Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Ήταν ένα ελεύθερο πουλί!...

Στο φίλο μου Γαβριήλ και σ' όλους τους ελεύθερους ανθρώπους...

Από ποια χώρα είμαι;
Απ' τη γη, απ' τον ουρανό, απ' τη θάλασσα…
Τα σύνορά μου ποια;

Το χώμα, το νερό, ο αγέρας…


 Özdemir İnce  Απαγγελία: Γιώργος Κιμούλης 
Μουσική: Minstrlel's Era [Derya Turkan-Ugur Isik-Gabriel Garcia Fons]

Τα πουλιά μας δίνουν απαντήσεις και παραδείγματα!!!


Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Το ηλιοβασίλεμα στον ελληνικό ουρανό


Στ΄ αλήθεια, το ηλιοβασίλεμα στον ελληνικό ουρανό 
είναι μια απόλαυση ομορφιάς.

Είναι πολλοί αυτοί, που το χαρακτηρίζουν σαν μοναδικό υπερθέαμα.

Και  στ΄ αλήθεια μένει αξέχαστο σ΄όλους αυτούς, 
που το έχουν απολαύσει.
Ντένης  Κονταρίνης.

Ο Δάσκαλος και το σονέτο (Αναμνήσεις)

Θάταν το πολύ η τρίτη μέρα, που βγάλαμε τον ΠΥΡΣΟ, όταν σ’ ένα διάλειμμα μ’ έψαχνε ο Γρηγόρης. Έπρεπε μούπε σοβαρός, το απόγευμα την τάδε  ώρα να παρουσιαστώ στον κ. Γυμνασιάρχη Σταύρο Παρασκευαϊδη. Άδικα ψαχούλευα ώρες το μυαλό μου, σαν τι να με ήθελε. Διαισθανόμουν όμως, πως θα ‘πρεπε τούτο το τετ-α-τετ, νάχει κάποιο σοβαρό λόγο. Άρχισα να ανησυχώ!
Φρόντισα φυσικά νάμαι στην ορισμένη ώρα στο σχολείο κι αφού  μάζεψα όλο μου το θάρρος… Αλλά πριν χτυπήσω την πόρτα του γραφείου, αναγκαστικά για όσους τόχουν ξεχάσει, θ’ ανοίξω μια παρένθεση.Όπως όλοι θυμάστε, τα χρόνια εκείνα ήταν Υποδιευθυντής του Α΄ Γυμνασίου μας, μια εικόνα δασκάλου ο Π. Σαμάρας. Αυτό τον τίτλο όμως συνόδευαν και «ουκ ολίγες» γραφικές υποχρεώσεις (υπηρεσιακή αλληλογραφία, εγγραφές, μαθητολόγια κλπ.) δουλειές που ως τότε διεκπεραίωνε  το «Καμπουρέλ» (2), αλλά δυστυχώς στο μεταξύ είχε συνταξιοδοτηθεί. Κι ο καλός μας Παναγιωτάκης που έχαιρε  την αναγνώριση κι εκτίμηση των συναδέλφων και διευθυντού- όχι μόνο για τις διδακτικές του ικανότητες μα και για τις συγγραφικές του επιδόσεις- απέφευγε σαν «το διάβολο το κερί και το λιβάνι», τουτέστιν τη γραφειοκρατία του Γυμνασίου και ζήταγε κάποιο θύμα.
Το λοιπόν με  δική του εντολή και σιωπηρή συναίνεση του Σχολάρχη φορτώθηκα σαν δήθεν «καλλιγράφος» να κρατάω απ’ τις αρχές του 1948 τα τεφτέρια. Έτσι μπαινόβγαινα ελεύθερα στο γραφείο, όπου είχα και μόνιμη καρέκλα στον πάγκο των καθηγητών.
Σήμερα όμως, μια και δεν γνώριζα τι με περίμενε, ήταν διαφορετικά. Με κόμπο στο λαιμό χτύπησα συνεσταλμένος ελαφρά. Καμία απάντηση. Σα να ξεθάρρεψα λιγάκι. Ξαναχτύπησα πιο δυνατά. Σαν άκουσα ένα κοφτό «Εμπρός», άνοιξα και μπήκα. Ευτυχώς που ο Γυμνασιάρχης βυθισμένος στη μελέτη κάποιου βιβλίου ήταν κατάμονος στο γραφείο. Χαιρέτισα και στάθηκα τσίτα μπροστά του. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα σιγής- σωστός αιώνας για την αφεντιά μου- σαν γύρισε προς τη μεριά μου κοιτάζοντάς με στα σβέλτα πατόκορφα, άκουσα ένα μονόλεξο «ήρθες». Μόλις και πρόσφατα  κάτι να ψελλίσω, είχε σηκωθεί κιόλας απ’ τη θέση του  και με πρόσταξε «Πάμε».
Αλλά για πού; Δεν είχα ιδέα. Βγαίνουμε στον προθάλαμο, τον διασχίζουμε διαγώνια και μπαίνουμε στον αριστερό διάδρομο, κείνος μπροστά, εγώ στο κατόπι και ξαφνικά φρενάρει μπροστά στον τοιχοκολλημένο ΠΥΡΣΟ. Τον βλέπω να ματιάζει στη δεύτερη σελίδα πάνω αριστερά όπου και το ποίημά μου, υπογραμμένο όμως μ’ ένα λίγο – πολύ  καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.
-         Δικό σου είναι; με ρώτησε.
-         Μάλιστα κύριε Γυμνασιάρχα.
-         Χμ… για διάβασε το.
-         Που θα το κατέταζες;
-         Στα σονέτα κύριε Γυμνασιάρχα.
-         Πώς ξεχωρίζουν απ’ άλλα ποιήματα;
-         Είναι δεκατετράστιχα, τα αρχικά δύο τετράστιχα και δύο τρίστιχα στο τέλος.
-          Σε ποιο μέτρο γράφονται;
-         Ιαμβικό.
-         Κι ο πέμπτος κι ο ένατος σου στίχος τι είναι;
-          Εν μέρει  ξώφαλτσοι.
-         Κι η ομοιοκαταληξία σου είναι…
-         Σταυρωτή
-         Ποιος δικός μας έχει  γράψει άρτια σονέτα;
-         Ο Μαβίλης κι ο Παλαμάς.
-         Πρόσθεσε Γρυπάρη και Καρυωτάκη με το «Λυκαβηττό» του.
-         Κι απ’ τους ξένους;
-         Ο Δάντε κι ο Μποντλέρ.
Εδώ τερμάτισε την προφορική εξέταση με μια τελευταία παρατήρηση. Η ομοιοκαταληξία του δέκατου τρίτου κουτσαίνει λιγάκι. Γυρίζοντας στο γραφείο με κάθισε απέναντι του και τότε άρχισε  το πρώτο και ύστατο ποιητικό σεμινάριο που παρακολούθησα  στη ζωή μου. Εκεί έμαθα πως ο  Γερμανός Χάμαν χαρακτήρισε την ποίηση  σαν «τη μητρική γλώσσα του ανθρώπινου γένους». Πως η διαφορά απ’ τις άλλες μορφές του γραπτού λόγου, είναι πρώτιστα δομική. Έφερε σαν παράδειγμα την αναλογία πομπού με δέκτη. Ο ποιητής εκπέμπει  τους συγκινησιακούς του κραδασμούς κι ο αναγνώστης ή ο ακροατής ταυτίζεται  ή όχι με το περιεχόμενο των στίχων.
Έκανε ο διαχωρισμό ανάμεσα στην επική, δραματική και τη λυρική ποίηση. Μίλησε διεξοδικά περί αρχιτεκτονικής του στίχου και των στροφών, τη λεγόμενη Στιχουργική, για να φτάσει σε μια «βασιλική»  – όπως τη χαρακτήρισε- μορφή έμμετρου λόγου το ιταλικής προέλευσης Σονέτο. Οι ρίζες του βρίσκονται στην Σικελία του 13ου αιώνα και μάλλον πρόκειται  για ένα είδος ανάπλασης του σημερινού  cazlone. Βλάστησε κι ανδρώθηκε με τη γραφίδα ενός Δάντε και αργότερα του Πετράρχη, πέρασε το 14ο αιώνα τα γαλλικά σύνορα με το Μαρότ για να φτάσει στα πρώτα δύο τετράστιχα το πρόβλημα που τον απασχολεί, για να κάνει με τον ένατο στίχο, την ονομαζόμενη volta προχωρώντας  στη λύση του θέματος, στο τελευταίο στο στίχο όμως καταθέτει το κεντρικό νόημα, σαν ένα είδος κάθαρσης.
Όση ώρα μιλούσε, σπινθήριζαν τα μάτια, χόρευε το μουστάκι κι έτρεχε γάργαρος ο λόγος του, μεστός στοχασμό και γνώση. Ήταν για μένα η πρώτη ακαδημαϊκή παράδοση που έζησα. Όταν τη θυμάμαι σαν νάταν χθες, κλείνω τα μάτια μου και τον ακούγω και τον βλέπω ολοζώντανο μπροστά μου, λες και δεν είναι 60 ολάκερα χρόνια περασμένα.
Τον Δάσκαλό μας, με το ευρύ πνεύμα, τους ανοιχτούς ορίζοντες και το όραμα ν’ αναπτύξει σε μας τα σχολειόπαιδα δεξιότητες, ικανότητες και κάποιους ταλάντους και χαρίσματα. Τον Παιδαγωγό με την ασίγαστη βούληση και το μεράκι  του ανθρώπου που φιλοδοξούσε να μπάζει στην ελληνική κοινωνία, όσο γίνεται περισσότερους ακαδημαϊκούς πολίτες με προσωπικότητα.

Καλότυχοι εμείς που τον γνωρίσαμε!

Δημήτρης Κεφαλίδης- Γερμανία

Σημειώσεις
1)  Αναφέρεται στο Σχολικό Έτος 1948-49 και στις σημειώσεις που  κράτησα ευθύς
2)  Της «Καλλιτεχνίας»
Δημοσιεύτηκε στη 2η σειρά/τεύχος 3ο της περιοδικής Έκδοσης: «Οι συμμαθητές θυμούνται….» των Αποφοίτων Α΄ Γυμνασίου:1948-49  Μυτιλήνη- Νοέμβριος 2007

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

EIKΟΝΕΣ


                                          Το μέρος που μεγάλωσε!


ΕΙΚΟΝΕΣ

Εικόνες χλωμές,
Παναγία θλιμμένη
Άγγελοι που χαμηλοβλέπουν
Φωτοστέφανε
Ζωή παιδική
Ξεχασμένη.
Ένας Δείπνος Στερνός
Τ’ Αη Γιώργη το δόρυ
Του μαρτυρίου ο Σταυρός
Της Πατρίδας τα’ αφιόνι!
            ***


ΕΝΑΣ  ΉΧΟΣ  

Ένας ήχος
Ένας στίχος πόσο φθαρτή’ μουνα
Πόσο μικρή
Γυμνή
            Φτωχή
                        Και στείρα
Όταν σ’ αντάμωσα καλέ
Και τη θωριά σου πήρα.
            ***
Ελένη Φλωράτου Παϊδούση

Από την πρώτη Ανθολογία της ξενιτιάς της εελσπη 2000

   


Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Απρόσκλητοι παραλληλισμοί


Χθες το πρωί που πήγαινα στη δουλειά μου
πέρασα από εκείνη την λίμνη που αρχίζει
εκεί που τελειώνει το δάσος
και τελειώνει εκεί που στρίβει ο δρόμος αριστερά 

Λίγο πριν την προσπεράσω
είδα με την άκρη του ματιού μου ένα
κοπάδι πάπιες που πέταγε ήσυχα ήσυχα
προς την μεριά του ανατολικού
ουρανού που σμίγει με την πατρίδα μου.

Τα μάτια μου βούρκωσαν η ψυχή μου
σφίχτηκε στο 
ανήμπορο πέταγμα των πληγωμένων ονείρων.

Σπύρος  Δαρσινός

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Τρία μυστικά


Τρία μυστικά

Ι

Την βλέπουμε να παιχνιδίζει σκερτσόζικα,
προκλητικά λυγώντας τη πύρινη κορμοστασιά της
σε χίλια σχήματα και στάσεις σελαγίζοντας
όσο και των γυμνών χορός μεσ’ τη βοή των ταμ-ταμ.

Ευλογημένος να ’σαι Προμηθέα
για τη κλεψιά που έκανες!
Παρηγοριά στη μοναξιά….
συντρόφισσα αχώριστη στα χειμωνιάτικα ξενύχτια…
καλή κι  υπομονετική παραδουλεύτρα…
όσο αγέρας δεν φυσά.

 ΙΙ

Όσο αγέρας δε φυσά,
για σε που μαγεμένο με κρατάς,
χωρίς το μυστικό σου
Πότε να μάθω, σαν τι να πω;
Τα βράδια τα σιγαλινά
που τα’ αργυροπλόκαμο φεγγάρι
ολόγιομο ψηλά θε να σταθεί,
σα νυφούλα φαίνεσαι μου στα χρυσάφια στολισμένη
και των μαλλιών σου οι πλεξούδες φτάνουν
στην ακροθαλάσσια και μου φιλάν τα πόδια.
Κι όσο  φεύγεις και χάνεσαι
πέρα απ’ τα’ ακρωτήρι… μακριά,
τόσο με διαφεντεύεις
και της σιωπής το μυστικό να μάθω θέλω.


ΙΙΙ

Να μάθω θέλω γυναίκα χαριτόβρυτη,
χάρμα των ομματιών, αφιόνι ηδονικό,
ο άπατος ο θησαυρός που κλείνεις
μέσα σου που πάει και τι γίνεται,
όταν το πονηρό - που στα σπλάχνα φωλιάζει –
ξυπνήσει απ’ το λήθαργο.

Ω φίδι που ανάθρεψα στο κόρφο μου
του Σατανά σαν έρθει η ώρα, μου
χύνεις το φαρμάκι σου.
………………………………………
Άκου εσύ ωτακουστή
για γυναίκα, θάλασσα,
φωτιά να πονέσεις αν δε θες…
ποτέ μαζί μην παίξεις!

Μα δίχως πόνο γίνεται ζωή;
Κόντρα  Άνεμος 

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Άνοιξη & Ποίηση παρέα...


Σήμερα 21η Μαρτίου 1η ημέρα της εαρινής ισημερίας ξεκινά και κανονικά και η Άνοιξη. Για τον καθένα μας η Άνοιξη είναι συνδεδεμένη και ταυτισμένη με διαφορετικές εικόνες και αισθήσεις. Κατά πολλούς η πιο όμορφη εποχή!

Η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου· ημέρα της εαρινής ισημερίας-αρχή της άνοιξης. Το 2001 η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης» αναθέτοντας στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό της. 

Γι’ αυτό και σήμερα τα μέλη της Παρέας συμμετέχουν και χαρίζουν λίγους στίχους…


ΑΝΟΙΞΗ

Εδώ και μέρες τώρα με φλερτάρει
Μα εγώ δεν την κοιτώ
Όχι ό,τι δεν θέλω να της δοθώ
(κάθε άλλο)
Αλλά γιατί κόβω απ’ τα στήθη της ανθούς
Τα ραίνω σε ένα κρεβάτι στους αγρούς
για να ξαπλώσω πλάι της και να της  πω:
Πόσο Σ’ ΑΓΑΠΩ!
Σπύρος Δαρσινός



Καλωσόρισμα

Εσένα, που κάθε χρόνο ανασταίνεσαι, γιορτάζω Άνοιξη.
Με ξεσηκώνει η γοητεία σου, η ανάδυση της ομορφιάς σου.
Παίρνω μια χούφτα από σένα και ραίνω την ψυχή μου.
Μου φτάνει
Στράτος Δουκάκης

Κανόνας...

Ο κανόνας της ζωής είναι να δίνεις…
Να νιώθεις Αγάπη για τον φίλο σου
κι όταν μπορείς προβλήματα να λύνεις…

Πάνω απ’ όλα είναι μ’ αισιοδοξία να περπατάς…
Να δέχεσαι στο πρόσωπο τον ήλιο,
να ξέρεις με λεβεντιά τι νιώθεις, τι λες, που πατάς…
και με Αλήθεια μέσα σου στη ζωή που τα πας!

Στέλλα Ζαμπούρου-Φόλλεντερ


Ανθίζει η γης…

Ανθίζει η γης, γεμίζει με λουλούδια.
Μοσχοβολά η πλάση μ’ άγιο μύρο.
Και τα πουλιά της Άνοιξης ψάλουν τραγούδια.
Κι’ αντιλαλούν κάμποι βουνά, όλα γύρω.

Ντένης  Κονταρίνης




Προσμονή

Πως να σε καλωσορίσω Άνοιξη,
εδώ στα τσιμέντα και τα σίδερα του Manhattan.
Αγόρασα μια γλάστρα με υάκινθους
και σε προσμένω.

Νίκος Λιψάνος




 ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙ

Απ’ το ιερό φυτό των Μάγια ,
το λευκό και κίτρινο καλαμπόκι,
δειλά, δειλά ξεφύτρωσε,
το μπουμπούκι της αγάπης.
*
Καράβι αγκυροβόλησε,
μπρος το κλειστό μπουμπούκι,
ο ναυτικός το μύρισε
κι άνθισε λουλούδι.
  
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Και το τραγούδι της Άνοιξης για όλους μας...


Η Παρέα