Χθες το
πρωί που πήγαινα στη δουλειά μου
πέρασα από εκείνη την λίμνη που αρχίζει
πέρασα από εκείνη την λίμνη που αρχίζει
εκεί
που τελειώνει το δάσος
και
τελειώνει εκεί που στρίβει ο δρόμος αριστερά
Λίγο
πριν την προσπεράσω
είδα
με την άκρη του ματιού μου ένα
κοπάδι πάπιες που πέταγε ήσυχα ήσυχα
κοπάδι πάπιες που πέταγε ήσυχα ήσυχα
προς
την μεριά του ανατολικού
ουρανού που σμίγει με την πατρίδα μου.
ουρανού που σμίγει με την πατρίδα μου.
Τα μάτια μου βούρκωσαν η ψυχή μου
σφίχτηκε στο ανήμπορο πέταγμα των πληγωμένων ονείρων.
σφίχτηκε στο ανήμπορο πέταγμα των πληγωμένων ονείρων.
Σπύρος Δαρσινός
Συγκινητικό ποίημα, νοσταλγικό βλέποντας από μακριά την Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήεκφράζει έναν αιώνιο γυρισμό στα αισθήματα που είχαμε όταν φύγαμε, αυτά που δεν προλάβαμε να χαρούμε.
Όμως καθεαυτό οι πάπιες αφθονούν σε όλες τις μικρολίμνες της Αμερικής, τόσες πολές ώστε η αρχή της πολής Μαμμαρονεκ εδώ δίπλα μας ζήτησε άδεια να τις αραιώσει διότι από τις κοτσιλιές τους λερώνουν τα πάρκα.
χαιρετώ
Γαβριήλ
Δυσκολο πράγμα το σχόλιο σε ένα ποιήμα.Ισως πιό δύσκολο κι από το ποίημα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστή η παρατήρηση του Σπύρου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου σε όλους!