Οι δικοί μου φίλοι
ζούνε μακριά κι από μακριά «αγαπάνε»…
Αυτούς έχω στο μυαλό μου.
Τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ...
τους ανοίγω την καρδιά μου.
Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μες στην άγνωστη ψυχή του.
Ο καθένας στην δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του...
Οι δικοί μου ξένοι
είναι οι αγαπημένοι…
είναι οι αγαπημένοι…
Κι
όμως έρχονται κάποιες στιγμές –αφού έδωσα και πήρα– που αναρωτιέμαι:
Ποιους
υπερεκτίμησα από άγνοια, ποιους από συμφέρον και ποιους από αγάπη;
Τι παράξενος και πόσο απόμακρος φαντάζει αλήθεια ο κόσμος;
Κι εγώ να επιμένω, ο αφελής, πως ακόμη μπορώ να τον αλλάξω…
Θεέ
μου, χάρισέ μου την ηρεμία ώστε να αποδεχτώ όσα δεν μπορώ ν’ αλλάξω,
το
κουράγιο ν’ αλλάξω αυτά που μπορώ
και…
τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά.
Μηθυμναίος