Κι εγώ φίλε, που είμαι μια ανάσα, σιμά,πήρα το αστραφτερό χαμόγελό σου
καθώς περνούσε από τη γειτονιά
και το κράτησα στη φούχτα μου…
Το έβαλα στο μέρος της καρδιάς,
για να ’χει εκεί, «απαγκιερή» αγκαλιά.
Το θυμήθηκα… το είχα ξαναδεί, τότε…
Του μίλησα…
« Γιατί δεν ήρθες και πιο πριν;
Σε καρτερούσα.
Είσαι τόσο σπάνιο και είναι εγωιστικό
να βρίσκεσαι μόνο, στα δύο χείλη…
Εσύ ανήκεις σ’ όλους μας…
σε μας, που έχουμε ξεχάσει πως υπάρχεις. »
Του είπα κι άλλα… το χάιδεψα…
και το ’στειλα να πάει στο καλό,
γιατί κι άλλοι το καρτερούνε.
Να πάει και χαιρετίσματα, από εμέ, σε όλους,
που ’ναι εκεί στην ξενιτιά, μπροστάρηδες σε ούλα.
Να μου ξανάρθεις…
Κι εδώ, μ’ όσα τα συναισθήματα, απ’ την πατρίδα λέω:
« Σαν τα μάτια σου σηκώσεις, σ' όποια πατρίδα ζεις,
κι ένα χελιδόνι δεις στον ουρανό σου,
σκέψου πως μπορεί να είναι αυτό,
που του είπα να σου πει, ένα μεγάλο ευχαριστώ.»
Θα καταλάβετε γιατί…
Δεν είστε μόνοι!
Με σεβασμό.
Δημήτρης Γ. Ζαχαρόπουλος, Άγιος Κωνσταντίνος
Φίλε Δημήτρη, σε συγχαίρω που πήρες μέρος, με το ωραίο σου ποιήμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χελιδόνι αδελφέ ήρθε σε εμένα, κι ένιωσα την άνοιξη στην καρδια του χειμώνα.
Τιμής ένεκεν παραθέτω πιο κάτω από το πισινό εξώφυλλου του θεατρικού σου έργου αυτο το κειμενάκι που έχεις γράψει:
"Όταν αγγίξω την ψυχή σου, θα πεις πως άξιζε που με διάβασες.
Όταν δεν καταφέρω να την αγγίξω τότε... Αξίζει έστω ότι προσπάθησα."
Χαιρετισμούς και καλωσόρισες στην Παρέα μας Δημήτρη!
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη
...kairo exw na diavasw kati diko sou, file mas...
ΑπάντησηΔιαγραφήta xelidonia etoimazoun tis fterouges tous.
kane tous sima na dw ligo to sxima tous....
ax, afti h anoiksi, poso mou leipei, idiws twra pou erxetai Pasxa...
yiwta s, ny