Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2007

Ποιος Φταιει;

Έτσι για να αλλάζει και το κλίμα της συζήτησης

…Μπήκαμε με ευλάβεια στην εκκλησία, βρέξαμε τα δάχτυλά μας σε μια γούρνα με νερό, που ήταν στα δεξιά μας, κάναμε το σημείο του σταυρού, προχωρήσαμε και καθίσαμε στα στασίδια, στο τέλος της λειτουργίας το κορίτσι μου, (πιτσιρίκοι και οι δυο μας) κόρη του διευθυντή των εργατών του λιμανιού περήφανη για τη γνωριμία της, θέλησε να με συστήσει στην άρχουσα τάξη της πολιτειούλας αρχίζοντας από τον εφημέριο.
Ω! μα αυτός είναι σχισματικός, ξεφώνησε ο ιερέας.
Η σκηνή σε ένα μικρό λιμάνι της Νότιας Κούβας πριν πολλά, πολλά χρόνια.
Η Αμέλια πάγωσε, με ρώτησε να μάθει, τι αρρώστια είναι αυτή…


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Νέα Υόρκη

3 σχόλια:

  1. Πες μου κάτι Γαβριήλ, τι στο καλό απάντησες στη μικρούλα που σε ρώτησε: Τι αρρώστια ήταν αυτό;
    Μας άφησες με τη γλύκα, αλλά ναι, καλύτερα έτσι, να δουλέψει και λίγο ο νους...
    Στράτος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν και είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς με αυτή την πιτσιρίκα είχα αλληλογραφία για πολλά πολλά χρόνια, ήταν η παρέα μου προπαντός στην Ινδία που η ζωή ήταν τόσο άχαρη...

    Aqui hay una excepció: No va lo
    Amor de lejos amor de pentejos
    porque eramos jovenes idealistas, enamorados...

    Saludos

    Gabriél

    New York

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η επεξηγητική πρότασή σου ότι "... αυτή η σκηνή αυτή συνέβηκε χρόνια πολλά πριν, στην Κούβα...." θα έπρεπε, Φίλε μου Γαβρίλη, να είναι ή στην αρχή-αρχή ή στο τέλος του κειμένου σου...
    Μοιάζει ότι θέλει και συνέχεια, αν και... και κάτι μου θυμίζει από κάποιο βιβλίο σου.
    Χαιρετισμούς, Υ.Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος