Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007

Λόγου χάριν,

Οι πνευματικοί άνθρωποι, σαν ευαίσθητοι δέκτες όλων αυτών των αναμοχλεύσεων που συντελούνται γύρω μας, θα έπρεπε να βρουν τον τρόπο να διαφωτίσουν με τα πνευματικά τους δημιουργήματα, το φωτεινό εκείνο μονοπάτι, που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο, και θα διανοίξει τη λεωφόρο της πραγματικής λύτρωσης απ’ όλα τα ανθρώπινα πάθη που φωλιάζουν στα απόκρυφα βάθη της ψυχής μας. Όπως οι βουβές πικρίες και οι αβάσταχτοι στεναγμοί, οι αμίλητες χαρές και οι άφωνες λύπες, αλλά κι ο εγωισμός που μας συγκλονίζει και μας βάζει σε ανίερες κι αχρείαστες δοκιμασίες.

Mithymnaios


Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2007

πρώτη ταχύτητα...

Περπατάω στους δρόμους μίας αποπνικτικής πόλης
Μιας πόλης τσουπωμένης με ιδρωμένα σώματα
πάνω στην αχνιστή άσφαλτο
Κλουβιά, το ’να πάνω στ 'άλλο, τα σπίτια
Δράκοι τα μπετά.....
Σίδερα κομπρεσέρ και ανάσες πού πέφτουν
νεκρές από το βάρος της κοινοχρησίας.
*
Κι όπως, μετά δυσκολίας, προχωρώ βλέπω
εκεί ψηλά, ανάμεσα στις τσιμεντένιες σκεπές,
μία πράσινη ταμπέλα με φόντο τον ουρανό
Και η φαντασία μου, για να δώσει μι' ανάσα
στην ψυχή, κάνει την ταμπέλα καταπράσινη πλαγιά.
Ως πού μια....κόρνα, ένα σπρώξιμο με φέρνει πίσω.
*
Άραγε, πόσο να ’χουμε περάσει τα όρια
Του συναγερμού για να καταφεύγει
η φαντασία σε υπογλώσσια προσωρινότητας;
Πόσο μας απομακρύνει η κάθε επιστροφή
από την αντιμετώπιση της τραγικότητας;
Σπύρος Δαρσινός

Καμιά Αμφιβολία...

Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία...
η ζωή είναι αλλαγή και ελευθερία...
Αν το θέλω τραγουδώ για το φεγγάρι...
ή σωπαίνω κι η στιγμή μου όπου με πάρει...

Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία...
η ζωή ποτέ δεν θα ’ναι μια ευθεία...
Χθες έβρεχε ο ουρανός κι απόψε έξω χιονίζει...
και αύριο ο ήλιος θα ξεπεταχτεί κι άνοιξη θα μοσχομυρίσει...

Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία...
ούτε η λύπη ούτε η χαρά είναι μόνιμη ιστορία...
Σήμερα πικρό κι ακράτητο ίσως το δάκρυ τρέχει...
κι αύριο θ’ αναρωτιέται η καρδιά ποια θλίψη μέσα έχει...

Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία...
ούτε και χρειάζομαι εξηγήσεις και αίτια...
Χτες πίστευα απόλυτα πως σ’ αγαπώ...
μα σήμερα πριν ξημερώσει... άλλαξε απρόσμενα κι αυτό!...


Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2007

η μηχανή μου

ακούστε, ακούστε
φοράω δερμάτινες μπότες ως το γόνατο
Χοντρό δερμάτινο παντελόνι
Δερμάτινο μπουφάν με φερμουάρ κλειστό
ως το σαγόνι μου
Υπερισχυμένο κράνος μέχρι το στήθος μου
Κι' έχω και μια μηχανή χιλιάδων ίππων
πού την λένε ΕΠΟΧΗ
Και τρέχω τρέχω με χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα
Τρέχω αντίθετα από την φόρα του φωτός
Δεν νιώθω τίποτα
Δεν ακούω τίποτα
Παρά μόνο την ταχύτητα του θανάτου


Τώρα αρχίζω ΝΑ φοβάμαι
Δεν μπορώ νά σταματήσω
Δεν μπορώ νά ελέγξω την μηχανή μου
Δεν μπορώ ΝΑ ελαττώσω ταχύτητα
Το πόδι μου μούδιασε, κόλλησε στο γκάζι
Σταματήστε με. Σταματήστε με...
Δεν βλέπετε;
Θα εκτιναχτώ θα εκτιναχτώ πάνω στη αρχή του φωτός
Θα γλιστρήσω στο αίμα πού σκόρπισε η μηχανή μου
Βοήθεια βοήθεια ποιητές
Κάντε κάτι ποιητές
Τρυπήστε το κράνος μου με στίχουςαιχμηρούς
Τρυπήστε το μπουφάν μου στο μέροςτης καρδιάς μου
Τρυπήστε τις αισθήσεις μου
ΝΑ πονέσω
Νά κλάψω
Ν' ακούσω
Νά αισθανθώ
ΝΑ σταματήσω
Νά μετανιώσω
Νά νιώσω
Νά νιώσωωωωωωωωωωωωωωωωωω
Σπύρος Δαρσινός

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2007

Ποιος Φταιει;

Έτσι για να αλλάζει και το κλίμα της συζήτησης

…Μπήκαμε με ευλάβεια στην εκκλησία, βρέξαμε τα δάχτυλά μας σε μια γούρνα με νερό, που ήταν στα δεξιά μας, κάναμε το σημείο του σταυρού, προχωρήσαμε και καθίσαμε στα στασίδια, στο τέλος της λειτουργίας το κορίτσι μου, (πιτσιρίκοι και οι δυο μας) κόρη του διευθυντή των εργατών του λιμανιού περήφανη για τη γνωριμία της, θέλησε να με συστήσει στην άρχουσα τάξη της πολιτειούλας αρχίζοντας από τον εφημέριο.
Ω! μα αυτός είναι σχισματικός, ξεφώνησε ο ιερέας.
Η σκηνή σε ένα μικρό λιμάνι της Νότιας Κούβας πριν πολλά, πολλά χρόνια.
Η Αμέλια πάγωσε, με ρώτησε να μάθει, τι αρρώστια είναι αυτή…


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Νέα Υόρκη

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007

Οχι Θλίψη, αλλά κατανόηση, αδελφοσύνη...

Λαβαίνοντας αφορμή από την επιστολή "Ω Θλίψη..." του φίλου Στράτου,

Αγαπητοί μου φίλοι σπαρμένοι στην παγκοσμιότητα των αντιλάλων της φωνής μας ένας αντίλαλος μιας φωνής που γυρίζω πίσω σε εμάς, είναι η ηχώ του ίδιου του εαυτού μας.
Μια παροιμία ισπανική λέει, Genio y figura hasta la sepultura. Που εννοεί: Ο χαρακτήρας σου (ευφυΐα σου) και η μορφή σου θα σε ακολουθούν έως το τάφο.
Με αυτό θέλω να τονίσω την διαφορετικότητα του χαρακτήρα κάθε ενός μας, κι ας έχουμε γεννηθεί στο ίδιο κράτος, το περιβάλλον όπου μεγαλώσαμε, οι συνθήκες συμβάλουν κατά ένα μικρό ποσοστό στην διαφοροποίηση του χαρακτήρα μας, αλλά πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο άνθρωπος γεννιέται δεν αλλάζει.
Ξεκινώντας από αυτό θέλω να τονίσω πρώτα απ’ όλα την ανθρώπινη ισότητα που πολλοί δεν παραδέχονται, μετά πρέπει να υπάρχει ένας σεβασμός στις σκέψεις του κάθε ενός μας. Φυσικό είναι ότι δεν μπορεί ποτέ να συμφωνούμε σε όλα, αλά αυτό είναι ανθρώπινο.
Πολλές φορές ψάχνουμε να βρούμε την ταυτότητά μας, ποιοι είμαστε, που βαδίζουμε;
Ποια τα σημάδια του περιβάλλοντος που μεγαλώσαμε;
Παίρνω ως παράδειγμα τον εαυτόν μου και συνοψίζω τη ζωή μου στις ακόλουθες λίγες γραμμές.
Είμαι αυτός που είμαι, είμαι αυτός που γαλουχήθηκε με την παγκόσμια αρμύρα της θάλασσας, αυτός που μεγάλωσε αγκαλιά με εκατοντάδες γυναίκες του λιμανιού, αυτός που βρήκε το βασίλειο του παραδείσου σε καταπράσινη μοναχική ζούγκλα, αυτός που τα σοκάκια της Νέας Υόρκης του προσέφεραν την άσχημη ζωή του πάντα ύποπτου εργένη, που έφθασε μέχρι να φυλακιστεί, απόρροια όλων αυτών είναι ο εαυτός μου να συμπεριφέρεται όπως αισθάνεται, σ’ ένα παγκόσμιο πνεύμα αδελφοσύνης, χωρίς να νοιάζεται τι θα πει ο διπλανός του, σεβόμενος όμως τις γνώμες των άλλων.
Υπάρχει χώρος για όλους μας, η ζωή μας είναι σα μια κουκκίδα άμμου που ύπαρξη της είναι μια στιγμιαία αναλαμπή στο διάβα του χρόνου, πριν χαθεί στο άπειρον.
Αλλά κατά βάθος -εδώ επαληθεύεται η Ισπανική παροιμία- είμαι όπως γεννήθηκα, Έλληνας!

Σας χαιρετώ
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2007

Ω θλίψη...

Φαντάστηκα ότι τούτο το στέκι, μας χρειαζόταν γι’ αυτό και το έφτιαξα με μεράκι (κι ας μην είχα τις τεχνικές γνώσεις, ήταν εύκολο όμως...). Το έκανα δροσερό, με το δικό μας γαλάζιο χρώμα, κάτι να μας θυμίζει, όμορφο, με τα φτιασίδια του (έτσι μου φαινόταν). Και...

Πίστεψα ότι θα γινόταν σιγά σιγά τόπος συνάντησης της παρέας μας, θα μαθαίναμε τα νέα σας και θα μαθαίνατε τα νέα μας.
Πίστεψα ότι εκεί θα ακουμπούσαμε τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τις έγνοιες μας, τις χαρές και τις λύπες μας, τα μαστορέματά μας, τις απόψεις μας (κι ας ήταν πολλές φορές διαφορετικές. Τι πειράζει...). Ακόμα και τα λάθη μας, τις εμμονές, τα κουσούρια μας (γιατί όχι), τις γκρίνιες και τους ενθουσιασμούς μας... όλ’ αυτά.
Πίστεψα ότι αφού νοιαζόμασταν για τα ίδια πράγματα, μιλούσαμε την ίδια γλώσσα θα φέρναμε κι άλλους -λίγους ή πολλούς, δεν είχε σημασία- που θα μοιραζόμασταν, εκτός από τα διάφορα δικά μας, κάτι από τον πολιτισμό που κληρονομήσαμε ή κάτι απ’ αυτά που φτιάχνει ο καθένας μας: τα χειροποίητα... κι έτσι θα τα προσφέραμε σαν κάλεσμα, σαν το λικεράκι μιας επίσκεψης.
Πίστεψα ότι θα υπήρχε ο λόγος αλλά κι ο αντίλογος (απ’ τα coments, τι πιο δημοκρατικό) οι διαφωνίες μας και οι (κόσμιοι) τσακωμοί μας. Άνθρωποι είμαστε...
Πίστεψα ότι θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε κι αυτή την ελευθερία, που πολλές φορές μας «κουμπώνει», να λέμε τα πράγματα όπως τα εννοούμε, δίχως φόβο και πάθος.
Τα πίστεψα όλα αυτά. Αλλά...

Αλλά διαπίστωσα όμως, με πολλή θλίψη, ότι (δυστυχώς) δεν τράβηξε, δεν άρεσε, ίσως. Δεν μπορέσαμε τελικά να αναπτύξουμε, εκεί μέσα, το κλίμα της παρέας που επιδίωξα. Κι αυτό άρχισε να ξεφτίζει... τόσο γρήγορα.
Καταλαβαίνω (μην νομίζετε) ότι μερικοί δεν τα κατάφεραν (οι οδηγίες εδώθηκαν). Άλλωστε εγώ προσφέρθηκα να βοηθήσω. Άλλοι προσπάθησαν, δεν λέω (κι αυτό έχει αξία), άλλοι συνεχίζουν (κι αυτό το εκτιμώ και το ξέρουν), άλλοι πάλι σαν να μην το αγάπησαν (κι αυτό δεν το καταλαβαίνω). Όπως δεν καταλαβαίνω το γιατί δεν κάναμε προσπάθειες να το γνωρίσουν κι άλλοι τούτο το ιστολόγιο. Δεν το συστήσαμε σε φίλους και γνωστούς για να έχουμε μια επισκεψημότητα που θα μας έδινε φτερά. Γιατί άραγε; Δεν άξιζε;

Σκέφτηκα πολύ για να γράψω τούτο ’δω, αλλά επειδή έχω μάθει να λέω ελεύθερα αυτό που αισθάνομαι κι αυτό, πιστέψτε με, αισθάνομαι τούτη την στιγμή. Θέλησα, χωρίς να χαϊδεύω αυτιά ή να σκέπτομαι τις επιπτώσεις της επόμενης μέρας, να τα γράψω.
Αυτό που «εκπέμπω», αυτό είμαι και... συγχωρέστε με. (Ας συνεχίσουμε με τα ε-μάιλ μας)._

Υ.Γ. «Μέρες καλύτερες θα 'ρθουν, το λέει το ένστικτό μου, / αυτό το κάτι μέσα μου, το εντελώς δικό μου.
Κι αυτοί που μας πληγώσανε, καθώς το φως τελειώνει, / αισθάνονται την μοναξιά που Έλληνες ενώνει».

Mithymnaios

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2007

Π ο λ ι τ ι σ μ ό ς

Οι Εκθέσεις Τύπου και βιβλίου του «Αριστοτέλειου Ιδρύματος»και οι Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς
Γράφει ο Πολίτης-Συγγραφέας, Βάιος Φασούλας

Αναμφίβολα αποτελεί πλέον πνευματικό σημείο αναφοράς για τον 21ο αιώνα το «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΑΣ, ΜΕΛΕΤΗΣ & ΑΡΩΓΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ» για τις επιτυχημένες Εκθέσεις Ομογενειακού Τύπου και Βιβλίου, που επίμονα και επίπονα πραγματοποιεί σε φιλόξενους χώρους (Κύπρο, Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, Γιοχάνεσμπουργκ, Ζάππειο Μέγαρο, και αυτές τις μέρες (07-28 Φεβρουαρίου 2007) πραγματοποιεί την 5η Έκθεση Ομογενειακού Τύπου και Βιβλίου στην Αθήνα, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα».
Για δεύτερη φορά δίνεται η δυνατότητα στο Αθηναϊκό κοινό να γνωρίσει από κοντά το έργο των Αποδήμων υπηρετών του λόγου, όπου η παρουσίαση εντύπων και βιβλίων δίνει μια ξεχωριστή διάσταση τόσο από την παρουσία του πνευματικού έργου όσο και από τους επισκέπτες που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Εκατοντάδες έντυπα, εφημερίδες, περιοδικά και ένας μεγάλος αριθμός βιβλίων Ομογενών συγγραφέων και λογοτεχνών από κάθε γωνιά του Πλανήτη αποτελούν το από κάθε άποψη πλούσιο πνευματικό «μενού» του «Αριστοτέλειου Ιδρύματος».
Η 5η Έκθεση Ομογενειακού Τύπου και Βιβλίου πραγματοποιείται με τη Συνεργασία του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων και της Πρεσβείας της Κύπρου στην Αθήνα και τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Χαρακτηριστικό της 5ης Έκθεσης αποτέλεσε η βράβευση δημοσιογράφων και συγγραφέων για το πολύτιμο δημοσιογραφικό και συγγραφικό τους έργο στον Ελληνισμό της διασποράς, η οποία πραγματοποιήθηκε κατά την τελετή των εγκαινίων και τις τιμητικές πλακέτες απένειμαν ο εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας Πρέσβης στην Αθήνα κ. Γιώργος Γιωργή και ο νέος Πρόεδρος του Απόδημου Ελληνισμού κ. Στέφανος Ταμβάκης.
Είναι πλέον παραπάνω από βέβαιο ότι προσπάθεια και σκοπός του «Αριστοτέλειου Ιδρύματος» είναι: «να παρουσιάσει το υψίστης εθνικής σημασίας έργο που επιτελεί ο Ομογενειακός Τύπος. Να κάνει γνωστή αυτή την μερίδα των ανθρώπων που με «αίμα καρδιάς» κρατούν την κοινωνία των αποδήμων, διατηρούν ζωντανή την Ελληνική γλώσσα, τις παραδόσεις, που μάχονται καθημερινά αρθρώνοντας τον δικό τους ιδιαίτερο Ελληνικό λόγο, ένα έργο που για πολλούς, δυστυχώς, παραμένει άγνωστο», τονίζει σε ανακοίνωσή του.
Επίσης ένα άλλο αξιόλογο χαρακτηριστικό είναι ότι «Αριστοτέλειο Ίδρυμα» κάνει ακόμα ένα βήμα πιο πέρα, όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του: «Το Αριστοτέλειο Ίδρυμα έχει βραβεύσει και άλλους αξιόλογους δημοσιογράφους και Συγγραφείς που με το έργο τους τιμούν τον Ελληνισμό της διασποράς, και στόχος του είναι να θεσμοθετήσει και ειδικά χρηματικά βραβεία για εκείνους τους Δημοσιογράφους που με το έργο τους προβάλλουν την Κύπρο και την Ελλάδα στις χώρες εγκατάστασής τους.
Όσον αφορά τους Συγγραφείς της Ελληνικής διασποράς το Ίδρυμα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την προβολή του πνευματικού τους έργου, μέσα από την Έκθεση Ομογενειακού Τύπου και Βιβλίου, η οποία έχει προσφέρει πραγματική στέγη στην παραγωγή του πνευματικού τους έργου».
Αναφέραμε όλα αυτά για να τονίσουμε τη σημασία αυτής της προσπάθειας, προσπάθεια που όφειλε και οφείλει να την αναλάβει τόσο η Μητρόπολη -μητέρα Ελλάδα όσο και το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) και να έρθουν αρωγοί και συμπαραστάτες στο «Αριστοτέλειο Ίδρυμα», τον μοναδικό φορέα που έχει την ευαισθησία να προβάλει το δημοσιογραφικό και πνευματικό έργο του Ελληνισμού της διασποράς. Να έρθουν συμπαραστάτες με έργα και όχι με λόγια σε αυτό το υψίστης εθνικής σημασίας έργο του «Αριστοτέλειου Ιδρύματος».
Τέλος δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε την εντονότατη πικρία μας και απογοήτευση που σε αυτή την λαμπρή εκδήλωση έλαμψε με την απουσία της η Ελληνική Πολιτεία και ιδιαίτερα ο αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό Υφυπουργός κ. Θεοδ. Κασσίμης, ο οποίος, παλιότερα άσκησε καθήκοντα δημοσιογραφίας και όφειλε να είναι από τους πρώτους. Ένα μεγάλο λάθος που του το έχουμε χρεώσει.

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2007

Συνύπαρξη

Ειρηνική συνύπαρξη μελών μας.

Στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας υπάρχει ένα άγαλμα με τα σωθικά του κατασπαραγμένα, τα χέρια του ανοικτά προς τον ουρανό σα να κραυγάζει για συμπόνια, οίκτο, σεβασμό, κατανόηση, στην ανθρώπινη διαφορετικότητα.
Είναι ένα άγαλμα μνημείο διαμαρτυρίας εναντίων του πολέμου, της ναζιστικής θηριωδίας…

Πολύ εντυπωσιακό, πιτσιρικάς περπατούσα στο κέντρο, της πόλης σταμάτησα και ρώτησα .

Σήμερα δεν χτίζουμε πια μνημεία, αλλά τα ρυάκια ρυτίδων αυλακώνουν τη σάρκα, νιφάδες χιονιού σκεπάζουν τα μαλλιά, αθάνατες οι μνήμες ξαναζούν, οι σκέψεις εξακολουθούν να σέβονται την ανθρώπινη διαφορετικότητα, τις διαφορετικές απόψεις, σε μια ιδεαλιστική κοινωνία της Ε Ε Λ Σ Π Η.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Νέα Υόρκη

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2007

5η Έκθεση «Ομογενειακού Τύπου & Βιβλίου»









5η Έκθεση «Ομογενειακού Τύπου & Βιβλίου»
Αριστοτέλειο Ίδρυμα Έρευνας Μελέτης & Αρωγής
Ομογενειακών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης

Το Αριστοτέλειο Ίδρυμα μέσα από την κατά γενική ομολογία πετυχημένη Έκθεση «Ομογενειακού Τύπου & Βιβλίου» επιχειρεί να παρουσιάσει το υψίστης εθνικής σημασίας έργο που επιτελεί ο Ομογενειακός Τύπος. Να κάνει γνωστή αυτή την μερίδα των ανθρώπων που με «αίμα καρδιάς» κρατούν την κοινωνία των αποδήμων, διατηρούν ζωντανή την Ελληνική γλώσσα, τις παραδόσεις, που μάχονται καθημερινά αρθρώνοντας τον δικό τους ιδιαίτερο Ελληνικό λόγο, ένα έργο που για πολλούς, δυστυχώς, παραμένει άγνωστο.
Παράλληλα, να δοθεί η δυνατότητα στο Ελλαδικό κοινό να γνωρίσει την δύναμη με την οποία συμπαραστάθηκε ο Κυπριακός Τύπος, και κατ’ επέκταση ο Ελληνισμός της Μεγαλονήσου στην Ελλάδα, στα δύσκολα για το έθνος χρόνια.
Εξέχουσα θέση στην Έκθεση θα έχει και η πνευματική παραγωγή (Βιβλία) του Ελληνισμού της διασποράς, ΕΕΛΣΠΗ (Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Λογοτεχνών Πέντε Ηπείρων) καθώς και των Κυπρίων συγγραφέων και λογοτεχνών.
Με την ευκαιρία της 5ης Έκθεσης στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», βραβεύθηκαν για το έργο τους και την προσφορά τους στον Ελληνισμό της Διασποράς οι: Νώε Παρλαβάντζας, δημοσιογράφος, συνεργάτης της ΕΡΑ, (επίτιμο μέλος της ΕΕΛΣΠΗ). Ηλίας Ηλιόπουλος, δημοσιογράφος ιδιοκτήτης και Διευθυντής του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων Ελλάδος. Χρήστος Αγγελής, Εκδότης της Ομογενειακής Επιθεωρήσεως ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ magazine (μέλος της ΕΕΛΣΠΗ). Φώτης Χαραλαμπίδης, Ανταποκριτής της Εφημερίδος «Ελευθερία» του Λονδίνου. Παντελής Ξανθίδης, δημοσιογράφος αρχισυντάκτης αθηναϊκής Εφημερίδος, (εκπρόσωπος της ΕΕΛΣΠΗ για την Ελλάδα). Στράτος Δουκάκης, δημοσιογράφος-συγγραφέας (μέλος ΔΣ της ΕΕΛΣΠΗ). Άσπα Παπακωνσταντίνου, Ελληνοαμερικανίδα ποιήτρια, (μέλος της ΕΕΛΣΠΗ). Ελένη Κατσουλάκη, Ελληνοαμερικανίδα συγγραφέας-ερευνήτρια, (μέλος της ΕΕΛΣΠΗ).
Η Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Λογοτεχνών Πέντε Ηπείρων-ΕΕΛΣΠΗ εύχεται στο «Αριστοτέλειο Ίδρυμα Έρευνας Μελέτης & Αρωγής Ομογενειακών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης» καλή επιτυχία στην 5η Έκθεση Τύπου και Βιβλίου και θερμά συγχαρητήρια στους συνεργάτες του «Αριστοτέλειου Ιδρύματος» για την επίπονη και επίμονη προσπάθεια να δείξουν στον Κόσμο το πνευματικό φως της Ομογένειας!
Επίσης θερμά συγχαρητήρια στο «Αριστοτέλειο Ίδρυμα» για την ομαδική βράβευση στους ανθρώπους του πνεύματος, πολλών εξ αυτών μελών της ΕΕΛΣΠΗ

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2007

H ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Και κάτι άλλο, έτσι για να σπάει η μονοτονία...
Με μεγάλη εκτίμηση

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Κοίτα με καλά κυρ αστυνόμε μου; Μοιάζω εγώ για δολοφόνος και με ρωτάς γιατί έκλεισα το μπακάλικό μου, σαν απόδειξη ενοχής μου; Είμαι ένας απλός φιλήσυχος πολίτης. Έχω περάσει εδώ στη χώρα της αιωνίας Άνοιξης, στη χώρα των Μάγια, ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, τη θεωρώ ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Όταν μπήκε μέσα ο νεαρός, μου έριξε μια ματιά που πάγωσα. Τα φρύδια του πυκνά σκέπαζαν δυο μάτια που γυάλιζαν, μαλλιά μαύρα σγουρά, έμοιαζαν σαν προβιά από την απλυσιά. Τα χείλη του κοκκινοκαφετιά πρησμένα, απ τις άκρες τους κυλούσε ένα ρυάκι αφρού, λες και είχε λύσσα. Φορούσε ένα πουκάμισο πράσινο με ρίγες μαύρες, «Θεέ μου τι άσχημο χρώμα σκέφτηκα» ήταν κουμπωμένο μόνο με το κάτω κουμπί και είχε το χέρι του περασμένο μέσα απ’ το άνοιγμα σα να κρατούσε πιστόλι.
“Τα λεφτά σου, μου σφύριξε.”
Ενστικτωδώς έβαλα το χέρι στην τσέπη μου, να πιάσω το σουγιά μου. Ήταν μια αυθόρμητη κίνηση.
“Τι λεφτά αφού δεν έχω.”
Πριν προλάβω να συνεχίσω άρπαξε απ’ τον πάγκο ένα πανέρι γεμάτο αυγά και το έβαλε στα πόδια.
Πως είπες κυρ αστυνόμε μου, δεν σε ενδιαφέρουν όλα αυτά; Αλλά σου τα λέω διότι θέλω να με καταλάβεις.
Μα όχι κυρ αστυνόμε μου, δεν έχω ανακατευτεί ποτέ στην πολιτική, ούτε έχω φίλους δικαστές.
Το επάγγελμά μου ναυτικός, τώρα το πως βρέθηκα εδώ με μπακάλικο; Ε! αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Έχεις ακούσει καμιά φορά για τον Οδυσσέα;
«Μα ναι, το έχω διαβάσει στα κόμικς.»
«Ε! λοιπόν, εγώ εδώ βρήκα την Καλυψώ.»
«Εννοείς τη μάγισσα;»
«Έ, όχι κυρ αστυνόμε μου, εννοώ μια γυναίκα.»
Με κοίταξε παράξενα, ήταν φανερό ότι δεν με πίστευε.

Κυρ αστυνόμε μου, από μικρός πάντοτε κουβαλούσα μαζί μου ένα σουγιά, είναι μια συνήθεια που φέρνω μαζί μου απ’ το μέρος που γεννήθηκα. Πάντοτε είχα την λάμα του ανοιχτή και κρυμμένη κάτω απ’ το μανίκι του πουκαμίσου στον καρπό του χεριού. Ήταν ένα είδος ασφάλειας του ατόμου μου στις κακόφημες συνοικίες των λιμανιών, στις αρπαχτικές διαθέσεις των σειρήνων, απ’ τους ποδηλάτες του Κίνγκστον, ένα ψυχολογικό αντιστάθμισμα της ύπαρξής μου.
Λοιπόν όπως σου έλεγα κυνήγησα τον κλέφτη, τον πρόφτασα στην στροφή του δρόμου, είχε βάλει το πανέρι με τ’ αβγά στο κεφάλι του και προχωρούσε γρήγορα, δεν έτρεχε για να μη δώσει υποψία.
Χωρίς μιλιά του κατάφερα μια μαχαιριά στον πισινό, σα μια γρατσουνιά, όχι για να τον σκοτώσω αλλά για να μου δώσει το πανέρι. Αυτή την στιγμή είδα τον εαυτόν μου μικρό παιδί να προχωρεί στα λασπωμένα καλντερίμια των λιμανιών, γυναίκες της νύχτας να με φωνάζουν από δεξιά, από αριστερά σαν αρπακτικά όρνεα κι εγώ να προχωρώ με τον σουγιά ανοικτό κρυμμένο στην τσέπη.
Πως είπες κυρ αστυνόμε μου ξέφυγα απ το θέμα;
Μα θέλω να σου δώσω να καταλάβεις ότι ο σουγιάς είναι για μένα ένα φυλακτό, κάτι σαν εικόνισμα, τον κουβαλάω απ’ τη μέρα που γεννήθηκα, είναι το μέρος μου, το χωριό μου, τα Μαρκάτα, η Κεφαλονιά μου, η πίστη μου, κάτι τι δικό μου που με προστατεύει, στη αρχή όταν ήμουν μικρός είχα έναν άγαρμπο σουγιά Κολοκοτρώνη, μετά ένα ποιον λεπτό το λεπενάρι, και τώρα έχω Ελβετικό με πολλές λάμες.
Δεν είμαι εκ προμελέτης φονιάς που θέλετε να με παρουσιάσετε.
«Άντε τελείωνε, μετά τι έγινε;»
Τελειώνω κυρ αστυνόμε μου, τελειώνω.
Ο κλέφτης έβγαλε μια φωνή ωχ! Γύρισε το κεφάλι και με κοίταξε έκπληκτος, είναι δικά μου είπα ξανασήκωσα το σουγιά, άφησε το πανέρι κάτω κι άρχισε να τρέχει, γέμισα τα χέρια μου σπασμένα αυγά, τα πήρα έτρεξα προς το μαγαζί.
«Φτάνει μέχρι εδώ, με ζάλισες, δεν μου λες από ποιο μέρος είσαι;»
Μα από την Πύλαρο, κυρ αστυνόμε μου, από την Πύλαρο.


Copyright@ February 2007 by: Γαβριήλ Παναγιωσούλης
New York