ΧΑΜΕΝΗ ΨΥΧΗ

Πικραμένο μου σπουργίτι, μες στη μαύρη συννεφιά,
της ζωής στάζεις το δάκρυ,
που η ζωή δε σε κερνά.
Είναι η ώρα και σε ντύνει, του ονείρου η ξαστεριά,
που η αγκαλιά; ποια ελπίδα;
που το χέρι; ποια ζεστασιά;

Πως πονά, που σε πονάνε, τα παιδιά τ’ αμαρτωλά,
με τα χέρια σε ικεσία, στις αυλές στα σκοτεινά.
Πως πονά που σε πονάνε, τα παιδιά με τα καρφιά,
στις ουλές σαν σε χτυπάνε,
σε χτυπάν απανωτά.

Ήρθ’ η ώρα, πάει το αίμα,
άσπρισε και χάλασε,
το μυαλό, μέσα στη μπόρα,
σάστισε και πάγωσε.
Περασμένα μεγαλεία, είναι τώρα για να κλαις,
επανωτά σαν σε χτυπάνε,
σε χτυπάνε στις ουλές.

Πως πονά, που σε πονάνε, τα παιδιά τ’ αμαρτωλά,
με τα χέρια σε ικεσία, στις αυλές στα σκοτεινά.
Πως πονά που σε πονάνε, τα παιδιά με τα καρφιά,
στις ουλές σαν σε χτυπάνε,
σε χτυπάν απανωτά.

Το παράπονό σου στάζει,
είναι ένα μαρτύριο,
τότε ήσουν χελιδόνι,
τώρα Θλιβερό εμβατήριο.
Πάει η ώρα, πάει η μέρα,
πάει ο χρόνος σου έφυγε,
κάθε βήμα κι είναι κόπος,
η ανάσα σου έσβησε.

Πως πονά που σε πονάνε, τα παιδιά τ’ αμαρτωλά
με τα χέρια σε ικεσία,
στις αυλές στα σκοτεινά.
Πως πονά που σε πονάνε, τα παιδιά με τα καρφιά,
στις ουλές σαν σε χτυπάνε,
σε χτυπάνε απανωτά.

Δημήτρης Γ. Ζαχαρόπουλος