Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Μικρά και μεγάλα καθημερινά «όχι»

Κάποιες φορές συμβαίνει ένα λάθος κλικ, ένα στιγμιαίο λάθος στο πλήκτρο,
να σε οδηγήσει σε κείμενα στολίδια.
Έτσι και σήμερα, ψάχνοντας να διαβάσω
το χρονογράφημα του φίλου Πέτρου Μανταίου στην Εφημερίδα των Συντακτών,
το «λάθος κλικ» έφερε μπροστά μου το παρακάτω θαυμάσιο κείμενο του Μετέωρου.
Άλλωστε και οι λάθος κινήσεις στη ζωή μας δεν μας δίνουν μαθήματα;
Ας είμαστε ευγνώμονες και στο λάθος.
Στρ. Δουκάκης


Ταξιδεύοντας με το μετρό, τον Ηλεκτρικό ή το τραμ έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με αγνώστους. Μπορείς να ανασάνεις την αύρα τους, να ρινηλατήσεις τα χνώτα τους και μ' ένα απότομο φρενάρισμα να πέσεις ξαφνικά στην αγκαλιά τους. Τόσο κοντά βρίσκεσαι σπανίως ακόμα και με τους οικείους σου. Περιεργάζεσαι ενδελεχώς τις φάτσες τους και μόλις οι ματιές διασταυρωθούν, χαμηλώνουν από ντροπή, λες και πιάστηκε ο ένας να ψάχνει με αδιακρισία τα συρτάρια του άλλου, να διαβάζει λαθραία το προσωπικό του ημερολόγιο, να εμφιλοχωρεί στα άδυτα της ψυχής του. Ξέρεις πως σε δέκα λεπτά, το πολύ σ' ένα τέταρτο, θα ανοίξει η πόρτα και θα κατεβούν, θα βυθιστούν στα ερέβη της ανυπαρξίας και θα 'ναι σαν να μην τους αντίκρισες ποτέ. 
Ρωτάς με το βλέμμα μολαταύτα. Εξακολουθείς να παρατηρείς και την τελευταία λεπτομέρεια στα χαρακτηριστικά τους, την πιο αμυδρή ατέλεια, προσπαθώντας να μαντέψεις από πού έρχονται και πού πάνε, να διακρίνεις στις στιγμιαίες λάμψεις της έκφρασής τους τα βάσανα, τις ελπίδες, τα όνειρά τους. Ενα αλλόκοτο σάστισμα διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τον ξένο ως απειλή, να υψώνουμε τείχη μπροστά του, να κρυβόμαστε στον εαυτό μας, κλειδαμπαρώνοντας ερμητικά το όστρακό του. Τραυλίζουμε ενστικτωδώς ένα βροντερό «όχι» στην ανθρώπινη επαφή. Αφιλότιμη η τεχνολογία· ανυπόμονη. Με δυσνόητους κώδικες που αναγκάζουν τα άτομα να βγαίνουν ενίοτε απ' το καβούκι τους, να απογυμνώνονται ενώπιον της ομάδας, σ' ένα ανέλπιστο όσο και φλύαρο, εξομολογητικό στριπτίζ. 
Αναμετριόμουν χθες, κατά τις εννέα το βράδυ, με την αμήχανη συνύπαρξη που κανοναρχούν οι ράγες. Διαγωνίως απέναντί μου αμφιταλαντευόταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου μια κατάκοπη πενηντάρα. Αδύνατη, σχεδόν οστεώδης, με νεανικό ντύσιμο. Το σκαμμένο της πρόσωπο αποκάλυπτε μια δύσκολη ζωή. Ο διαπεραστικός κτύπος του κινητού της αναστάτωσε αίφνης την ομήγυρη. «Ναι, αγάπη μου, έρχομαι». Παύση. «Είχα μακαρόνια αλλά θα τα 'φαγαν τα παιδιά. Κοίτα στο ψυγείο μην περίσσεψαν τίποτα φρούτα» είπε θλιμμένα. «Αν πληρωθώ θα φέρω σουβλάκια». 
Μου άρεσε η τρυφερότητα με την οποία απευθυνόταν στον άντρα της. Έμοιαζε μ' ένα αισιόδοξο «όχι» που αντιμαχόταν την καταχνιά των καιρών, επιχειρώντας να ισοσκελίσει το αποκαρδιωτικό «όχι, δεν υπάρχει φαΐ». Κατόπιν σχημάτισε έναν αριθμό στο καντράν. Ο εκνευριστικός ήχος της κλήσης τρυπούσε τη μονοτονία του βαγονιού. Μια, δυο, τρεις, πέντε, επτά… Αγωνιούσαμε όλοι μαζί της πότε θα το σηκώσει επιτέλους τ' αφεντικό. Κρυφοκοιταζόμαστε σαν συνωμότες, κάναμε ξόρκια. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση όμως. Αφού δεν λογοδοτεί σε κανέναν, κορόιδο είναι να καταβάλει τα δεδουλευμένα; Αγανακτούσαμε. Αρθρώναμε μεμονωμένα στεντόρεια «όχι» στην κατάρα των μνημονίων, που καταδικάζει στην ανέχεια τους ευάλωτους· εμάς τους ίδιους. Η αυθόρμητη αντίστασή μας τροχοπεδούσε στον επόμενο σταθμό, όπου ένας ένας αποχωρούσαμε για να χωθούμε στο αδιαπέραστο κέλυφός μας. Με μολυβένιους ουρανούς και κάμποσα νερά μας συνοδεύουν άναυδα τα μετέωρα. 
Μετέωρος meteoros@efsyn.gr

* Αφιερωμένο εξαιρετικά στη σημερινή 74η επέτειο του «Όχι», μοναδική περίοδο στην πρόσφατη Ιστορία μας που ήμασταν μονοιασμένοι!

10 σχόλια:

  1. Στρατο,

    γεια στα χερια σου, που μας το μετεφερες.
    Ανθρωπινο, πολυ ανθρωπινο! Ομως λειπει
    στους πολλους η ψυχικη αντοχη στη κατη-
    φορα που βρηκε το λαο μας.

    Δημητρης Κεφαλιδης - Γερμανια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ Στράτο για την ανακάλυψή σου !!! Γραμμένο με την ανθρώπινη σημερινή ματιά για τον σημερινό άνθρωπο !!!
    Καλό απόγευμα !!!!
    Υ.Γ. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου είναι φοβισμένοι και παρά το γεγονός ότι τους δείχνεις τα συναισθήματά σου , γυρίζουν το βλέμμα αλλού .. Σημείο των καιρών και η ανθρώπινη επικοινωνία αναρωτιέμαι !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μας λείπει η ανθρώπινη επικοινωνία,
    θυμάμαι την Αθήνα τότε που οι γειτονιές ήταν σαν οικογένεια, τότε που με φώναζαν οι νοικοκυρές να τους πετάξω το ταψί στο φουρνο της γειτονιάς για ψήσιμο, αλλά τώρα που το σκέπτομαι ποτέ δεν μου είπε καποια έλα να φάμε, ή να μου δώσει λιγάκι.
    ήταν εποχή 1949.
    Έτσι απότομα σήμερα μου ήρθε αυτή η σκέψη.
    Ποτέ μου πριν δεν το είχα σκεφθεί.

    Αληθινό αυτό που γράφεις:
    * Αφιερωμένο εξαιρετικά στη σημερινή 74η επέτειο του «Όχι», μοναδική περίοδο στην πρόσφατη Ιστορία μας που ήμασταν μονοιασμένοι!

    χαιρετώ
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ, συναισθηματικέ και φιλοσοφικέ φίλε Στράτο,
    Επίτρεψέ μου προς απάντηση όλων αυτών των συναισθηματικών θεμάτων να δανεισθώ την παροιμιώδη φράση του Μεγάλου Ηρακλείτου :

    «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατ τ’ αυτό μένειν». . . και να προσθέσω σαν απόδειξη ότι η πορεία της ζωής τελικά για όλους είναι κοινή!...
    Μονάδες ερχόμεθα και μονάδες αναχωρούμε. Το μόνον που αλλάσσει είναι οι στιγμές που διανύει ο καθ’ ένας μας... που ατυχώς για την πλειονότητα ειναι περισσότερον σκληρές παρά ευχάριστες, πιθανόν λόγω της φύσεως του ανθρωπίνου όντος!...

    Υγεία και Αγάπη
    Δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Δημητρης Κεφαλιδης,

    Δημήτρη, καθώς βλέπεις από λάθος «ψάρεψα» ένα υπέροχο, ένα αληθινό, ένα ανθρώπινο κείμενο και μόλις το διάβασα συνεπαρμένος από αλτρουισμό σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να το «μεταφέρω», μέσω τούτου του βήματος σε όλους τους φίλους.

    Για σκέψου, Δημήτρη, πόσες ανθρώπινες –φοβισμένες ματιές– διασταυρώνονται παντού και κάθε μέρα και συμβαίνει αυτό: «χαμηλώνουν από ντροπή, λες και πιάστηκε ο ένας να ψάχνει με αδιακρισία τα συρτάρια του άλλου…»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ nikol,


    Κάπως έτσι μας τα έχει φέρει η ζωή, Νικόλ, κάπως, φυσικά τα φτιάξαμε κι εμείς με τις συμπεριφορές μας κι όλο αυτό αντανακλά στη διάθεσή μας…Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις πόσο σκλήρυνε η ζωή, πόσο άλλαξε ο κόσμος… Ψάχνεις στα μάτια των ανθρώπων και βλέπεις να κουβαλάνε μια ασύνορη ερημιά…
    Κι εγώ αναρωτιέμαι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ pylaros,

    Άλλες εποχές τότε, φίλε Γάβο, άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη… γενικώς. Οι αγκαλιές, τότε, φανέρωναν αγάπη. Όχι πως σήμερα δεν υπάρχουν, αλλά απόμειναν λίγοι να επιμένουν.
    Κι άντε να τους βρεις…

    Εγώ είμαι σίγουρος πως αν κάποια νοικοκυρά, και σήμερα, σου ζητούσε να «πετάξεις» το ταψί παραδίπλα στο φούρνο… Θα το έκανες! Το ξέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Δημήτρης,

    Ο Μεγάλος Ηράκλειτος, Δημήτρη, πιστός σ’ αυτό το «τα πάντα ρει» υπενθύμιζε ότι «δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στον ίδιο ποταμό» επειδή ανά πάσα στιγμή ο ποταμός αλλάζει, οπότε ποτέ δεν είναι ο ίδιος ποταμός. Αλήθειες όμορφες μέσα σε όμορφες λέξεις κλεισμένες.

    Και βλέπεις, σοφέ φίλε μου, σε μια εποχή τόσο δυσανάγνωστη, όπως η σημερινή, ο απόηχος των στιγμών μας σιγα σιγά γίνεται… αχός βαρύς!

    Πόσο θα ήθελα να ήμουν μαθητής σου… αλλά είναι πλέον αργά.

    Ανταποδίδω τις ολόκαρδες ευχές σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άριστες οι απαντήσεις σου φίλε Στράτο αγαπητέ!
    Διαισθάνεσαι τις απόψεις των διαφόρων αδελφικών ψυχών και με λεπτό τρόπο και ομορφιά απαντάς με το δικό σου σχόλιο καταλλήλως!
    Αυτό φίλε μου καταδεικνύει ότι δεν έχεις ουδεμίαν ανάγκη προς μαθήτευση...Τουναντιον μαθηταί των συναισθηματικών σου αναλύσεων είμεθα εμείς οι ακροατές σου!...
    Εύχομαι και πάλι ένα καλό και υγιή Νοέμβρη σε όλους τους φίλους των Μ.Α.

    Υγεία, Αγάπη και Χαρά,
    πάντα δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος