Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Η πέννα του καθενός κτυπά τα δικά της πλήκτρα και εκπέμπει τις δικές της νότες…

Του Δημήτρη Τριγώνη
Όπως το αναφέρω και στην «Πύλαρό» σου, φίλε Γαβριήλ, το δικό σου γράψιμο, μου προξενεί μια φρεσκάδα και μια αγνότητα, που παρότι μέσα μου θέλω να σβήσω τελείως αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου, που θαλασσοσυνοδηπόροι, θαλασσοδέρναμε στα κύματα της πλανεύτρας αγκαλιάς της θάλασσας, στο τέλος με αναγκάζουν να διαβάζω τις θαλασσινές σου ιστορίες που με τόση ζωντάνια και απλότητα μας προσφέρεις! 
Βλέπεις φίλε μου ο καθένας στην Παρέα που έχουμε, έχει τον δικό του τρόπο γραφής και έκφρασης που όλοι κι όλα μαζί αποτελούν ένα ευωδιασμένο «μπαξέ» και μια ανθοδέσμη με διάφορα πανέμορφα, μυρωμένα λουλούδια που εκπροσωπούν την ψυχή με τα αισθήματα και τα συναισθήματα του καθενός!... Μπορεί ακόμη να εκληφθεί ως και μια ορχήστρα εις την οποίαν η πέννα του καθενός κτυπά τα δικά της πλήκτρα και εκπέμπει τις δικές της νότες. Θα μπορούσα να ξεχώριζα τις νότες  και τα μηνύματα που εκπέμπουν οι νότες του καθενός αλλά προτιμώ να τα εκλαμβάνω όλα ως ένα σύνολον μιας αρμονικής ορχήστρας που η εμβέλεια της μουσικότητας και αρμονίας της αγγίζει τα καταβάθια της ψυχής μου και εμπνέει το διάβα μου!
Όσον αφορά την ημετέρα πέννα έχει κάπως στερέψει και χειμάζει λόγω καταστάσεων, εν νάρκη για κάμποσα χρόνια τώρα!... Ας  μην ξεχνάμε όμως ότι ο ύστατος αίτιος των καταστάσεων και των δεινών μας είναι ένας και μόνον ένας. Ο εαυτούλης μας!...
Αρχίζοντας από τις ημέρες του Τριωδίου και συνεχίζοντας στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή υπάρχει ένα τροπάρι που ψέλνουμε στον όρθρο της κάθε Σαρακοστιανής Κυριακής, που πραγματικά αγγίζει την ψυχή και τα λέει όλα!...
Το παραθέτω:
«Τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν, ἐννοῶν ὁ τάλας,
τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως,
ἀλλὰ θαρρῶν εἰς τὸ ἔλεος τῆς εὐσπλαγχνίας σου,
ὡς ὁ αμαρτών βοῶ σοι.
Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος».

Το ψέλνω συχνά ολομόναχος...
Υγεία Αγάπη και συγχώρηση,

Δημήτρης Τριγώνης

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω…


Όταν ήμουν 5 ετών, η μητέρα μου μού είπε
ότι η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής. 
Όταν πήγα στο σχολείο, με ρώτησαν
τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω.
Έγραψα ευτυχισμένος.
Μου είπαν ότι δεν κατάλαβα την ερώτηση 
και εγώ τους είπα ότι δεν κατάλαβαν τη ζωή.
John Lennon

Εντάξει μην κλαις. Ο λύκος δεν ήταν κακός και δεν έφαγε τη γιαγιά. Την πήρε αγκαζέ, πήγαν περίπατο στο πάρκο κι έπειτα, έζησαν αυτοί καλά.
Κι εμείς;…
Κι εμείς μια ζωή αγάπη μου θα προσπαθούμε, να φέρνουμε στα μέτρα μας τα παραμύθια....
Αλκυόνη Παπαδάκη

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει. περισσότερο,
εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος... 
γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου, 
δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου,
δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου... 
απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές 
σε σπρώχνει για να περάσει...
Γιάννης Ρίτσος

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Χαμογέλα!

Δώσε μου το χαμόγελό σου...



μόνο με το χαμόγελο μπορείς να πάρεις αυτό, που επιθυμείς!

… είναι μεταδοτικό! 

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου;

Τι απίστευτη σπατάλη έκανε αλήθεια σε χρώματα ο Θεός
για να δημιουργήσει τόση ομορφιά…

Κάποιες φορές κι Εκείνος ξεφεύγει…


Πόσο γενναιόδωρος είναι, τελικά και πόσο τυχερός ο άνθρωπος…
που μπορεί να απολαμβάνει και να χαίρεται
κάθε μια από τις απίστευτες θεϊκές πινελιές στον πίνακα της φύσης.
Εικόνες που θα αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας,
ενίοτε και της ψυχής μας, φίλοι μου.

Σ|Δ

Κυριακή 12 Απριλίου 2015

Χριστός Ανέστη, φίλοι μου!

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!
Χριστός ανέστη εύχομαι κι αν η ευχή μου πιάνει,
το τέλος κάθε Σταύρωσης εύχομαι να σημάνει…

Σ|Δ

Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

O Επιτάφιος

Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν. Η ζωή, πώς θνήσκεις; Πώς και τάφω οικείς; Του θανάτου το βασίλειον λύεις δε, και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς
Η λέξη «πένθιμη» βρίσκει τη δικαίωσή της στη Μεγάλη Παρασκευή

Ακούστε αποσπάσματα από τα Εγκώμια με τη φωνή της Ειρήνης Παππά *
και μουσική επένδυση Βαγγέλη Παπαθανασίου
Κλικ εδώä 


Όταν θα είμαστε νεκροί να μη γυρέψεις τον
τάφο μας πάνω στη γη.
Ψάξε στις καρδιές των ανθρώπων.
Επιτάφιος του Τζαλαλουντίν Ρουμί


* Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Θρήνον συνεκίνει η πάναγνός σου Μήτηρ Σου, Λόγε, Νεκρωθέντος
Ανέκραξεν η κόρη θερμώς δακρυρροούσα, τα σπλάχνα κεντουμένη
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον που έδυ σου το κάλλος, αι γενεαί πάσαι ύμνον την ταφή σου δοξάζουσιν καλέ μου
The fragrant sprinke with unction the grave, they came very early in the morning, began to weep your immaculate mother
you, dead Jesus cried the virgin with hot tears and her heart is stab oh my sweet spring, my sweetest son, where you beauty set 
all generations hymn your burial and glorify my dear

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Η Σταύρωση...



Κάθε άνθρωπος σηκώνει το σταυρό τον κι ανεβαίνει το Γολγοθά του...
Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζουνται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή...
να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους...
Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης· άλλον δεν έχει...

Νίκος Καζαντζάκης


Το κλάμα της Παναγιάς




Το κλάμα της Παναγιάς - Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Μουσική Σταμάτης Σπανουδάκης


Τρίτη 7 Απριλίου 2015

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίας περιπεσούσα γυνή»

Στο Δημήτρη

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίας περιπεσούσα γυνή», έτσι αρχίζει το τροπάριο της Κασσιανής που ψάλλεται κάθε Μεγάλη Τρίτη το βράδυ στις εκκλησίες και συγκινεί με τη συναισθηματική του φόρτιση.
Η Κασσιανή γεννήθηκε γύρω στο 810 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. H ζωή της συνδέθηκε με θρύλους και παραδόσεις γύρω από τη σχέση της με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο (813-842).
Σύμφωνα με τους βυζαντινούς χρονικογράφους Συμεών Μάγιστρο, Ιωάννη Ζωναρά και Λέοντα Γραμματικό, η Ευφροσύνη, μητέρα του νεαρού αυτοκράτορα Θεόφιλου, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση για την εκλογή νύφης, προσκάλεσε το 830 μ.Χ. στην Αυλή τις ωραιότερες και επιφανέστερες κόρες της αυτοκρατορίας. Δώδεκα «κάλλιστοι παρθέναι» ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και πήγαν στο Παλάτι. Η Ευφροσύνη, αφού τις δεξιώθηκε, διαμήνυσε στο Θεόφιλο να προσέλθει και να δώσει το χρυσό μήλο σ' εκείνη που θα επέλεγε για σύζυγό του.


Ο νεαρός αυτοκράτορας θαμπώθηκε από την ομορφιά της Κασσιανής και θέλοντας να δοκιμάσει την ευφυΐα της τη ρώτησε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» («Από τη γυναίκα ξεκινούν τα κακά πράγματα», υπονοώντας την Εύα). Η Κασσιανή έδωσε δείγματα του πνεύματός της, ανταπαντώντας «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττω» («Και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα, τα ευγενέστερα», υπονοώντας την Παναγία). Αυτό ήταν! Ο Θεόφιλος, είτε γιατί η απάντηση του φάνηκε αναιδής, είτε γιατί η ευφυΐα της γυναίκας τον τρόμαξε, δεν άκουσε την καρδιά του και έδωσε το χρυσό μήλο στην ωραία, αλλά σεμνή Θεοδώρα.
Η Κασσιανή, μετά την απόρριψή της από τον αυτοκράτορα, έγινε μοναχή και αφιερώθηκε στη λατρεία του Θεού και την ποίηση.
Το μοναστήρι αυτό, σύμφωνα με την παράδοση, επισκέφθηκε μετά από πολλά χρόνια ο αυτοκράτορας Θεόφιλος ο οποίος εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένος μαζί της και επιθυμούσε να την συναντήσει για μια τελευταία φορά. Η Κασσιανή, ήταν στο κελί της γράφοντας το περίφημο «Τροπάριο» και μόλις το αντιλήφθηκε, παράτησε τις σημειώσεις και έφυγε να κρυφτεί. Ο Θεόφιλος βρήκε το χειρόγραφό της μισοτελειωμένο στη φράση: «ων ποδών έν τώ παραδείσω Εύα το δειλινόν» και συμπλήρωσε ο ίδιος τα παρακάτω λόγια: «κρότων τοις ωσίν ηχηθείσα τω φόβω εκρύβη», κάνοντας έτσι υπαινιγμό στο φόβο της Κασσιανής από την παρουσία του ίδιου. Η Κασσιανή δεν έσβησε τα πρόσθετα λόγια, αλλά συμπλήρωσε ως εξής: «Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος».

Το τροπάριο της Κασσιανής
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,
ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,
ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,
τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη
και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σήν δούλην παρίδης,
Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

ΠΗΓΗ: ΠΟΛΥΜΕΣΑ