Από το 2002 οπότε βρεθήκαμε στις λεωφόρους του διαδικτύου, ανταλλάσσοντας μηνύματα, γνωριμίας πρώτα, φιλίας στη συνέχεια, διαπιστώσαμε ότι κοινοί ήταν οι δρόμοι μας στη ξενιτιά τότε. Ίδιες οι διαδρομές. Στην ίδια, ίσως, μοναξιά, ίδια κι η νοσταλγία. Τα έχουν αυτά οι ξενιτεμένοι...Η γλώσσα μάς έσμιγε, οι ανησυχίες, οι καημοί, κι αυτά που θέλαμε να πούμε, αυτά που θέλαμε να μάθουν για μας, σκέψεις χωριστές, πολλές φορές και μόνες. Τις ενώσαμε κάποια στιγμή σε 3 Ανθολογίες κι έπειτα σιωπή... Άλλαξαν και πολλά, είναι αλήθεια..
Τώρα με τούτους τους Μακρινούς Αντίλαλους απ’ τις μακρινές πολιτείες όπου ζει ο καθένας μας, αγναντεύοντας άλλους ουρανούς, θ’ αφήνουμε στο διάβα μας τα γραφτά μας μη και χαθούμε πάλι. Θ’ αφήνουμε, λοιπόν εκεί τα γραφτά μας να μη χαθούν τα χνάρια μας, οι μνήμες μας, οι περπατησιές μας. Να μη χαθούμε, θέλω να πω, Παντελή, Ιάκωβε, Στέλλα, Γαβριήλ, Σπύρο, Κώστα (που χάθηκες) Βάιε, Γιώργο...
Να διαβάζουμε εκεί, ό,τι μας ενώνει. Κι έπειτα μπορεί να τα μαζέψουμε ξανά, έτοιμα πια... για βιβλίο.
Στράτος Δουκάκης
Φίλε Στράτο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός από τα ωραία κείμενα που γράφεις που κατορθώνουν να επηρεάζουν θετικά τους άλλους και να τους ενεργοποιούν υποσυνείδητα
προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση,έχεις και το χάρισμα να είσαι ένα είδος "συνεκτικού κρίκου" μεταξύ των ανθρώπων. Είσαι η "νοστιμιά" που χρειάζεται η κάθε παρέα.΄Ετσι να μείνεις.
Να είσαι καλά .Φαίδων Θεοφίλου