πρώτη ταχύτητα...

Περπατάω στους δρόμους μίας αποπνικτικής πόλης

Μιας πόλης τσουπωμένης με ιδρωμένα σώματα

πάνω στην αχνιστή άσφαλτο

Κλουβιά, το ’να πάνω στ 'άλλο, τα σπίτια

Δράκοι τα μπετά.....

Σίδερα κομπρεσέρ και ανάσες πού πέφτουν

νεκρές από το βάρος της κοινοχρησίας.

*

Κι όπως, μετά δυσκολίας, προχωρώ βλέπω

εκεί ψηλά, ανάμεσα στις τσιμεντένιες σκεπές,

μία πράσινη ταμπέλα με φόντο τον ουρανό

Και η φαντασία μου, για να δώσει μι' ανάσα

στην ψυχή, κάνει την ταμπέλα καταπράσινη πλαγιά.

Ως πού μια....κόρνα, ένα σπρώξιμο με φέρνει πίσω.

*

Άραγε, πόσο να ’χουμε περάσει τα όρια
Του συναγερμού για να καταφεύγει
η φαντασία σε υπογλώσσια προσωρινότητας;

Πόσο μας απομακρύνει η κάθε επιστροφή

από την αντιμετώπιση της τραγικότητας;

Σπύρος Δαρσινός