Κυρία μου...Δεν γεννιέται κανείς με ανεκτικότητα.
Ο καιρός και η πικρή γεύση
των άδειων δειλινών
την πλάθουν μέσα μας μια ζωή.
Κυρία μου...
Η ζωή που ξεκίνησε χαμόγελο ξέγνοιαστο
και βλέμμα που καθρέφτιζε μόνο την
πλατιά γαλανάδα τ’ ουρανού που
δεν ίσκιωσε κανένα σύννεφο – ήταν
το πρωταρχικό σου αμάρτημα.
Δεν ήσουνα έτοιμη για τη σύγκρουση
των κεραυνών,
για την πύρινη γλώσσα της θύελλας
που δεν γνωρίζει κόπωση
ούτε οίκτο...
Κυρία μου...
Το αβρό χαιρέτισμα των καινούργιων ημερών
μυρίζει καμέλια και λιβάνι
εκκλησίας σε επιτάφιο...
Φίλησε απόψε τα μαραμένα γιασεμιά...
Μάζεψε στην αγκαλιά σου την άγκορά σου γάτα...
το ηδονικό γουργούρισμα του ζώου
που θερμαίνεται
στην επαφή σου την ανθρώπινη
είναι ο ήχος της ζωής που δεν σταμάτησε..
Κυρία μου...
Το ποτάμι της ζωής τ’ αστείρευτο
στην νιότη μας
γίνεται βάλτος
μια μέρα που δεν καθρεφτίζει
της νύχτας τ’ άστρα...
Όλα είναι μια αποκάλυψη...
μια απόφαση στη ζωή...
Ακόμα και ο Θάνατος!...
Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ
Πολύ ωραίο,ερωτικό,αλλά μ'εναν άλλο συνειδητοποιό ερωτα,που ρουφάει μελανχολικά την γεύση της
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματικότητας ,που ξεκινάει ορμέμφυτα απο την κάνουλα της ζωής ως τα χείλη του θανάτου.
Σπύρος
Ένα είδος "Μονο-διάλογου"
ΑπάντησηΔιαγραφήDe profundis. Χαίρομαι αληθινά να βλέπω τους Έλληνες της Διασποράς να υπηρετούν τόσο ωραία την ελληνική ποίηση και γλώσσα.
Φαίδων Θεοφίλου
Κυρία μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γέννησή σου έρχεται με κλάμα
Η φιλοσοφία της ευτυχίας ευπρόσδεκτη
στο δρόμο της ζωής σου, αλλά αμφιβάλεις.
Το τέλος πάντοτε έρχεται με κλάμα,
έτσι όπως άρχισε η ζωή,
το μόνο που παραμένει,
είναι ένα αιώνιο γιατί;
Γαβριήλ