ΜΑΚΡΙΝΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ

Η ανάσα της φάλαινας
ακουγόταν σαν τη
βουτιά της πλώρης
σε φούσκοθαλασσιά.

Τα χελιδονόψαρα πετούσαν
στην κουβέρτα ξεψυχούσαν.
Τα δελφίνια τούμπες κάναν,
Απ’ την πλώρη μας περνούσαν.

Η άχνη της αρμύρας
στα χείλη μου επάνω.

Ο γαλάζιος ορίζοντας
μου χάριζε τον ήλιο.
Η αγκαλιά των λιμανιών
κοπέλες της μιας νύχτας.

Τα απόνερα την προπέλας
έγραφαν τα πλάτη και τα μήκη.
Οι πολύχρωμες παντιέρες
τις ανθρώπινες κουλτούρες.

Η σφυρίχτρα εν πλω
το καρδιοχτύπι του πούσι.
Η γαλακτώδης θάλασσα
το φόβο της φουρτούνας.

Το καμπανάκι
της σκάντζα βάρδιας,
ναυτική αδελφοσύνη.

Μέσα σε αυτά μεγάλωσα,
από παιδί έγινα άνδρας.
Όλα αυτά τα αντάλλαξα,
για το φιλί μιας γυναίκας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης