Του Δημήτρη Τριγώνη
Όπως το αναφέρω και στην «Πύλαρό» σου, φίλε Γαβριήλ, το δικό σου γράψιμο,
μου προξενεί μια φρεσκάδα και μια αγνότητα, που παρότι μέσα μου θέλω
να σβήσω τελείως αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου, που θαλασσοσυνοδηπόροι,
θαλασσοδέρναμε στα κύματα της πλανεύτρας αγκαλιάς της θάλασσας, στο τέλος με
αναγκάζουν να διαβάζω τις θαλασσινές σου ιστορίες που με τόση ζωντάνια και
απλότητα μας προσφέρεις!
Βλέπεις φίλε μου ο καθένας στην Παρέα που έχουμε, έχει τον δικό του τρόπο γραφής και έκφρασης που
όλοι κι όλα μαζί αποτελούν ένα ευωδιασμένο «μπαξέ» και μια ανθοδέσμη με διάφορα
πανέμορφα, μυρωμένα λουλούδια που εκπροσωπούν την ψυχή με τα αισθήματα και τα
συναισθήματα του καθενός!... Μπορεί ακόμη να εκληφθεί ως και μια ορχήστρα εις
την οποίαν η πέννα του καθενός κτυπά τα δικά της πλήκτρα και εκπέμπει τις δικές
της νότες. Θα μπορούσα να ξεχώριζα τις νότες και τα μηνύματα που
εκπέμπουν οι νότες του καθενός αλλά προτιμώ να τα εκλαμβάνω όλα ως ένα σύνολον
μιας αρμονικής ορχήστρας που η εμβέλεια της μουσικότητας και αρμονίας της
αγγίζει τα καταβάθια της ψυχής μου και εμπνέει το διάβα μου!
Όσον αφορά την ημετέρα πέννα έχει κάπως στερέψει και χειμάζει
λόγω καταστάσεων, εν νάρκη για κάμποσα χρόνια τώρα!... Ας μην ξεχνάμε
όμως ότι ο ύστατος αίτιος των καταστάσεων και των δεινών μας είναι ένας και
μόνον ένας. Ο εαυτούλης μας!...
Αρχίζοντας από τις ημέρες του Τριωδίου και
συνεχίζοντας στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή υπάρχει ένα τροπάρι που ψέλνουμε στον
όρθρο της κάθε Σαρακοστιανής Κυριακής, που πραγματικά αγγίζει την ψυχή και τα
λέει όλα!...
Το παραθέτω:
«Τὰ πλήθη τῶν
πεπραγμένων μοι δεινῶν, ἐννοῶν ὁ τάλας,
τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν
τῆς κρίσεως,
ἀλλὰ θαρρῶν εἰς τὸ ἔλεος
τῆς εὐσπλαγχνίας σου,
ὡς ὁ αμαρτών βοῶ σοι.
Ἐλέησόν με ὁ Θεός,
κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος».
Το ψέλνω συχνά ολομόναχος...
Υγεία Αγάπη και
συγχώρηση,
Δημήτρης Τριγώνης
Εσύ, καλέ μου φίλε Δημήτρη, όπως γράφεις, το ψέλνεις συχνά μόνος σου, όπως κι εμείς απομείναμε τόσο λίγοι –μόνοι σχεδόν– σ’ αυτό το έρμο μετερίζι να λέμε τα ίδια και τα ίδια και «η πέννα του καθενός να κτυπά τα δικά της πλήκτρα και να εκπέμπει τις δικές της νότες»… και οι «συντρόφοι», αμέτοχοι κι αδιάφοροι, περί άλλων να τυρβάζουν…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που με κάνει να λυπάμαι είναι που επιμένουμε να είμαστε ρομαντικοί, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο για διάφορα που για κάποιους άλλους είναι ενδιαφέροντα όχι όμως για τους δικούς μας… Κρίμα.
Τις δικαιολογίες τις γνωρίζουμε από πριν και οι ίδιες θα επαναληφθούν.
Δεν πειράζει όμως, ας κρατήσει η φλόγα όσο εμείς θα ρίχνουμε το «λαδάκι» μας. Κι αν κάποια σπίθα, απρόσμενα ξεφύγει, ίσως ανάψει μια πυρκαγιά που δυστυχώς θα κάψει ό,τι μας καίει…
"ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ"! Καλέ μου φίλε Στράτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήἉκόμα κι' αὐτὴ ἡ Μοναξιά ἔχει τὰ καλά της! . . . Τὰ χείλη μου εἶναι συνηθισμένα στὴν γεύση της! . . .
Εἶμαι καὶ πάλι ἔτοιμος νὰ τὴν καλωσορίσω! . . .
Χαρούμενη Πρωτομαγιά!
Πάντα μὲ ἀγάπη,
Δημήτρης
Άργησα να περάσω, είχα πρόβλημα με τον υπολογιστή, όλα διορθώθηκαν,
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως καταλαβαίνεται είμαι ο τρίτος της παρέας αυτός που πάντα γράφει για τα γεννοβολήματα της πένας του...
Να έχετε καλό μήνα Μάϊο ήδη άρχισε να καλυτερεύει ο καιρός, τα άνθη να μας χαρίζουν τις πολύχρωμες αποχρώσεις τους.
Γαβριήλ
Καλώς σε βρίσκω, φίλε Γάβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες ο "τρίτος της παρέας"... Τρεις κι ο κούκος που λένε.
Δεν πειράζει φίλε εδώ και σταθεροί!
Σε χαιρετώ!