Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια


Στα φανάρια των δρόμων


Ακούστε το με κλικ στο play

    Βράδυ Σαββάτου. Τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο. Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της. Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους. Σαν να τα έχουν πει όλα. Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής. Τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση. Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι… που τα κονιορτοποίησαν. Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.
    Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο… όχι το δρόμο αλλά… τη ζωή του κι εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι... που αντανακλά... τη φρόνιμη φιγούρα της. Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους. Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα. Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα. Σαν να βολεύονται με τη σιωπή. Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.
    Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα… αύριο θα είναι αλλιώς. Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά... δεν ξέρω γιατί. Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία. Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν. Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο. Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά. Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι.. και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους. Περιμένουν.. πώς και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά. Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.

Το κείμενο είναι της Μαρίας Χούκλη

Για την αντιγραφή:

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

Με λένε Ελλάδα



Το βίντεο «Με λένε Ελλάδα» είναι βασισμένο στο ποίημα της Joya Koun, που έγραψε για την Ελλάδα εξαιτίας της αδικίας που αντιμετωπίζει. Ας βοηθήσουμε όλοι μαζί να αλλάξουμε την κατάσταση και την εικόνα που δημιουργήθηκε.



Αφιερωμένο εξαιρετικά από τον Δημήτρη Τριγώνη στους φίλους της Παρέας!


Σπινθήρες τα ονείρατα που ακόμα τρεμοπαίζουν...

Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

… στο χαμό της Μάνας μου


Ο φίλος Κωνσταντίνος Λυκογιάννης μου εμπιστεύτηκε το παρακάτω,
άκρως συγκινητικό ποίημά του κι εγώ, με την άδειά του φυσικά,
το μοιράζομαι εδώ στους Μακρινούς Αντίλαλους μαζί σας.
ως θυμίαμα ευωδίας πνευματικής μύρτων και ρόδων…
Σ.Δ.


Δεν φοβάμαι το θάνατο πια
Τον άντεξα και πάλι
Μου πήρε ό,τι άγιο, ό,τι αγαπημένο, ό,τι  τιμημένο είχα
Τ ’αποκούμπι μου, τη βάση μου, το κέντρο της ζωής μου
Τη Μάνα μου.
Πάντα είχε το θρεφτάρι το κόκορα στη καπονέρα
Για το μικρότερο γιό που θα ’ρθει από την πόλη περίμενε
Το μαύρο πρόβατο της οικογένειας
Που στερήθηκε το σπιτικό το φαγητό
Και το ζεστό ψωμί ζυμωμένο και φτιαγμένο με τα ροζιασμένα χέρια της
Μαζί με το πρόσφορο για τον Άϊ  Νικόλα.
Την έντυσαν για το μεγάλο ταξίδι
με το πρώτο δώρο που μπόρεσα να της κάνω
Το μαύρο εμπριμέ φουστάνι
Πρώτο και στερνό μου δώρο.
Έκλαψα από πόνο
γιατί δεν μπόρεσα να της δώσω πιο πολλά σαν ζούσε.
Όσα της χρωστούσα, όσα της άξιζαν
Μάνα συχώρεσέ με.

Δεν φοβάμαι το θάνατο
Τον έζησα
Κάτι άδειασε μέσα μου,
Έχασα το μπούσουλά μου, τον εξομολογητή μου,
την αγαπημένη ψυχή.
Καμιά αγάπη,
καμιά σχέση δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτή της Μάνας.
Καμιά ηδονή καμιά γλυκιά γεύση, κανένα ερωτικό χάδι
Δεν μπορεί να συγκριθεί με την ευχή της Μάνας
Με το χάδι με το άγγιγμα της Μάνας.
Όσο και αν γεράσει ο άνθρωπος,
όση γνώση και αν αποκτήσει, όσο πλούτο.
Η ανάμνηση της Μάνας παραμένει μέσα του το πιο αγαπημένο
και το πιο πολύτιμο πετράδι
σαν στολίδι της ψυχής του

Κωνσταντίνος Λυκογιάννης
Νέα Υόρκη