Πέμπτη 8 Μαρτίου 2007

το χάος

Έχουμε την κακή συνήθεια να γράφουμε όταν νομίζουμε ότι έχουμε κάτι σπουδαίο Κ' όσο ψάχνουμε για το σπουδαίο όλο και το πιο σπουδαίο γυρεύουμεΚαι στο τέλος αυτό που γράφουμε μας αφήνει μέσα μας ένα κενό, γιατί πιστεύουμε πως κάπου πιο βαθιά μέσα μας είναι κάτι ακόμη πιο σπουδαίο και νομίζουμε ότι αδικήσαμε τον αυτό μας με αυτό πού γράψαμε. Κι' αρχίζουμε να ξαναγράφουμε για να ξανανιώσουμε το ίδιο κενό [αυτό δημιουργεί την ταπεινότητα]. Το κενό αυτό είναι χάος και είναι ανάμεσα στο γνωρίζω και το ξέρω. Υπάρχει διαφορά σε αυτά τα δυο ρήματα, το γνωρίζω είναι μέσα στο αίμα σου, το ξέρω είναι από την άλλη μεριά του χάους. Μου έχει τύχει λίγες φορές [δυστυχώς όχι πολλές] να βρεθώ στη μέση του Χάους. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο ένιωσα μια απέραντη ευτυχία, πού φεύγει όμως πάλι μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, η μάλλον δεν ξέρω πόσο κρατάει. Μπορεί και αιώνες [Πως ξέρουμε ότι ζούμε;]Υποψιάζομαι [δεν πιστεύω] πως αν κάποιος μπορούσε να μείνει στη μέση του Χάους λίγο πάρα πάνω από τις αδυναμίες του θα ζούσε για πάντα με την αλήθεια. Δηλαδή ,το πιστεύω και δεν πιστεύω, είναι φρούδες γιατί ,δεν μπορείς να πιστεύεις η να μην πιστεύεις κάτι που δεν ξέρεις. Εδώ, ανάμεσα στο πιστεύω και δεν πιστεύω δεν υπάρχει διαφορά, όπως στο γνωρίζω με το ξέρω, γιατί ανάμεσά τους δεν υπάρχει χάος ,υπάρχει ένας τόσος δα χώρος, που πρέπει εσύ να τον κάνεις γυμναστήριο της σκέψης σου. Δικό σου γυμναστήριο. Να γίνει αυτός ο μικρός χώρος ένα συνεχές ιδροκόπημα. Υποψιάζομαι ότι στις ανάπαυλες αυτής της αναζήτησης βρίσκομαι, για λίγο, στη μέση του Χάους.... .Μην νομίζετε ότι νομίζω ότι σας έγραψα κάτι σπουδαίο. Αύριο που θα το διαβάσω θα κοκκινίσω από ντροπή που σας το έστειλα πριν το ξαναδώ την αυγή.
Σπύρος Δαρσινός

5 σχόλια:

  1. Πρωτότυπο, βαθυστόχαστο που σε προβληματίζει..
    Γράφεις "Το πιστεύω και δεν πιστεύω είναι φρούδες, γιατί δεν μπορείς να πιστεύεις και να μην πιστεύεις κάτι που δεν ξέρεις."

    Φίλε μου είναι καθ' ολοκληρία αληθινό, γιαυτό κι εγώ είμαι ελευθερος γιατί δεν πιστεύω τίποτα...


    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γαβριήλ, σ'ευχαριστώ για το σχόλιο
    Και χαίρομαι ιδιαίτερα που επιασες
    το ...μεδούλι του "χάους"

    Σπύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μικρό δοκίμιο φίλε Σπύρο το κείμενό σου.Μια εσωτερική ανατομία του πνευματικού ανθρώπου
    που μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη απελπισία ή στην απόλυτη ελευθερία,ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός.
    Καί κάτι ακόμα:Δεν χρειάζεται να είσαι τόσο μετριόφρων.Τα καλά κείμενα επιβάλλονται με την αξία και την ποιότητά τους έτσι κι αλλιώς. Φαίδων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε Φαιδωνα,οταν"ρίχνω"κάτι στο διαδίχτυο νιώθω σαν την μάνα που
    φοβάται μην ποδοπατηθεί το παιδί
    της σ'ενα δρόμο βαριάς κυκλοφορίας.
    Σ'ενα δρόμο σωλήνα που σε πάει πάντα στους "μικρούς η μεγάλους"
    κόσμους των Ντισνει με τους ψεύτικους ουρανούς και τους πλαστι
    κούς ορίζοντες.Το στέλνω ομως...
    Γιατί γνωρίζω οτι μέσα στο πλήθος ειναι και οι ΦΑΙΔΩΝΕΣ !

    Σπύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ συμπορευτή.

    Αν δεις τον ήλιο στο ξημέρωμα,
    δεις τη δύση να αργοσβήνει άλικη,
    και ψάξεις μέσα στα θέλω σου και στα μπορεί,
    αν μια σταλιά εγώ, χαμηλώσει,
    αν τη μύτη, έχεις αφήσεις λιγάκι να πέσει,
    αν το βλέμμα χαμηλωμένο δείχνει μια ελάχιστη ταπεινότητα,
    αν η απόλυτη ευθεία σου, γίνει διασταυρωμένες αλήθειες,
    αν τα πρέπει σου, είναι και πρέπει των άλλων κι όχι απαραίτητα δικές σου κατακτήσεις,
    αν αφήνεις χώρο και για τον δίπλα σου,
    αν νιώθεις ευγνώμων, για τα αγαθά που σου παρέχονται,
    αν πιστέψεις, σε ότι θωρεί το ένστικτό σου,
    αν το χάος, το μικραίνεις με το δικό σου μέτρο αντίληψης και μοιράζεσαι την ευτυχία,
    αν το κελάηδημα του αηδονιού, γίνετε αγαλλίαση και νοητική ανάταση κι όχι πίκρα γι’ αυτά που σου διδάξανε,
    αν νιώθεις αυτό το κάτι, που σε κάνει να αναστενάζεις με δυο νοήματα και μπορείς να βγαίνεις απ’ το καθένα αλώβητος και χαρωπός,
    αν τα λάβε σου, δεν ξεπερνούν, τα δίνε σου,
    αν δρας, με σύνεση και κατανόηση,
    αν ο διάλογος, είναι προτέρημά σου,
    αν δίνεις την ψυχή σου, για το μεσημέρι, που είναι μπρος (και) πίσω, ισοσταθμίζονταν παρελθόν, τώρα, και μέλλον,
    αν καταλάβεις πως η ζωή, είναι αυτά τα ακίνητα απειροελάχιστα δευτερόλεπτα και μπεις ή βγεις, απ’ το τούνελ της υπαρξιακής ανυπαρξίας… δεις και αντιληφθείς την αύρα που αναρυγά το κορμί σου, τότε…;
    Μη ντρέπεσαι, που έχεις τόσες καλές σκέψεις.
    Τα αν μου, έχουν +ην την ελπίδα!
    Το χάος σου, είναι η δική σου, ζήσε μέσα σ’ αυτό, σου αξίζει. Βρήκες την ευτυχία σου, άδραξέ την.
    Όχι ΕΓΩ, το είναι μου, με την καρδιά σε χειροκροτά.

    Με τιμή, λέω!

    Δημήτρης



    Η ΣΤΡΑΤΑ


    Παίρνω τη στράτα και κινώ πέρα...
    Ψάχνω να βρω λιθάρι,
    να γύρω το κουρασμένο μου σκαρί,
    να λαρώσει η ψυχή μου, να δω...

    Μέσιασε η μέρα, θολή η στράτα...
    Μήτε αχός ακούγεται, μήτε θωρώ ασκέρια...
    Μόνος τραβώ το Γολγοθά,
    ας είναι μόνος να φτάσω.
    Έτσι θα έρθει ο νους και η καρδιά,
    σε δυο ίσια μερίδια.

    Λιθάρι τέτοιο, όπου θα βρω,
    να γύρω να λαρώσω,
    σημάδι θα έχει, πρέπει να δω,
    μη και το προσπεράσω,
    κι ατέλειωτο το διάβα μου,
    με την ψυχή δαρμένη απ’ των καιρών,
    το νοσηρό νοθίλευμα, το δόλιο!

    Σημάδι θα έχει, κι εκεί, ο πόνος
    κι ο καημός, που αδέρφια δίδυμα,
    λόγο θα δώσουν στο παράπονο,
    κι αυτό θα ομολογήσει...

    Ήρθε το γιόμα... Δύσβατη τώρα η στράτα,
    με οδηγεί με βήμα αργό, με πόδια που τρέμουν,
    όχι μόνο από κούραση, μ’ απελπισμένος,
    μήπως δε βρω ετούτο που γυρεύω.

    Κουράγιο! Σπρώχνω το σώμα μου εμπρός,
    αντλώ όση δύναμη μου μένει, μα που...
    Τρικλίζω, σκαν τα πνευμόνια μου,
    τα γόνατά μου λύνονται και πέφτω!

    Πόση ώρα έμεινα εκεί, σαν ένα άδειο κουφάρι..;
    Τέλος, σηκώνω το κεφάλι μου,
    γύρω κοιτώ, αγωνιώ!
    Πεσμένος σε μιαν άκρη,
    έξω απ’ τη στράτα μου, θωρώ χάμω…

    Μπρος μου, σα ναν’ προσκέφαλο,
    ένα τόσο δα ανάχωμα.
    Πιο ’κεί, να το σημάδι! Το λιθάρι!
    Και δίπλα...
    Ψιλή Μυρτιά! Κι ολόγυρα,
    εφτά μαργαριτούλες:
    « Νους, καρδιά, αγάπη, πόνος, έρωτας, καημός και το παράπονό μου »,
    σκύβουν μπρος στην Ελπίδα!!

    Αυτή λαλεί... Και την ακούν:
    « Ο κιοτής, αυτός με την ουρά στα σκέλια,
    θα χάσει πρώτος.
    Ο αγνώμων, ο άσπλαχνος, ο βέβηλος και ο ιερόσυλος, ακολουθούν…

    Κι εγώ μέσα σ’ αυτούς δεν είμαι!! »

    Βρήκα το « ΛΙΘΑΡΙ ΜΟΥ »,
    μέσα μου είδα και με γνώρισα...
    Είδα στον καθρέφτη μου...
    βρήκα το άλλο μου μισό... Ολοκληρώθηκα!
    ( Η στράτα, είναι στην αρχή…) .-
    Δ.Γ.Ζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος