«Η πόρτα της καρδιάς» ήταν ο
τίτλος ενός πίνακα σε μια έκθεση ζωγραφικής. Ένας από τους προσκεκλημένους στην
αίθουσα, έψαχνε μέσα στο πλήθος, να βρει το ζωγράφο κι αφού τον συνάντησε, του
έκανε την εξής παρατήρηση: «Κύριε, από την πόρτα λείπει το χερούλι»…
Τότε ο ζωγράφος του εξήγησε: «Είναι γιατί η
πόρτα της καρδιάς
ανοίγει μόνο από μέσα»…
«Αφήνω πόρτες ανοιχτές και περιμένω τις χαρές μήπως περάσουν και δεν μπουν εκείνοι που με αγαπούν»…
«Αφήνω πόρτες ανοιχτές και περιμένω τις χαρές μήπως περάσουν και δεν μπουν εκείνοι που με αγαπούν»…
«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, τη
λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά».
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ο ζωγράφος έδωσε τη σωστή απάντηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας καλωσορίζω και με την καλημέρα μου κυρία Εξάρχου!
ΔιαγραφήΤην απάντηση την γνώριζα και μου άρεσε!!Με ανοιχτές της πόρτες της καρδιάς υπάρχει ελπίδα !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι οι δύο μουσικές σου επιλογές μελωδικές και αγαπημένες !!!
Καλό ξημέρωμα να έχεις!!
Συμφωνούμε και ελπίζουμε, Νικόλ, έτσι;
ΔιαγραφήΤελικά εδώ θα μας συνοδεύουν στίχοι, εικόνες και τραγούδια!
Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις τούτη τη ηλιοφώτιστη Κυριακή!
Συμφωνώ με αυτό: (Αφήνω πόρτες ανοιχτές και περιμένω τις χαρές μήπως περάσουν και δεν μπουν εκείνοι που με αγαπούν»…)
ΑπάντησηΔιαγραφήχαιρετώ
Γάβο
Οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές, Γάβο, κι όποιος μας αγαπά θα μπει... έχουμε και κέρασμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'σαι καλά, φίλε μου.