Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Διαβάτης


                                                      Διαβάτης

Διαβάτες  περνούν, σκαλίζουν με τα δάχτυλά τους, ρίχνουν μια αδιάφορη ματιά πάνω σου, δηλαδή όχι σε σένα αλλά στα έργα σου,  αλλάζουν σελίδα, κάπου υπάρχει η λέξη σχόλια, μπα δεν βαριέσαι να χαλάσω τη ζαχαρένια μου ν’ απαντήσω, μήπως άλλωστε με ξέρει ή τον ξέρω; Κι αν τον ξέρω που το ξέρει ότι τον επισκέφτηκα;
Έτσι περνούν οι μέρες,  τα χρόνια, και στα μαλλιά μας πέφτουνε χιόνια, και μετά άντε να βρεις άκρη. Που και πως και γιατί;
Ο σκύλος ψόφησε, το καναρίνι το έφαγε η γάτα που όμως δεν κελαηδεί, ο κόσμος άλλαξε, ανέβηκαν οι φόροι, τα διόδια, άλλαξαν οι καιροί, δυστυχία σου είσαι ο ίδιος, έτσι όπως ήσουν έ! Δηλαδή όχι και ο ίδιος να κάτι κόλλησες από δω κι από κει, όμως αυτά τα από δω κι από κει  τάφαγε η νιότη.
Μέσα σου όμως έμεινες  ένας ονειροπόλος αναβάτης που ψάχνει με  τον πήγασο του, μήπως  ακούσει τίποτε ανθρώπινους ψιθύρους, γλυκές φωνές, μπουμπούκια  μυγδαλιάς να ανθίζουν,  να τον φωνάξουν να πάρει μέρος σε μια ανθρώπινη θαλπωρή, σε μια θωπεία αγάπης, σ’ ένα ουράνιο στερέωμα χωρίς σύνορα.
Αλήθεια πόσο μας λείπει η κατανόηση, ίσως να φταίει και η  καρδιά, που αρνείται να γεράσει.
Αισθάνομαι  ελεύθερος σαν το πουλί που πετά στους αιθέρες, όταν  μπορώ και δημοσιεύω τις σκέψεις μου και το κυριότερο χωρίς να παρακαλέσω, να ζητήσω την άδεια κανενός.
Ευχαριστώ εσάς που με διαβάσατε!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης




2 σχόλια:

  1. Αν βάζαμε λίγη προσοχή να αφουγκραστούμε τις σιωπές του άλλου. Αν είχαμε μάθει να διαβάζουμε τις παρενθέσεις στο λόγο του. Τότε ίσως θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε της ζωής τα μυστήρια…
    Κι εσύ μου λες για σχόλια…

    Εγώ έχω μάθει, καιρό τώρα να παραβλέπω πολλά, να μην θεωρώ το σχόλιο σαν ανταποδοτικό τέλος, παρότι αφήνει μια πίκρα. Για άλλα εκνευρίζομαι. Τέλος πάντων…

    Ας επιμείνουμε λίγο ακόμη, να μην σβήσει τούτο εδώ… μας χρειάζεται.
    Ελπίζω στην επόμενη συνάντηση της Παρέας να συζητήσετε το θέμα κι αν δεν υπάρχει αποδοχή βλέπουμε τι να το κάνουμε.
    Ελπίζω κι εύχομαι να μην έχει την τύχη που είχε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε μου Στράτο τα σχόλια είναι όπως η γειτόνισσά σου, εσύ ο αναγνώστης περνάς από δίπλα της την θαυμάζεις την ποθείς και δεν της λες ούτε καλημέρα...


    πάντα με την απέραντη αγάπη μου

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος