Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

«Εκ κακού κόρακος, κακόν ωόν»!..

Όταν ο Τεισίας ήταν νεαρός ακόμη, επισκέφθηκε τον Κόρακα και του ζήτησε να του μάθει την τέχνη της ρητορικής.
Όμως επειδή ακόμη κι αν  πουλούσε όλη του την περιουσία δεν θα έφτανε να πληρώσει ούτε τα μισά  δίδακτρα συμφώνησαν, ότι θα τον πλήρωνε, μόνο  αν τον έκανε καλό ρήτορα και κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο.
Ο Κόρακας δέχτηκε.
Ο Τεισίας έγινε, μετά τετραετή διδασκαλία, εξαίρετος πράγματι ρήτορας, αλλά δεν ανελάμβανε να συνηγορήσει σε δικαστήριο, για να αποφύγει την πληρωμή.
Ο Κόρακας αναγκάστηκε να  καταγγείλει το μαθητή του στα δικαστήρια.
Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε  τότε σ' αυτή τη δίκη, για να παρακολουθήσει τη μονομαχία ανάμεσα σε  δάσκαλο και σε μαθητή.
Χαρακτηριστική της ρητορικής  δεινότητας   των δύο ρητόρων, μαθητού και δάσκαλου ήταν η εξής  ιστορία, που διηγούνταν στις Συρακούσες. Ας διαβάσουμε την εκπληκτική επιχειρηματολογία και των δύο:
Ο Κόρακας  εξήγησε στους δικαστές τη συμφωνία, που είχε κάνει με τον Τεισία και τέλειωσε με αυτά τα λόγια : «Και τώρα, ω δικαστές, αποφασίστε.  Σας ειδοποιώ όμως, πως μου είναι αδιάφορο τι απόφαση θα βγάλετε.    Γιατί είτε καταδικάσετε τον Τεισία  είτε τον αθωώσετε, εγώ τα λεφτά μου θα τα πάρω»! 
Οι δικαστές του  ζήτησαν να εξηγήσει.  Ο Κόρακας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο αποφανθεί, πως οφείλει να με πληρώσει ο μαθητής, σύμφωνα με την απόφασή του, θα  με πληρώσει φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε, πως δεν υποχρεούται να με πληρώσει, τότε ο μαθητής μου θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη, οπότε, με βάση τη συμφωνία μας, οφείλει να με πληρώσει».
Οι δικαστές έμειναν έκπληκτοι.  Ανέβηκε τότε στο βήμα ο νεαρός Τεισίας  και  είπε:
«Και εγώ αδιαφορώ για την απόφαση του δικαστηρίου. Γιατί ότι και αν
αποφασίσετε, δεν οφείλω καμιά πληρωμή».
Στην νέα έκπληξη των δικαστών  ο Τεισίας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο, δηλαδή, αποφασίσει να μην  πληρώσω το δάσκαλο, τότε δεν θα τον πληρώσω φυσικά. Αν όμως   αποφασίσετε πως πρέπει να τον πληρώσω, τότε θα έχω χάσει την πρώτη μου δίκη, οπότε, κατά τη συμφωνία μας, δεν του οφείλω πληρωμή»!
Οι δικαστές, μη ξέροντας ποιόν να πρωτοθαυμάσουν, τον δάσκαλο ή τον
μαθητή είπαν τότε την παροιμιώδη έκτοτε φράση:
 

*«Εκ κακού κόρακος, κακόν ωόν»!..*

Δεν ξέρει κανείς, τι να πρωτο-θαυμάσει σ' αυτήν την ιστορία: Την λογική, την εξυπνάδα, την ευστροφία ή τη ρητορική δεινότητα αμφοτέρων!...
Πηγή: Κυβερνοχώρος 

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

2η Έκθεση Βιβλίου Ελλήνων Λογοτεχνών της Διασποράς

Υπό την αιγίδα του Συλλόγου Αθηναίων της Νέας Υόρκης έγινε την Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 η 2η Έκθεση Βιβλίου Ελλήνων Λογοτεχνών της Διασποράς.

Στο Πολιτιστικό Κέντρο «Πέτρος Πετρίδης» της Κοινότητας Αγίου Δημητρίου της Αστόριας. Συγγραφείς-Μέλη της Παρέας παραβρέθηκαν και εξέθεσαν βιβλία και λόγο.


Παρακάτω θα δείτε μερικά φωτογραφικά στιγμιότυπα από τα ΜΜΕ της Νέας Υόρκης




Περισσότερα στο ιστολόγιο του καλού μου φίλου Γαβριήλ Παναγιωσούλη «Πύλαρος»

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Καλώς ορίσατε Άνοιξη και η Ποίηση!

Στα μονοπάτια του χρόνου η ζωή ταξιδεύει με το ρυθμό της. Σήμερα παραδοσιακά ο Χειμώνας παραδίδει τη σκυτάλη του στην Άνοιξη. Κι αυτή, μας δίνει, με χίλιους τρόπους, τη δυνατή αίσθηση της ομορφιάς! Την ομορφιά της ζωής με την αναγέννηση της φύσης!
Και δεν είναι μόνο αυτό, τι σύμπτωση… είναι και η ημέρα της Ποίησης! Λένε πως οι ποιητές είναι εκείνοι που δίνουν στις διαθέσεις ονόματα. 
Μήπως το όνομα Άνοιξη το έδωσαν οι Ποιητές;
Όπως και να ’ναι, εγώ με τα δανεισμένα λόγια του ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη: «Την Άνοιξη, αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις» την καλωσορίζω, φτιάχνοντας μια εικόνα για να δώσω χρώμα, αυτό που λείπει από την καθημερινότητά μας.


Και επ’ ουδενί λόγο θα άφηνα μόνη και παραπονεμένη στη μοναξιά της την άλλη εορτάζουσα την Ποίηση κι ας λέει ο Γιάννης Ευθυμιάδης πως «η ποίηση είναι σχέση ανάμεσα σε δύο μοναξιές: αυτή του ποιητή και εκείνη του αναγνώστη». Ενώ η μεγάλη μας ποιήτρια Κική Δημουλά: μας λέει πως είναι: «Μια συνάντηση με τις λέξεις που έχουν καθαρά βασανιστικές προθέσεις απέναντί μου. Μου αντιστέκονται και πρέπει να κάνω μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους». Και συμπληρώνει: «Αυτή είναι η ποίηση, μια σιωπηλή ιεροτελεστία, εσώτερης έκφρασης του απρόβλεπτου και του ανέκφραστου»…
Ας βάλουμε λοιπόν στη ζωή και στις στιγμές μας –θα μας χρειαστεί– λίγο Ελύτη, λίγο Λόρκα, λίγο Λειβαδίτη, λίγο…, λίγη… το έχουμε ανάγκη, έστω λίγη Δημουλά… ας πούμε, έτσι για να συμπληρώσουμε το λίγο του κόσμου που μας απόμεινε…

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Χαίρεσθε και ευδαιμονείτε!

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ *

«Τα χέρια σου δρέπουν καρπούς, σπόρους σκορπούν κι ανθίζουν» **
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η 8η Μαρτίου. Κατά τη γνώμη μου κάθε μέρα θα έπρεπε να είναι η ημέρα της. Μια φορά το χρόνο, όμως... την τιμούμε! Τιμή, λοιπόν, στη γυναίκα μάνα, στη γυναίκα σύζυγο, κόρη, φίλη, αδερφή, στη γυναίκα της Ελλάδας, στη γυναίκα του κόσμου! Έστω... και για μια μέρα το χρόνο. Η ημέρα, λοιπόν, της Γυναίκας που εργάζεται, της Γυναίκας που παλεύει, της Γυναίκας που διεκδικεί, της Γυναίκας που ονειρεύεται ελπίζει κι ερωτεύεται, της Γυναίκας μητέρας. Ναι, της Γυναίκας με Γ κεφαλαίο!
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 η γυναικεία απελευθέρωση είναι γεγονός. Ο πόλεμος των φύλων τέλειωσε, δεν υπάρχει πια. Η Γυναίκα, διεκδίκησε και πέτυχε την ισότητα μέσα από την καθημερινή πρακτική της. Απαίτησε σεβασμό, έπεισε ότι τον αξίζει και πορεύτηκε με ξεκάθαρους στόχους ζωής. Είναι πλέον ενεργό μέλος και παίζει σημαντικό ρόλο στη σημερινή κοινωνία. Δεν νιώθει και δεν θα πρέπει να νιώθει προδομένη που γεννήθηκε γυναίκα, ασήμαντη και υποταγμένη στη μοίρα της. Κατάφερε και πέτυχε αυτό που τόσα χρόνια ποθούσε: Την «εξίσωσή» της με τον άντρα. Τώρα πια (ευτυχώς) έχει ξεφύγει προ πολλού απ’ αυτή τη μοίρα της εξάρτησης. Πάλεψε γι’ αυτό. Πάλεψε ανάμεσα στην υποταγή και στην εξέγερση, στην επιφύλαξη και το θράσος, στην τρυφεράδα και στη σκληρότητα, στις απαιτήσεις και τους συμβιβασμούς κι έφτασε όχι μόνο ν’ ανακαλύψει αλλά και να δεχτεί... τον εαυτό της! Κι έτσι ξεπετάχτηκε η καινούργια γυναίκα: απροκατάληπτη, ανεξάρτητη, δίχως ενδοιασμούς, αγέρωχη. Μια νέα γυναίκα, διαφορετική, αδέσμευτη, άτρωτη, υπεύθυνη, προικισμένη, τολμηρή, θαρραλέα.  
Η γυναίκα σήμερα με την πολύπλευρη προσφορά της και την έντονη παρουσία της, διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα παγκόσμια δρώμενα. Είναι ο πλούτος του συναισθήματος απέναντι στη ορθολογιστική αντρική σκέψη. Είναι ο φορέας της ευαισθησίας και της αγάπης. Εύθραυστη αλλά συνάμα και δυνατή σε ένα κόσμο μισαλλοδοξίας, σε ένα κόσμο που βάλλεται από τη έλλειψη στόχων και ιδανικών, σε ένα κόσμο που πονάει και υποφέρει από τα συναισθηματικά αδιέξοδα.
Η Γυναίκα πρωτοστάτησε, ακόμα και στους κοινωνικούς αλλά και στους εθνικούς  αγώνες του τόπου της. Έκανε κι αυτή τις θυσίες της για την πρόοδο της κοινωνίας. Υπήρξε και είναι ο στυλοβάτης της. Ο φύλακας και συντηρητής όλων των ηθικών αξιών. Αποτελεί, αναμφισβήτητα τον πυρήνα της οικογένειας καθώς γνωρίζει να στέκεται πολύ καλά στο ύψος των περιστάσεων.
Η Γυναίκα ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι, ένα σύμβολο αγάπης, ομορφιάς, στοργής αλλά και κατανόησης, εγκαρτέρησης και τρυφερότητας. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από την γυναίκα; Μπορούμε να της αρνηθούμε μήπως το δικαίωμα να επενδύσει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς της και των οραμάτων της; Από τη φύση της είναι πλασμένη για τη μητρότητα, τη συντροφικότητα, τη δεκτικότητα και παράλληλα προικισμένη με απίστευτη δύναμη και αντοχή.
         Ένα τέτοιο πλάσμα και να το γιορτάζουμε μόνο μια μέρα το χρόνο. Ε, όχι... λοιπόν! Κι ακόμα δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να πάψουμε να πιστεύουμε πως ο πρώτος ρόλος της γυναίκας στη ζωή, πέρα απ’ όλα τα άλλα, είναι αυτός που της δώρισε η φύση προνομιακά και δεν μπορεί να έχει ισότιμα οποιοσδήποτε άντρας! Το ρόλο της ΜΗΤΕΡΑΣ!!! Κι αυτό μόνο φτάνει! 
* Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 6 Μαρτίου 2007 στην εφημερίδα Εμπρός της Λέσβου και αναδημοσιεύτηκε στο blog μου Μηθυμναίος στις 7 Μαρτίου  2008

** Στίχος του Μήτσου Τσιάμη από τη συλλογή «Δοκίμιον Σιωπής»