Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Απρόσκλητοι παραλληλισμοί


Χθες το πρωί που πήγαινα στη δουλειά μου
πέρασα από εκείνη την λίμνη που αρχίζει
εκεί που τελειώνει το δάσος
και τελειώνει εκεί που στρίβει ο δρόμος αριστερά 

Λίγο πριν την προσπεράσω
είδα με την άκρη του ματιού μου ένα
κοπάδι πάπιες που πέταγε ήσυχα ήσυχα
προς την μεριά του ανατολικού
ουρανού που σμίγει με την πατρίδα μου.

Τα μάτια μου βούρκωσαν η ψυχή μου
σφίχτηκε στο 
ανήμπορο πέταγμα των πληγωμένων ονείρων.

Σπύρος  Δαρσινός

3 σχόλια:

  1. Συγκινητικό ποίημα, νοσταλγικό βλέποντας από μακριά την Ελλάδα.
    εκφράζει έναν αιώνιο γυρισμό στα αισθήματα που είχαμε όταν φύγαμε, αυτά που δεν προλάβαμε να χαρούμε.
    Όμως καθεαυτό οι πάπιες αφθονούν σε όλες τις μικρολίμνες της Αμερικής, τόσες πολές ώστε η αρχή της πολής Μαμμαρονεκ εδώ δίπλα μας ζήτησε άδεια να τις αραιώσει διότι από τις κοτσιλιές τους λερώνουν τα πάρκα.

    χαιρετώ

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυσκολο πράγμα το σχόλιο σε ένα ποιήμα.Ισως πιό δύσκολο κι από το ποίημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ σωστή η παρατήρηση του Σπύρου...

    Την καλησπέρα μου σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος