Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2007

Νόμιζα...

πως ήμασταν η αφή ο ένας του άλλου
που σβήνει την αγωνία της αφάνειάς μας.
Νόμιζα πως ήμασταν η χορδή
ο ένας στα στήθη του άλλου
που πιάνει την όμορφη
ανταρσία των ψυχών μας.
Όμως, τίποτα πια δεν μας ενώνει.
Τίποτα πια δεν μας συγκινεί.
Και προχωράμε με τα χέρια κρεμασμένα
ανάμεσα στις καλωδιωμένες φυτείες
του εγωισμού μας.
Χανόμαστε πάλι και πάλι
στους ίδιους πάντα δρόμους
με τις ίδιες ατομικές ιδέες
και τις... λιπόθυμες μνήμες.
Σκύβοντας που και που
στις ανείπωτες πληγές μας,
Προσπαθώντας να ανασύρουμε
την ματωμένη δύναμη της αλήθειας,
από τις στάχτες της φθοράς μας...

Σπύρος Δαρσινός
Τενεσί, ΗΠΑ

2 σχόλια:

  1. Αγαπητέ φίλε
    Το ποίημά σου, μου άρεσε πολύ. Έχει το προσόν που έχουν οι αληθινοί ποιητές:Την οικονομία του Λόγου.Να λένε και να σημαίνουν πολλά, με το ελάχιστο δυνατό λεκτικό υλικό.Κι ακόμα: Να εκφράζουν πράγματα και διαβαθμίσεις εννοιών που οι μη ποιητές νομίζουν ότι δεν είναι δυνατόν να τα εκφράσει κάποιος,παρά μόνο να τα αισθάνεται.Ωραία Ελληνικά. Συγχαρητήρια για την ποιότητα της ποιητικής γλώσσας που την διατηρείς σε τόσο υψηλό επίπεδο όντας μακριά από την Ελλάδα.
    Να είσαι καλά και ν' ανθοφορείς πνευματικά. Με τα πιο φιλικά αισθήματα Φαίδων Θεοφίλου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φαιδων ,σ'ευχαριστώ γιά τά καλά σου λόγια στό ποιήμα μου "νομιζα"
    Οσο καί νά πιστεύουμε οτι γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε η γνώμη τού αλλου πού ειδε αυτά πού επιθυμείς εσύ να δεί πάντα σέ ικανοποιεί
    Σπύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος