,  αρρώστιες, καμία ελπίδα στον ορίζοντα, μαυρίλα για το αύριο από κάθε πλευρά.
Σκέφτεσαι γιατί να χαλάς τον χρόνο σου να διαβάζεις ιστοριούλες, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, χαμένες αγάπες, λουλούδια και πράσινα φύλλα στα Μπλογκ, ενώ μπορείς κάλλιστα να πας στο Φέϊς μπουκ, κάνεις ένα κλικ στο  Λάϊκ φαίνεται και η φωτό σου και με αυτό τελειώνεις. Όπως λέει και μια παροιμία ο χρόνος είναι χρήμα. Όμως δεν είναι αλήθεια διότι ο τεμπέλης έχει όλο τον χρόνο στην διάθεσή του άρα θα έπρεπε να είναι πλούσιος, που όμως δεν είναι. 

Και μετά έχουμε κι εμείς οι ολίγοι που έχουμε απομείνει σε τούτη την πόλη τη Νέα Υόρκη  το ‘γενάτι’ μας, την εγωιστική μας προσωπικότητα που προσπαθούμε να την επιβάλλουμε. Αυτό δεν βοηθά κανένα και όχι μόνο αλλά κλείνεται κι ο κάθε ένας στο καβούκι του και γίνεται αόρατος, σα να μην υπάρχει.
Η  ζωή μας μοιάζει σαν να μην πέρασαν τα χρόνια του τότε που πιστεύαμε ότι προσωρινός είμαι μέχρι να πιάσω τη μαγιά, σήμερα είμαστε κινούμενα όντα χωρίς σκέψεις λες και δεν είμαστε  ανθρώπινες υπάρξεις,  αλλά  γέφυρες  φτιαγμένες από τσιμέντο, που ενώνουν τις δυο αντίπερες  όχθες, με το ένα πόδι σε κάθε όχθη,  από κάτω περνά ο ατλαντικός κι εμείς ακόμα ελπίζουμε αιωρούμενοι στο κενό ότι αύριο ίσως, ένα αύριο που δεν έρχεται ποτέ.   
                       
Γαβριήλ Παναγιωσούλης