Στην
άλλη άκρη του Ατλαντικού, μέσα στους κόλπους της Ομογένειας, άνθρωποι της
γραφής, της πένας, του στοχασμού και της σκέψης, απαρτίζουν μια πολύ ωραία
Παρέα, έχοντας έδρα τη Μητρόπολη του κόσμου, τη Νέα Υόρκη. Δημιουργοί που έχουν
την «άνωθεν δωρεά» και με εφόδια τα παραπάνω προσπαθούν, μέσα από γραφτά, εκδόσεις,
συνάξεις, εκδηλώσεις, παρουσιάσεις και… καλαμπούρι να εξωτερικεύουν αυτό που
είναι κρυμμένο μέσα τους και με κάθε τρόπο προσπαθούν να κρατήσουν –όσο γίνεται,
μη και ποτέ χαθεί– την πνευματικότητα. Αυτήν που βλέπουμε ολοένα να φθίνει στα
στρώματα της Διασποράς.
Έχω
την τιμή, τη χαρά και την τύχη να τους γνωρίζω κι έχω την αίσθηση ότι αυτοί οι
Έλληνες στην άκρη του κόσμου –λίγοι ή πολλοί, δεν έχει και τόση σημασία–
μπορούν να ενώνουν τη φωνή τους –τα γραφτά τους στην προκειμένη περίπτωση– και
σε πείσμα της αδιαφορίας από την Ελληνική Πολιτεία αλλά και της εκεί ηγεσίας να
υπηρετούν την ελληνική γλώσσα. Αυτό που άλλωστε τους ενώνει.
Και είναι,
όντως, η γλώσσα, η ψυχή, το πάθος, η καταγωγή, οι καταβολές και κάτι άλλο ακόμη…
αυτό το «κάτι» των Ελλήνων της ξενιτιάς που τους κάνει να ξεχωρίζουν! Της
ξενιτιάς που οι περισσότεροι έχουν επιλέξει ή αναγκάστηκαν να ζουν.
Καταλαβαίνω
την προσπάθειά τους, γιατί κι εγώ για σαράντα και κάτι χρόνια έζησα σαν κι
εκείνους στην ξενιτιά, και νιώθω πως θέλουν να βγάλουν προς τα έξω όλα όσα έχουν
κρυμμένα βαθιά μέσα στο είναι τους.
Ο λόγος τους
έχει αλήθεια, ευαισθησία, νοσταλγία, αγάπη... Τους παρακολουθώ, γιατί
επικοινωνώ μαζί τους, και τους θαυμάζω για το πόσο νοιάζονται και καμαρώνουν
για την καταγωγή τους και την βαριά πολιτιστική κληρονομιά που κουβαλάνε στους
ώμους.
Ακολουθούν
πιστά το πρόσταγμα του Οδυσσέα Ελύτη που σαν αντίλαλος τούς παρακινεί: «όπου
και να βρίσκεστε, αδερφοί, όπου και να πατεί το πόδι σας, ανοίξετε μια βρύση,
τη δική σας βρύση»... Βαρύ κληροδότημα, αν μη τι άλλο, που δείχνει να
το κουβαλάν μαζί τους για να τους δίνει δύναμη. Κι ας μη βρίσκουν ανταπόκριση τα
όσα κάνουν παρά μόνο αδιαφορία, τόσο από την Ελληνική Πολιτεία, όσο κι από τις Ελληνικές
Οργανώσεις εκεί. Κι όμως εκείνοι επιμένουν να υπάρχουν και εξακολουθούν με ζήλο
να φυλάνε Θερμοπύλες.