Με τον καιρόη αναπνοή μου κόντυνε
και ’γινε γρήγορη
σαν του πουλιού.
σαν του πουλιού.
Και η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα
σαν του πουλιού.
Και οι κινήσεις μου τρέμουνε
σαν του πουλιού.
Και να πεις ότι ακούω πυροβολισμούς;
Όχι όχι
Και να ήταν;
ο αέρας είναι νεκρός
ο αέρας είναι νεκρός
για ν' ακούσω την κραυγή του.
Γι' αυτό, ήρθαν και με σήκωσαν κάτι
ηλεκτροφόρα δάχτυλα και με βαλαν
μέσα σ' ένα κλουβί
Για ν' αναπνέω, λέει, άφοβα τον αέρα μου
Κοίταξα γύρω μου
και είδα το κλουβί γεμάτο ελεύθερα πουλιά.
Σπύρος Δαρσινός
Σπυρο μου, ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι ένας λεπταισθητος ΠΟΙΗΤΗΣ!!! Ο λόγος σου έχει μια υπεύθυνη σκέψη κι ένα πηγαίο συναίσθημα. Λόγος λιτός και ακριβής, μουσικός, γεμάτος ανθρωπιά.
Υπέροχο!!!
Είσαι ωραίος Ποιητής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Ποίημά σου φέρνει στο προσκήνιο μια τραγική αλήθειο που περισσότερο από οπουδήποτε αλλού ισχύει στις ΗΠΑ:
"ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.."
Φαίδων Θεοφίλου
Διαβάζοντας το ποίημα σου Σπύρο ο νους μου άθελα του πετά
ΑπάντησηΔιαγραφήστο κλουβί του Γουαντάναμο όπου τα πουλιά
αναπνέουν ελεύθερο κουβανέζικο τροπικό αέρα,
ο μόνος που είναι ελεύθερος.
Γαβριήλ