Βρήκα πρωί τον ουρανό
να μου χαμογελά στο μαξιλάρι μου.
Γυμνό από σύννεφα…
Απαλλαγμένο από το φόρτο των άστρων…
Οι
γραμμές στο πρόσωπό μου διώχνουν την έγνοια.
Στα
μάτια μου ιριδίζουν τα πάθη
κι αυτά τα χείλη μου… σφραγίζουν τον κόσμο.
κι αυτά τα χείλη μου… σφραγίζουν τον κόσμο.
Στο τζάμι έγραψα έναν μονόλογο…
Για σένα,
ζωή παράξενη πάντα
σε δέχομαι
με γλυκό κουταλιού.
Τι άλλο να σου προσφέρω;
Μήπως ένα τραγούδι;
Αχ! αυτό το γλυκό του κουταλιού, πολυ γλυκό σε πιάνει απ' τον λαιμό που λέμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο ουρανός ξεφόρτωτος από άστρα,
παραλληλισμός η αιωνία άνοιξη μας χτυπά την πόρτα σε ανθρώπους και σε μπουμπούκια,
χαιρετώ
Γαβριήλ
Υπέροχο φίλε Στράτο
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας άπιαστος σε μεγαλείο συνδιασμός λόγου, μουσικής και μιά μόνο φωτογραφία όνειρο.
Το πιό όμορφο κέρασμα στη ζωή, μια κουταλιά γλυκό.
Νάσαι καλά.