Τα Πουλιά, η Ελπίδα, οι Γλάροι.
Ανεβαίνοντας στο δεύτερο όροφο από την εξωτερική παλαιά σιδερένια και σκουριασμένη σκάλα, σήκωσε το κεφάλι του ψηλά, ένα κύμα από γλάρους πετούσαν έκαναν βουτιές στο λιμάνι, κράζοντας χαρούμενα. Άρχισε να τους μετράει, η ελπίδα ελευθερίας φώλιασε μέσα του σα να ήταν γλάρος. Δεν άντεξε τους φώναξε! Eεε! εσείς αδέλφια μου πουλιά να ξέρατε πόσο σας ζηλεύω που πετάτε ελεύθερα, θαλασσοπούλια μου, καθρέφτες της ψυχής μου, που κυνηγάτε τα βαπόρια στης προπέλας τα αφρώδη απόνερα.
Θόρυβος ακούστηκε από πίσω, προχωρείτε φώναζαν… το σπρώξιμο από την ανθρώπινη μάζα ισχυρό, καταπιεστικό. Μάταια κρατιόταν από τις χειρολαβές της σκάλας, δε άντεχε άλλο. Μπροστά του έχασκε η πόρτα της φυλακής τα κάγκελά της φάνταζαν σαν δόντια από στόμα θηρίου, που περίμενε να καταπιούν έναν καινούριο Ιωνά. Σπρώχτηκε, καταβροχθίσθηκε στην κοιλιά του σκοτεινού ματωμένου υγρού κελιού, ένα κύμα μίσους ανημποριάς τον κυρίεψε, εναντίων του κατεστημένου, εναντίον των ανθρώπων, δεν είπε τίποτε σε κανένα, ποιος θα τον άκουγε; Τράβηξε για το στρώμα του, ξάπλωσε και κλείστηκε στον εαυτόν του ακόμα πιο πολύ… με όνειρα την ελπίδα, τους ελεύθερους γλάρους.
Γαβριήλ
Αδέρφια μου, αλήτες πουλιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Γαβριήλ, πολύ ωραία αυτά που γράφεις, όπως όλα σου!
Μια μικρή παρατήρηση (κι αθώα) μη γράφεις με έντονα γράμματα, είναι καλύτερα με κανονικά.
Ένας Μηθυμναίος φίλος
Θαυμάσιο, ατμοσφαιρικό απόσπασμα
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο και σπαρακτικό, με την ελευθερία των πουλιών απέναντι στη στέρηση της ελευθερίας του ανθρώπου που αν ο ίδιος δεν άλλαζε τη μοίρα του,η ζωή του θα ήταν σαν των πουλιών.Το κείμενο διακρίνει επίσης μια ανθρωπιά μια ευγένεια.
Φαίδων Θεοφίλου
Αυτό που σας έγραψα (Απόσπασμα Οι Γλάροι) εκτός από μερικές λέξεις που πρόσθεσα είναι ένα απόσπασμα απο το βιβλίο μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ! Νάξερα σελίδες 179-180,
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Γαβριήλ