Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

«Τ' άλλα όλα παίρνουν το στρατί και προχωράνε»...

Να μπορούσε κάποιος να μου έβρισκε το αθάνατο νερό κι εκείνη τη μαγική συνταγή ν' αγαπάς και να αγαπιέσαι από όλο τον κόσμο! Εκείνο το μυστικό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες, ακόμη και των πιο καχύποπτων.
Αλήθεια πώς αρχίζουν και πώς τελειώνουν οι ζωές μας; Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να μπορεί να μου το αποκαλύψει, να μου κάνει την χάρη τέλος πάντων για το μέγα το μυστήριο της ζωής. Τόσο απλά, τόσο ρηχά, τόσο συνηθισμένα. Εκφράζεσαι, νιώθεις, βιάζεσαι, γελάς, επιμένεις, υπομένεις, περιμένεις κι αντέχεις, γιατί αλλιώς δεν παλεύεται η καθημερινότητα.
Μικρή στο χωριό τυχερά τα παιδιά που ξεφώνησαν σε χωριά, παραμυθιάστηκαν από παππούδες και γιαγιάδες, τσιμπήθηκαν από μέλισσες, μάζεψαν λουλούδια και έφτιαξαν αυτοσχέδιες κολόνιες σε μπουκάλια από τελειωμένα σιρόπια, μάδησαν κορόμηλα και κεράσια, αγριαχλάδια από γκορτσιές, κυνήγησαν πυγολαμπίδες με ξανθές κοτσίδες τα βράδια στο χωρατά οι γριές μακάριες μέσα στην απλότητα τους, μάλωναν τη ζωή τους, ξεπροβόδιζαν τα προβλήματα και γελούσαν από καρδιάς. Εκείνο το γέλιο το ένοχο, το φοβισμένο που ήθελε μεγαλόσταυρους μετά για να τους βγει σε καλό.
Κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν και στριμώχτηκαν  στο δέρμα, στην επιφάνεια, με ζάρες κι αυλακιές, γιατί τίποτα δεν άλλαξε στο βάθος του πηγαδιού. «Μονάχα ο θάνατος πονάει. Μονάχα ο θάνατος λυτρώνει», τις θυμάμαι ακόμη να λένε. «Τ' άλλα όλα παίρνουν το στρατί και προχωράνε».

Μην αγαπήσω σαν κουρσάρος της Αθηνάς Τερζή (Απόσπασμα)




Να `μαι καλά στα χαμηλά / και δω στη γη να ξημερώνω
να ζω με τούτα τα ψηλά / να χάνομαι στο χρόνο.


Να σέβομαι τη λογική / τα συναισθήματα να πνίγω

κρυφά να γίνομαι παιδί / να ξαναπαίζω λίγο.



Αχ, ζωή κάτι μου κρύβεις / κάτι μαγικό που το ποθώ
πως περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω / όσο το αποθώ.


Να λέω το πικρό γλυκό / να `χω δυο πόδια για να βγαίνω
καφέ να πίνω στο σταθμό / να μην πηδάω στο τρένο.



Να βάζω παρακεί το εγώ / μην αγαπήσω σαν κουρσάρος 
κι απ’ του ονείρου να λυγώ / το πουπουλένιο βάρος.

5 σχόλια:

  1. Μα υπάρχει συνταγή Στράτο στην αγάπη!!!! Μόνος ο καθένας διαμορφώνει το δρόμο του , έχουμε απέραντη ανάγκη την αγάπη αρκεί να μπορούμε να την κρατάμε κοντά μας !!!
    Το μουσικό άκουσμα λέει πολλά!!!
    Καλό σου βράδυ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ φίλε μου μέσα στην φθινοπωρινή ομίχλη, μέσα στην αναμονή της αλλαγής χρώματος των φύλλων είδα αυτές τις κατακόκκινες παπαρουνες και μου ξανάδωσαν το θάρρος μου, μου ξαναήρθε η αισιοδοξία ότι πίσω από κάθε καταχνια μας περιμένει μια αθοδέσμη με παπαρούνες.

    χαιρετώ

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μακάρι, Νικόλ και Γαβριήλ, αυτή η μαγική συνταγή "ν' αγαπάς και να αγαπιέσαι από όλο τον κόσμο" να έχει πάντα επιτυχία στη ζωή μας!

    Λίγο δύσκολο, αλλά χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και πίστη.

    Με τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου στους δυο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι να είναι άραγε χειρότερο;
    Ν'αγαπάς και να μην αγαπιέσαι ή
    ν'αγαπιέσαι και να μην αγαπας!
    Μπορεί κανείς να μου πεί;
    Υγεία και Αγάπη
    δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Δημήτρης,

    Μεταξύ των δύο πυρών θα μείνω με το πρώτο, αφού θα πρέπει να διαλέξω. Το δεύτερο (για μένα φυσικά) είναι αχαριστία.
    Επισημαίνω το «για μένα», διότι έδωσα απλόχερα όση μπόρεσα. Δεν πήρα, παρά σπάνιες φορές ό,τι έδωσα… Λες να ’ναι αυτή, Δημήτρη μου, η πλέον συνηθισμένη αναλογία στη ζωή;
    Μπορεί, ωστόσο να αντιστραφούν οι όροι, οπότε είμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

    Αχ Δημήτρη, γιατί με παιδεύεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος