Της Υιώτας Στρατή, ΗΠΑ
... και νόμισα πως έφταιγε τ' ανεμικό φεγγάρι
π' αδειάζοντας, τη σκέψη μου δεν ήθελε ν' αφήσει...
Κι ήσουν εσύ, μεσάνυχτα, αθώρητο καμάρι,
που ξενυχτώντας στης βροχής το πρώτο συναξάρι,
πάσχιζες όλους
να τους θυμάσαι.
Μ' αγιασμούς από ψιθύρους
νυχτ-ανθών, με δροσοστάλες,
ραίνεις της σκέψης δρόμους
δύσβατους.
Σαν αστραπή σύμβολα γράφεις
στ' άδειο τεφτέρι τ' ουρανού
στης δε, καρδιάς τους χτύπους
μαζεύεις φωτοστέφανους
για τις θλιμμένες ώρες...
Ας έρθει στο ξημέρωμα
Μέρα γεμάτ' ελπίδα
'τι ην άγρια όσ' αγροίκησα
και πιο φριχτά όσα είδα...
πορσελάνινη ευαισθησία και πολύ καλή αίσθηση ποιητικού ρυθμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο- Φαίδων Θεοφίλου
Γιώτα, Καλώς ήλθες στην παρέα μας, στο πρώτο συναξάρι σου, ομολογώ ότι με εξέπλησε η καλαισθησία του, αυτό δεν το είχα διαβάσει, μάλλον δε ήξερα ότι υπήρχε,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγχαρητήρια κι αναμένωμεν...
χαιρετώ
Γαβριήλ Παναγιωσούλης