Αντίλαλοι,
ανακλάσεις ηχητικών κυμάτων που με το χρόνο εξασθένησαν…
«Μακρινοί
Αντίλαλοι»… κούρασαν μήπως;… Ίσως…
Ανομβρία
λόγων, ιδεών, σκέψεων…
Η παρατεταμένη
λειψυδρία έχει σαν αποτέλεσμα την ξηρασία.
Κάτι πρέπει
να γίνει. Δεν μπορεί.
Η Αλκυόνη
συμβουλεύει:
«Κρατήσου.
Μην αφεθείς.
Αυτά που κρύβεις μέσα σου,
υπεράσπισέ τα.
Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους
εραστές της.
Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό.
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας
σου.
Κι ύστερα,
βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε
ν' απολαύσεις το άρωμά τους.
Κι αν θέλεις,
μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα
κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις
ένα σου χρυσάνθεμο...
Ένα κομμάτι της καρδιάς σου».
Όχι φίλοι μου δεν συμβαίνει απόλύτος τίποτα, είναι ανθρώπινο, είναι το λεγόμενο γιατί εσύ κι όχι εγώ! είναι η κοινωνία τέτοια, μας λείπει ο Αλτρουϊσμός μας λείπουν πολλά και πολλά, αλά συμβιβάζομαι και χειρικροτώ με το παρακάτω, έτσι όπως το γράφεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή(Κι αν θέλεις,
μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο...)
χαιρετώ σας
Γαβριήλ
ΑΠο τη μία Λατρεμένη στην άλλη πάμε! Τι να υποδείξω εγω ,τι να σχολιάσω,αφού όλα τα λέει η Αλκυόνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓραμμή-γραμμή, λέξη-λέξη και ένα μεγάλο νόημα! Υπομονή λοιπόν, χωρίς βαρυγκόμιες
Καλό Σ/κ σ όλους σας και Καλό Μήνα!
«Μας λείπει ο Αλτρουϊσμός», γράφεις Γάβο. Ναι, μας λείπει αυτή η ανυστερόβουλη φροντίδα για το καλό των άλλων…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, βρε φίλε, πόσα συναισθήματα δεν αφήσαμε παραπονεμένα που θα κυκλοφορούν αείποτε σε τούτα τα λημέρια όπου καθημερινά βολτάρουμε με την ιδέα έστω ότι συνυπάρχουμε κι ας είμαστε μακρυά. Κάπου οι αντίλαλοι θα συναντιούνται. Δεν γίνεται. Και βλέπεις μια Χαρά, μια Νικόλ, που τις αγγίζουν τα κύματα που εκπέμπουμε κι έρχονται εδώ από τόσο μακριά ν' αφήσουν τον καλό το λόγο τους. Πώς να μην τους χαρίσουμε και ένα και δύο χρυσάνθεμα...
Τούτα τα παράξενα μηχανήματα της τεχνολογίας, όπως μάθαμε να τα κουμαντάρουμε, μας ενώνουν και μας χωρίζουν.
Κι εγώ αναρωτιέμαι, φίλε Γάβο, τι χρειάζονται, μωρέ, οι άνθρωποι για να συνεννοηθούν;
Φυτεύουμε εμείς, στις ρωγμές, όχι της πίκρας, αλλά της ξηρασίας διαλεχτά λουλούδια, κομμάτια της καρδιάς μας, προσφορά σε ό,τι πιστεύουμε. Κι όλο αναμετράμε όσα μπορέσαμε κι όσα δεν μπορέσαμε. Και δεν φτάνουν. Τα ξεγελάμε, όμως μ’ ένα αφελές «καλά, μωρέ»… Πάντως κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορεί… Ας αποφασίσουμε.
Καλό Σαββατοκύριακο, Χαρά, καλό μήνα!
Το διάβασα χθες και λυπημένη έφυγα , δεν ήθελα ν΄αφήσω κανένα σχόλιο , γιατί θα μου πεις κυρία μου ; Μόνο εσύ πληγώνεσαι από την ανομβρία!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι θα σου πω , το παράπονο του Στράτου με άγγιξε , που αναζητά με κάθε τρόπο την επικοινωνία!!!
Και μέσα από αυτό το παράπονο Στράτο συνειρμικά πέρασαν όλοι εκείνοι που περνούν και δεν κοντοστέκονται καν ...
Συγχωρείστε με φίλοι ,μου όσοι δεν γνωρίζω ,για το θράσος μου !!
Μην αφήνετε τους ΄΄αντίλαλους΄΄ έρμαιο των ανέμων , είμαι σίγουρη ότι θα κάνουν και πάλι το υπερατλαντικό τους ταξίδι!!!
Εμείς οι ρομαντικοί, οι νοσταλγοί, οι αλαφροΐσκιωτοι ονειροπόλοι κι επίμονοι αιθεροβάμονες, πιστεύουμε πως ακόμη και στη στέρφα γη όλο και κάποιο λουλούδι θα ανθίζει και… θ’ αφήνει το άρωμά του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈστω κι έτσι, με μελαγχολικές κι αμήχανες σιωπές θα μυρίζει η ζωή και αυτή θα νικάει πάντα, Νικόλ. Ελπίζω...