Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Οι δικοί μου φίλοι...

Οι δικοί μου φίλοι
ζούνε μακριά κι από μακριά «αγαπάνε»…
Αυτούς έχω στο μυαλό μου. 
Τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ...
τους ανοίγω την καρδιά μου.
Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μες στην άγνωστη ψυχή του.
Ο καθένας στην δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του...
Οι δικοί μου ξένοι
είναι οι αγαπημένοι… 

Κι όμως έρχονται κάποιες στιγμές –αφού έδωσα και πήρα– που αναρωτιέμαι:
Ποιους υπερεκτίμησα από άγνοια, ποιους από συμφέρον και ποιους από αγάπη;


Τι παράξενος και πόσο απόμακρος φαντάζει αλήθεια ο κόσμος;
Κι εγώ να επιμένω, ο αφελής, πως ακόμη μπορώ να τον αλλάξω…

Θεέ μου, χάρισέ μου την ηρεμία ώστε να αποδεχτώ όσα δεν μπορώ ν’ αλλάξω,
το κουράγιο ν’ αλλάξω αυτά που μπορώ
και… τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά.

Μηθυμναίος


Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Μεγάλη πείνα πλάκωσε ! ! ! 

Μνημόνια, φόροι, χαράτσια, περικοπές και πολλά άλλα δεινά στην Ελλάδα. Κι΄όχι μόνο για τους κοινούς θνητούς αλλά και για τον κόσμο των ζώων. Χτυπημένες και οι γατούλες από όλα αυτά τα κακά, μαζεύτηκαν στην παραλία ελπίζοντας στην καλωσύνη των ψαράδων. Περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει το ξεσκαρτάρισμα της ψαριάς και δεν μπορεί...όλο και κάτι θα περισέψει.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Το άγνωστο Αύριο!

                                                   


Ψυχορραγούν οι κυβερνοχώροι, διακρίνουν το φέρετρο που τους περιμένει, έχει χαθεί η ζεστασιά που κάποτε ανέδιναν προπαντός στις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες όταν έξω ούρλιαζαν τα στοιχειά της φύσης, η καρδιά σου εύρισκε ζεστασιά διαβάζοντας, τα της Παρέας μα και φιλικά μπλογκ.
 Αισθανόσουν κι εσύ μέρος μιας πλατειάς ανθρώπινης κοινωνίας που ζει και υπάρχει σε διαφορετικά πλάτη και μήκη του πλανήτη μας, ακόμα και σε  διαφορετικές χώρες με κοινό παρονομαστή την ελληνική γλώσσα, είναι αυτό που σε δένει, είναι αυτό που μας δένει όλους μας.
Θα μου πείτε εδώ υπάρχουν τόσα και τόσα προβλήματα, ανεργία, άδικοι φόροι, αφραγκία,  αρρώστιες, καμία ελπίδα στον ορίζοντα, μαυρίλα για το αύριο από κάθε πλευρά.
Σκέφτεσαι γιατί να χαλάς τον χρόνο σου να διαβάζεις ιστοριούλες, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, χαμένες αγάπες, λουλούδια και πράσινα φύλλα στα Μπλογκ, ενώ μπορείς κάλλιστα να πας στο Φέϊς μπουκ, κάνεις ένα κλικ στο  Λάϊκ φαίνεται και η φωτό σου και με αυτό τελειώνεις. Όπως λέει και μια παροιμία ο χρόνος είναι χρήμα. Όμως δεν είναι αλήθεια διότι ο τεμπέλης έχει όλο τον χρόνο στην διάθεσή του άρα θα έπρεπε να είναι πλούσιος, που όμως δεν είναι. 

Και μετά έχουμε κι εμείς οι ολίγοι που έχουμε απομείνει σε τούτη την πόλη τη Νέα Υόρκη  το ‘γενάτι’ μας, την εγωιστική μας προσωπικότητα που προσπαθούμε να την επιβάλλουμε. Αυτό δεν βοηθά κανένα και όχι μόνο αλλά κλείνεται κι ο κάθε ένας στο καβούκι του και γίνεται αόρατος, σα να μην υπάρχει.
Η  ζωή μας μοιάζει σαν να μην πέρασαν τα χρόνια του τότε που πιστεύαμε ότι προσωρινός είμαι μέχρι να πιάσω τη μαγιά, σήμερα είμαστε κινούμενα όντα χωρίς σκέψεις λες και δεν είμαστε  ανθρώπινες υπάρξεις,  αλλά  γέφυρες  φτιαγμένες από τσιμέντο, που ενώνουν τις δυο αντίπερες  όχθες, με το ένα πόδι σε κάθε όχθη,  από κάτω περνά ο ατλαντικός κι εμείς ακόμα ελπίζουμε αιωρούμενοι στο κενό ότι αύριο ίσως, ένα αύριο που δεν έρχεται ποτέ.   
                       
Γαβριήλ Παναγιωσούλης                

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Οι ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ του Ντένη Κονταρίνη

Ήταν η λαχτάρα μου, όταν άνοιξα το γραμματοκιβώτιο, που ως συνήθως –και ιδίως τώρα τελευταία– σε πιάνει πανικός μη κι είναι γεμάτο από λογαριασμούς, αλλά ο φάκελος ήταν από τη Νέα Υόρκη και περιείχε ένα βιβλίο!

Αποστολέας ο Ντένης Κονταρίνης και το βιβλίο ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ.



Ούτε που το ξεφύλλισα… προς στιγμήν μόνο το φωτογράφησα. Για μια πρώτη παρουσίαση εδώ. Μια φωτογραφική παρουσίαση. Έπεται συνέχεια αφού το διαβάσω.


Ένα μεγάλο ευχαριστώ Ντένη και η ευχή μου: να έχει επιτυχία και συνέχεια το βιβλίο σου.

Στράτος Δουκάκης

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Τύχη, φίλε μου, δεν υπάρχει.
Τύχη είναι η στιγμή, που η ευκαιρία 
συναντάει την προσπάθεια.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Αυτό θα ’θελα…

Πόσες φορές το κάλεσμα της Στέλλας με κάνει να σκέπτομαι:
Μια δρασκελιά να δώσω θα φτάσω στην άλλη άκρη του κόσμου...
Κάποιες στιγμές το λαχταρά η καρδιά μου…
Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είμαστε καμωμένοι οι άνθρωποι;
Για παρέες…


Την είχα όλο το καλοκαίρι συντροφιά…


Δένονται οι άνθρωποι, μη νομίζεται… Κι ας μην το δείχνουν όλοι.
Κάθε ένας έχει τον τρόπο του να εκδηλώνει τα συναισθήματά του.

Σ. Δ.