Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2007

Χαιρετισμός

Μακρινοί Αντίλαλοι, Αστραπές και βροντές των Ελλήνων Θεών, για να ενώσουν στην γη, τους κοινούς θνητούς, κάτω από μια κοινή ελληνική γλώσσα κρατώντας το σκήπτρο της αιώνιας ελληνικής φιλοσοφίας μαζί με την πολυθεϊστική μας υπόσταση, που πηγάζει από το Νέκταρ και την Αμβροσία.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης (Νέα Υόρκη)

3 σχόλια:

  1. Αν ήμουνα ζωγράφος,
    θα πέταγα πινελιές στο στερέωμα,
    στο μονοπάτι του ήλιου,
    στον οδοιπόρο άνθρωπο
    στην αγκαλιά του πεπρωμένου.
    *
    Θα ζωγράφιζα τον καθρέφτη της ψυχής,
    γεμάτο κρινολούλουδα με πινελιές αγάπης:

    Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Νέα Υόρκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξαπλωμένες σε ντιβάνι.
    στο Λα Κρουζ, μικρό λιμάνι,
    όλες φώναζαν μαζί:
    -Πάρε εμένα!, Όχι εμένα!
    κι ερωτούσε ο ναυτικός,
    πόσο πάει το μαλλί.

    Γαβριήλ Παναγιωσούλης,
    Νεα Υόρκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να λοιπόν που ο Γαβριήλ τα κατάφερε! Το σχόλιο υπέροχο!
    Γαβριήλ πάρε τα πινέλα πάρε και τα χρώματα, ζήτα από τη Στέλλα κι άλλα ακόμα λόγια αγάπης και την ψυχούλα της, από τον Σπύρο τους στοχασμούς και τις φιλοσοφίες, να βάλω κι εγώ μια πλάτη κι όποιος άλλος θέλει απ' την παρέα να φτιάξουμε έναν παράδεισο. Φαντάζομαι ένα τέτοιο κόσμο. Όλοι μαζί, λίγο ακόμα και θα τον κάνουμε απίστευτο. Αξίζει να ζει κανείς σ' ένα τέτοιο κόσμο...

    Στράτος Δουκάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος