Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2007

Σε ψάχνω...

Σε ψάχνω στις θάλασσες,
στις γωνιές της πόλης, στους δρόμους του κόσμου.
Αποτείνομαι σε πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα, για να σε βρω.
Παίρνω γύρη από τα βλέμματά τους, μήπως και σε συναντήσω
στα μονοπάτια της απουσίας και της απώλειας,
στην ηχώ της ιστορίας...

Οι δρόμοι μοναχικοί.
Οι εραστές ανυποψίαστοι.
Η αμαρτία ανομολόγητη.
Οι σκέψεις προσωπικές.
Ο πόθος αταξίδευτος.
Οι ενοχές ανύποπτες

Κι εγώ, γλυκιά μου αγαπημένη, ξέροντας πως υπάρχεις,
σ’ αναζητώ στα όνειρα!
Πόσο κρατάει ένα όνειρο άραγε; Πόσο;
Τα όνειρα παροδικά.
Ο όρκος αιώνιος.
Οι έρωτες έχουν ημερομηνία λήξεως;
Δεν έχουν...
Ο έρωτας ισόβιος.

Το ημερολόγιο ξεφυλλισμένο.
Ο χρόνος πανδαμάτωρ.
Το παρελθόν διδακτικό.
Το μέλλον άγνωστο.
Η εποχή ακατανόητη.
Η προσμονή αιώνια.

«Μες’ τα κλειστά βιβλία σ’ αναζητώ και σε δυο κρίνων τη σιωπή,
στων στίχων, την αστροφεγγιά...»
Έτσι το ‘πε ο λεπταίσθητος ποιητής της Μήθυμνας!

Στράτος Δουκάκης



1 σχόλιο:

  1. Αλήθεια! Πόσο να κρατάει ένα όνειρο
    της εμβέλειας του "ΣΕ ΨΑΧΝΩ.."
    Όσο κρατούν οι παλμοί της καρδιάς ή όσο η ανθοφορία της μνήμης;
    Όσο κρατάει ένα ταξίδι του νου, ημιτελές ή ανεκπλήρωτο; ή
    όσο η αφή λαχταράει την ανάμνηση στου νοτισμένου μπάτη το χάδι;
    Φίλε Στράτο,
    κάνε την απουσία έμπνευση
    κρύβοντας τη πίκρα...
    Υιώτα Στρατή, ΝΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος