Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

«Η Αυλή του Ήλιου» του Σπύρου Δαρσινού

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου στην Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων του Δήμου Νεμέας η παρουσίαση του νέου βιβλίου του λογοτέχνη Σπύρου  Δαρσινού, με τίτλο «Η αυλή του Ήλιου», αλλά και του συνολικού, πολύ αξιόλογου έργου του.


Ο ίδιος ο φίλος μας παρουσίασε το βιογραφικό του με τούτα τα λόγια: 



«Με λένε Σπύρο Δαρσινό. Δεν ξέρω βέβαια πόση σημασία έχει πού γεννιέται και πού ζει, ένας που γράφει ποίηση. Πάντως εγώ, γεννήθηκα σ’ ένα μικρό χωριουδάκι της Κορινθίας, το Λιόντι και ζω εδώ και 40 χρόνια στο Νέσβιλ του Τενεσί της Βόρειας Αμερικής. Δε λέω... είναι ωραίο να γεννιέσαι Έλληνας!... Πόσο μπορείς βέβαια να το χαρείς και να το καυχηθείς αυτό, όταν εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν στον κόσμο από την πείνα, τις μεταδοτικές αρρώστιες, τη βία και τους βομβαρδισμούς. Τώρα... τι να σας πω; ότι γράφω ποίηση; μπορούμε να επανασυνδέσουμε τις ψυχές και τα διαμελισμένα μέλη αυτών των παιδιών με στίχους;  Όχι, δεν μπορούμε. Κι όμως! κάποτε η ποίηση έκανε θαύματα, επαναστάσεις! Ναι! επαναστάσεις... Αλλά τότε, απείχε μισό πόντο η φλόγα από την ψυχή, η ομορφιά από τη θυσία, οι αξίες από τον άνθρωπο!... Κατά τ’ άλλα... Έχω κι εγώ σύζυγο και δυο γιους. Τα γράμματά μου είναι λίγα. Πού και πού τα λέμε με κάνα δυο φίλους, σε καμιά ταβέρνα, με κόκκινο κρασί Νεμέας. Διαβάζουμε και λίγο Ρίτσο. Κι όταν σηκώνουμε ψηλά τα μάτια μας, βλέπουμε τον Μανώλη Γλέζο στο βράχο της Ακρόπολης, να σηκώνει την ελευθερία... Αυτή, που σήμερα καταπατείται και καταδυναστεύεται με χίλιους τρόπους. Αν θέλετε, αυτό είναι όλο κι όλο το βιογραφικό μου...». 


Οι ευχές όλης της Παρέας και του ιστολογίου της «Μακρινοί Αντίλαλοι» να’ ναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου Σπύρο και καλή συνέχεια σ’ ό,τι κάνεις!



Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Πόσο μας λείπεις...


Πόσο μας λείπει η σκέψη σου, ο λόγος σου, η μουσική σου,
η γλώσσα σου, η παιδεία σου…
Πόσο μας λείπεις…
Πόσο σε χρειαζόμαστε σε τούτους τους δύσκολους καιρούς.
Πόσο ακόμα γύμνωμα ψυχής;

Δεν της αξίζουμε της Ελλάδας μας…
Της πέφτουμε απελπιστικά λίγοι!…


Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Η Παρέα της Νέας Υόρκης κι... ένας παρείσακτος...

Η Παρέα, ναι η γνωστή παρέα της Νέας Υόρκης κι... ένας παρείσακτος...

Παρέα διακριτική, / σαν να μην είστε καν εκεί.
Παρέα μόνο σάς ζητώ / δε θέλω να το συζητώ.
Δε θέλω αναλύσεις /μην ψάχνετε για λύσεις.


Καλό Σαββατοκύριακο!!!


Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο

Του Robert Fulghum*

... Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.
·         Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
·         Να μοιράζεσαι τα πάντα.
·         Να παίζεις τίμια.
·         Να μη χτυπάς τους άλλους.
·         Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
·         Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
·         Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
·         Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
·         Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
·         Να κοκκινίζεις.
·         Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
·         Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
·         Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
·         Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
·         Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
·         Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.
·         Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.
Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.
Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.
Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους...
...Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ενας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:
* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.
* Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.
* Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.
* Οτι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.
* Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.
* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια..."

*  Ο εκπληκτικός Robert Fulghum γεννήθηκε το 1937, και μεγάλωσε στο Waco του Texas. Στα νιάτα του εργάστηκε ως εκσκαφέας τάφρων (!!!), παιδί για εφημερίδες, καουμπόης σε ράντζο (βοσκός), μπάρμαν και τραγουδιστής κάντρυ. Μετά από το κολλέγιο και μια σύντομη καριέρα στην IBM, επέστρεψε στα θρανία για να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό του στη θεολογία. Για 22 χρόνια υπηρέτησε ως πάστορας σε μια ενορία στο Βορειοδυτικό Ειρηνικό. Κατά την ίδια περίοδο δίδαξε σχέδιο, ζωγραφική και φιλοσοφία στο Lakeside School στο Seattle. Ο Fulghum είναι επίσης καταξιωμένος ζωγράφος και γλύπτης. Τραγουδά και παίζει κιθάρα και τσέλο και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «The Rock Bottom Remainders» -μιας rock and roll μπάντας που αποτελείται από μουσικούς – συγγραφείς. Εχει τέσσερα παιδιά και εννέα εγγόνια. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ του Seattle της Washington, και της Κρήτης.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του με τίτλο: «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο»
Εκδόσεις: ΛΥΧΝΟΣ
Πηγή: http://www.e-fungus.gr/

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Αφιέρωμα σ' ένα φίλο...

Αφιερωμένο στον καλό μας φίλο Γαβριήλ

Καλοί μου φίλοι, όλοι ξέρουμε πως η υγεία είναι το παν.
Όλα τ’ άλλα είναι μηδενικά....

Όταν έχεις την υγεία, έχεις το 1.
Όταν  έχεις  τα πλούτη προσθέτεις ένα μηδενικό και γίνεται 10.
Όταν έχεις την δόξα, προσθέτεις άλλο ένα μηδενικό και γίνεται 100.
Όταν έχεις και τις τιμές, προσθέτεις και το τρίτο μηδενικό και γίνεται 1000 .
Όταν όμως σου λείψει το 1, τότε σου μένουν μόνο τα μηδενικά...

Γι’ αυτό να προσέχουμε αυτό το 1…

Αυτό είναι το παν… το 1
Αγαπητέ μου φίλε, ύστερα από την περιπέτεια της υγείας σου, 
σου εύχομαι να είσαι γερός και δυνατός όπως το λιοντάρι της εταιρείας 
Metro Goldwyn Mayer


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Η άλλη Ελλάδα

Του Βασίλη Ψαριανού (Εφημερίδα Εμπρός 28/8/2013)


«Όπου κι αν βρίσκεστε, αδελφοί, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη». (Οδυσσέας Ελύτης)

Διάβαζα ένα άρθρο στην «Καθημερινή» της Κυριακής, στις 4 Αυγούστου, όπου ο αρθρογράφος Τάκης Θεοδωρόπουλος έγραφε: «Σκέφτομαι πόσο τυχερός είναι ο άνθρωπος που ζει την ταπεινωτική καθημερινότητα της σημερινής Ελλάδας, που τρώει ποταπότητα και μικρότητα, όμως δεν μπορεί να μισήσει αυτόν τον τόπο, γιατί καταφεύγει στην παρακαταθήκη της άλλης Ελλάδας, αυτής που μας έμαθε να σκεφτόμαστε και να βλέπουμε τον κόσμο. Κι αν υπάρχει πατριωτισμός, αυτή η άλλη Ελλάδα είναι που μας τον διδάσκει, αυτή που συνομιλούσε με ολόκληρο τον κόσμο για να διαμορφώσει τη συνείδησή της».
Αυτές οι σκέψεις του, με γύρισαν πίσω στη δεκαετία του ΄50, τότε που «η ψυχή μας ζητούσε Σηματωρό και Κήρυκα», όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, όταν στην πράξη ήταν απαγορευμένο να σπουδάζουν οι φτωχοί και η μόρφωση ήταν προνόμιο των ολίγων, όταν η παραβίαση αυτού του κανόνα ήταν καθημερινή και διμέτωπη η μάχη, για να εξοικονομήσεις από τη μια το ψωμί, για να επιβιώσεις σωματικά, και από την άλλη να βρεις το βιβλίο, που θα σε οδηγούσε στον κόσμο των ιδεών.
Στους πνευματικούς, λοιπόν, ανθρώπους εκείνης της εποχής που συνάντησα και στα έργα τους που διάβασα, χρωστώ και το «ζην» και το «ευ ζην».
Αυτοί μου έδωσαν τη δύναμη να αγωνισθώ και για το «ψωμί» και για την παιδεία μου. Αυτοί με δίδαξαν να ξοδεύω τη ζωή μου, όχι για να μαζεύω τα πλούτη του εκμεταλλευτή, του νεόπλουτου, του μαυραγορίτη και του αρχοντοχωριάτη, αλλά τα πλούτη που κάνουν περήφανο τον άνθρωπο για την ανθρωπιά του.
Αυτοί υπήρξαν οι πραγματικοί μου δάσκαλοι. Και λυπάμαι που το λέω: οι άλλοι δάσκαλοι, που συνάντησα στα σχολειά και στα πανεπιστήμια, ήταν οι περισσότεροι φτηνοί οργανοπαίκτες που έπαιζαν επί πληρωμή σκοπούς που με άφηναν αδιάφορο.
Με το Σολωμό, λοιπόν, και τον Παπαδιαμάντη, τον Παλαμά και το Σικελιανό, το Λουντέμη και τον Κορνάρο, το Μυριβήλη και το Βενέζη, τον Καβάφη, τον Καρυωτάκη και τον Καββαδία, το Βάρναλη και τον Καζαντζάκη, το Θεοτοκά και τον Τερζάκη, το Μακρυγιάννη και το Θουκυδίδη, τον Κακριδή, το Δελμούζο και τον Παπανούτσο, τον Κορδάτο και το Γληνό, άνοιξαν τα μέσα μάτια μου κι είδα πόση ομορφιά κρύβει η ανθρωπιά και πόση ασχήμια η απανθρωπιά.
Κι έτσι από τότε ξεδιάλεξα τις... παρέες μου και πορεύτηκα στη ζωή: με τον Όμηρο και τον Ερωτόκριτο, τον Κάρολο Κουν, το Σεφέρη και τον Ελύτη, το Σαμαράκη και τον Καραγάτση, τον Τσίρκα, το Χατζή και το Θέμελη, το Χατζηδάκη και το Σαββόπουλο, τη Μελίνα και το Χορν, τον Ανώνυμο της Ελληνικής Νομαρχίας και τον Αντύπα, με τον Καστοριάδη και τον Αξελό, τη Ζακλίν ντε Ρομιγί και το Ντυράν.
Κι όσες φορές έρχονται χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι, πηγαίνω στο εικονοστάσι της Ιστορίας και προσεύχομαι: «βοηθός και σκέπη μου Αι-Κανάρη... βοηθός και σκέπη μου Άγια-Μαντώ»! Και άλλες φορές που χάνω το θάρρος μου, ξαναδιαβάζω την «Υπηρέτρα» του Παπαδιαμάντη, για να πάρω δύναμη, να μπορέσω να συνεχίσω μετά την καταστροφή, σαν το γέρο λεμβούχο, που γύρισε, μετά το χριστουγεννιάτικο ναυάγιο της λέμβου του, θαλασσοπνιγμένος αλλά σώος: «ενηγκαλίσθη την κόρην του. Ω, πενιχρά αλλ’ υπερτάτη ευτυχία του πτωχού!
Το Ουρανιώ έχυνεν ακόμη δάκρυα, αλλά δάκρυα χαράς. Ο πατήρ της δεν της είχε φέρει ούτε αυγά ούτε μυζήθρες ούτε όρνιθες, αλλά της έφερε το σκληραγωγημένον και θαλασσόδαρτον άτομόν του και τας δύο στιβαράς και χελωνοδέρμους χείρας του, δι’ ων ηδύνατο ακόμη επί τινα έτη να εργάζηται δι’ εαυτόν και δι’ αυτήν».

Ευλογημένη να είναι η «άλλη Ελλάδα» και δοξασμένοι όσοι την υπηρετούν!