Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Σερφάροντας στα κύματα των ανθρώπων

Δεν βγάζουν μόνο οι θάλασσες κύματα. Βγάζουν και οι άνθρωποι. Εκεί να δεις κύμα! Μπορεί και οι μέρες μας να είναι, μέρες κυμάτων. Πολλές φορές, στα σχόλια των κειμένων, σηκώνονται κάτι κύματα! Κι αρκετές φορές που έχει τύχει να συναντήσω κάποιον από σας, τους αναγνώστες εννοώ, πάντα η κουβέντα θα φτάσει και σ΄ αυτό το σημείο. Πώς αλήθεια νιώθω; Αν επηρεάζομαι; Πώς το παλεύω; 
Λέω να σας πω μια ιστορία. Όλα ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα. Πάλευα με έναν έφηβο. Η εφηβεία κι αν βγάζει κύμα! Και ‘γω ως ανυποψίαστα ανόητη, όπλα-παλάσκες... Χίμηξα με μιας κατά πάνω του. Κύμα πάνω στο κύμα. Σιγά μην τα βγάλεις έτσι πέρα!... Κατάκοπη βγήκα εγώ και μόνο. Αήττητη η εφηβεία. (Μόνο η βλακεία την ξεπερνάει). Την επόμενη μέρα συνάντησα έναν «πολύτιμό» μου. Είπαμε και τι δεν είπαμε. Μετά η κουβέντα πήγε στα παιδιά μας. Και οι δυο τότε, γονείς εφήβων. «Μερικές φορές νομίζω… Πώς να στο πω; Ότι τα παιδιά ξεβράζουν ένα κύμα, που μου είναι αδύνατον να το ταξιδέψω. Με ξεπερνάει. Θεόρατο.
Ξετινάζονται οι αντοχές των νεύρων μου» του είχα πει σχεδόν έντρομη. Εκείνος χαμογέλασε και μου απάντησε καθησυχαστικά. «Δεν έχεις παρά να σερφάρεις πάνω στα κύματα των παιδιών σου. Μάθε να σερφάρεις». Έκτοτε, πολλές φορές θυμάμαι το χαμόγελό του και την κουβέντα του. (Μεγάλη υπόθεση στη ζωή, το συναπάντημά μας με ανθρώπους, με καθησυχαστικό χαμόγελο).
Σερφάρω λοιπόν (ή τουλάχιστον προσπαθώ) πάνω στα κύματα των ανθρώπων. Στους θυμούς τους δηλαδή. Καθόλου εύκολη ισορροπία αλλά έχεις τόσα ν΄ ακούσεις και να μάθεις! Λαλίστατοι οι θυμοί... Όσα λένε στους θυμούς τους οι άνθρωποι!... Ποτέ τους άλλοτε. Θέλει βέβαια εξάσκηση, κουράγιο, θέλει κότσια, αντοχές κι εσωτερική γαλήνη. Θέλει αίσθηση των αποστάσεων... Παίζει να βγεις και με κομμένο χέρι!... Θέλει να ‘χεις κάνει φοβισμένος. Κι ακόμα να είσαι. (Σιγά που δεν είσαι)
Μα να σας πω ένα μυστικό; Κάτι που εμπέδωσα; Ο θυμός μπορεί και να είναι, το αποτυχημένο πάρτι-μασκέ του φόβου.
Και κάτι ακόμα (τώρα που πήρα φόρα)... Όλοι προσοχή αναζητούν και μια αγκαλιά, εν τέλει. Έστω και με απελπισμένα λάθος τρόπο.

Ρέα Βιτάλη 

Υ.Γ Βρε μήπως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πιο απλές απ’ ότι τις λογαριάζουμε;

Διευκρινίζω: το υστερόγραφο είναι της κυρίας Βιτάλη. Απλά για να μην παρεξηγηθώ... Σ.Δ. 

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Το παραμύθι ενός ραγισμένου έρωτα



Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα γραμμόφωνο.
Ένα ολομόναχο γραμμόφωνο.
Μα μπορεί και να μην ήτανε γραμμόφωνο και να 'ταν μόνο ένα τραγούδι,
που ζητούσε ένα γραμμόφωνο, για να πει το καημό του.

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας Έρωτας.
Ένας ολομόναχος Έρωτας που γύριζε με μια πλάκα στη μασχάλη,
για να βρει ένα γραμμόφωνο για να πει το καημό του.

Μια φορά κι ένα καιρό, δεν ήταν ένας έρωτας, δεν ήταν ένας πόνος.
Ήταν μισός έρωτας -μισός πόνος- και μια μισή πλάκα,
που 'λεγε το μισό της σκοπό:
"Έρωτα μη σε... Έρωτα μη σε... έρωτα μισέ... έρωτα μισέ..."

Θεέ μου!
Μα δε βρίσκεται ένα χέρι! Ένα πονετικό χέρι,
για ν' ανασηκώσει τη βελόνα και ν' ακουστεί ξανά,
ολόκληρος ο Έρωτας, ολόκληρο το τραγούδι... 

Μενέλαος Λουντέμης

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

«Τ' άλλα όλα παίρνουν το στρατί και προχωράνε»...

Να μπορούσε κάποιος να μου έβρισκε το αθάνατο νερό κι εκείνη τη μαγική συνταγή ν' αγαπάς και να αγαπιέσαι από όλο τον κόσμο! Εκείνο το μυστικό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες, ακόμη και των πιο καχύποπτων.
Αλήθεια πώς αρχίζουν και πώς τελειώνουν οι ζωές μας; Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να μπορεί να μου το αποκαλύψει, να μου κάνει την χάρη τέλος πάντων για το μέγα το μυστήριο της ζωής. Τόσο απλά, τόσο ρηχά, τόσο συνηθισμένα. Εκφράζεσαι, νιώθεις, βιάζεσαι, γελάς, επιμένεις, υπομένεις, περιμένεις κι αντέχεις, γιατί αλλιώς δεν παλεύεται η καθημερινότητα.
Μικρή στο χωριό τυχερά τα παιδιά που ξεφώνησαν σε χωριά, παραμυθιάστηκαν από παππούδες και γιαγιάδες, τσιμπήθηκαν από μέλισσες, μάζεψαν λουλούδια και έφτιαξαν αυτοσχέδιες κολόνιες σε μπουκάλια από τελειωμένα σιρόπια, μάδησαν κορόμηλα και κεράσια, αγριαχλάδια από γκορτσιές, κυνήγησαν πυγολαμπίδες με ξανθές κοτσίδες τα βράδια στο χωρατά οι γριές μακάριες μέσα στην απλότητα τους, μάλωναν τη ζωή τους, ξεπροβόδιζαν τα προβλήματα και γελούσαν από καρδιάς. Εκείνο το γέλιο το ένοχο, το φοβισμένο που ήθελε μεγαλόσταυρους μετά για να τους βγει σε καλό.
Κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν και στριμώχτηκαν  στο δέρμα, στην επιφάνεια, με ζάρες κι αυλακιές, γιατί τίποτα δεν άλλαξε στο βάθος του πηγαδιού. «Μονάχα ο θάνατος πονάει. Μονάχα ο θάνατος λυτρώνει», τις θυμάμαι ακόμη να λένε. «Τ' άλλα όλα παίρνουν το στρατί και προχωράνε».

Μην αγαπήσω σαν κουρσάρος της Αθηνάς Τερζή (Απόσπασμα)




Να `μαι καλά στα χαμηλά / και δω στη γη να ξημερώνω
να ζω με τούτα τα ψηλά / να χάνομαι στο χρόνο.


Να σέβομαι τη λογική / τα συναισθήματα να πνίγω

κρυφά να γίνομαι παιδί / να ξαναπαίζω λίγο.



Αχ, ζωή κάτι μου κρύβεις / κάτι μαγικό που το ποθώ
πως περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω / όσο το αποθώ.


Να λέω το πικρό γλυκό / να `χω δυο πόδια για να βγαίνω
καφέ να πίνω στο σταθμό / να μην πηδάω στο τρένο.



Να βάζω παρακεί το εγώ / μην αγαπήσω σαν κουρσάρος 
κι απ’ του ονείρου να λυγώ / το πουπουλένιο βάρος.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

«Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα»…

Το γύρο του Διαδικτύου κάνει τις τελευταίες ώρες ένα κείμενο της Mέριλ Στριπ. 
Ένα κείμενο 199 λέξεων που συγκλονίζουν!
(Πόσο ήθελα να το είχα γράψει εγώ...)
Τι λέει, η μεγάλη ηθοποιός για το χρόνο που περνάει, για τη φιλία, την αγάπη


Γράφει η Μέριλ Στριπ:
«Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή είμαι αλαζονική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.
Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν. 
Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιονδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε  την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό. 
Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.
Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».
Mέριλ Στριπ


Και το πρωτότυπο κείμενο:
«I no longer have patience for certain things, not because I’ve become arrogant, but simply because I reached a point in my life where I do not want to waste more time with what displeases me or hurts me. I have no patience for cynicism, excessive criticism and demands of any nature. I lost the will to please those who do not like me, to love those who do not love me and to smile at those who do not want to smile at me. I no longer spend a single minute on those who lie or want to manipulate. I decided not to coexist anymore with pretense, hypocrisy, dishonesty and cheap praise. I do not tolerate selective erudition nor academic arrogance. I do not adjust either to popular gossiping. I hate conflict and comparisons. I believe in a world of opposites and that’s why I avoid people with rigid and inflexible personalities. In friendship I dislike the lack of loyalty and betrayal. I do not get along with those who do not know how to give a compliment or a word of encouragement. Exaggerations bore me and I have difficulty accepting those who do not like animals. And on top of everything I have no patience for anyone who does not deserve my patience».
Meryl Streep