Η αμεσότητα που μοιράζεται…
Σαν υστερόγραφο...
Λίγα μόλις λεπτά
μετά τη δημοσίευση της ανάρτησης, η εκλεκτή Εφτανησιώτισσα φίλη μας Χαρά,
άφησε το σχόλιό της και μαζί χάρισμα ένα τραγούδι που, όπως λέει ταιριάζει με
το κείμενο. Οπότε εγώ επανήλθα για να το «ανεβάσω» και να το ακούσουμε όλοι.
Χαρά, σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό και για τα άλλα!
Ακούστε το
τραγούδι εδώ:
Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται… Εγώ
δεν έμαθα ποτέ να δραπετεύω…
Ας συνοδεύσει λοιπόν το ωραίο κείμενο,ένα τραγούδι ανάλογο
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://youtu.be/dT9WwnjT8Co
Καλό Σαββατοκύριακο,σ'όλους εύχομαι
με περισσότερη Αγάπη, περισσότερη Αλήθεια, περισσότερη συντροφικότητα.
Καλώς σε βρίσκουμε εδώ, Χαρά μας, εκλεκτή μου φίλη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιμή δική μου και όλων μας, φυσικά, η επίσκεψή σου ή μάλλον οι επισκέψεις σου στους Μ.Α. το στέκι μας.
Το τραγούδι που μας χαρίζεις θα το βάλω αμέσως για να συνοδεύει,όπως το επιθυμείς, το φωτογραφικό κείμενο.
Σ' ευχαριστώ/ούμε για την επίσκεψη, το χάρισμα και, προ πάντων, για τις ευχές σου!
Προσπαθούμε, Χαρά, προσπαθούμε!
Αγαπητέ μου φίλε Στράτο υγίαινε και χαίρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜένω ενεός!!! Όχι μόνον δια την υπερευαισθησία του χαρακτήρος σου, την καλλιτεχνική κατάρτιση των εικόνων που δημιουργείς και μας ζωντανεύεις ακόμα και παραμύθια, την ανυπέρβλητο τεχνολογική σου ικανότητα, αλλά και με την δαιμονιώδη ταχύτητα που τα κατορθώνεις όλα.
Πολλάκις καθώς ταξιδεύω μέσα στις εικόνες που μας προσφέρεις πιάνω τον εαυτόν μου να πνίγεται μέσα σε έναν κυκεώνα κυμάτων ευχαρίστησης και χαράς, αλλά και τρομερής "πατριδικής" νοσταλγίας που μου προξενεί πόνο και θλίψη για τα χαμένα πια παιδικά χρόνια και ιδανικά που κάναμε στα χώματα της πατρίδας προτού να μας αρπάξει η ξενιτειά!...
Τότε, το ομολογώ, τα κλείνω όλα μπαίνω στο «καβούκι μου» και παίρνω για συντροφιά μου την ανυπαρξία που σαν κάποιο είδος νιρβάνας, κάπως γαληνεύει αυτά τα θεριά της νοσταλγίας των ανεκπλήρωτων ονείρων!
Να είσαι καλά!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ, Connecticut, USA
… και θα ήθελα να συμπληρώσω το παραπάνω σχόλιό μου και να πω ότι ακούγοντας αυτό το τραγούδι που μας χάρισε η Χαρά, ότι είναι σκέτη νοσταλγία που συγχρόνως μας γιομίζει χαρά, πόνο και γλυκιά θλίψη!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ
Αγαπητέ μου Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι ιδιαίτερα που σε συγκίνησε η ανάρτηση στους Μ.Α. μας σε σημείο να αποφασίσεις να σχολιάσεις κι ας με φέρνεις σε δύσκολη θέση, όχι τόσο στο να προσθέσω τα όσα γράφεις στα σχόλια, αλλά για τα τόσα τιμητικά και επαινετικά (ίσως και υπερβολικά…) που γράφεις και αναφέρεσαι στην ταπεινότητά μου.
Αλλά αφού τόσο αποζητάμε την παρουσία σας εδώ… κι αφού είναι από καρδιάς τι σημασία έχει αν με κάνεις να κοκκινίζω…
Σ’ ευχαριστώ επίσης και για την εμφάνισή σου εδώ. Να περνάς συχνά. Μας γεμίζεις χαρά.
♫•*(¯`v´¯)¸.•*✿*◦.(¯`:✿:´¯)
Κι όσο για το δεύτερο σχόλιό σου για το τραγούδι της Χαράς που είχε την καλοσύνη να μας χαρίσει, θέλω να σου πω ότι πράγματι μας ταξιδεύει στη νοσταλγία.
Και πάλι σ’ ευχαριστώ!
Εχω την τιμή να βρίσκομαι σε χώροι που άνθρωποι όπως εσύ και η Χαρά Στράτο με αγγίζουν τα γραπτά τους !
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συντροφικότητα των ανθρώπων είναι το αποκορύφωμα της ανθρώπινης συνύπαρξης , η μοναχική πορεία ανιαρή και μίζερη .
Το τραγούδι δεν το γνώριζα .
Ευχαριστώ και τους δυό σας
@ nikol,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τιμή είναι δική μας Νικόλ και εννοώ της Παρέας των φίλων της Διασποράς, που ανήκει τούτο το ιστολόγιο κι εγώ ανάμεσά τους.
Η Χαρά είναι η πιο πιστή επισκέπτριά μας κι αυτό μας δίνει χαρά! Άλλωστε τιμά το όνομά της.
Όσο για τη συντροφικότητα συμφωνώ και επαυξάνω, Νικόλ.
Το τραγούδι επιλογή της Χαράς για τους φίλους, αναγνώστες και επισκέπτες μας.
Χίλια ευχαριστώ για το πέρασμα, Νικόλ!
Κάποτε πάνε αρκετά χρόνια είχα γράψει: (Ευτυχισμένα πουλιά που πετάτε ελεύθερα, γλάροι θαλασσοπούλια, που κυνηγάτε τα βαπόρια από πίσω, με τις κρωγμές σας στέλνετε μήνυμα ελπίδας στην απομόνωση...) ΝΥ 1997
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου Στράτο οι Γλάροι με εμπνέουν είναι το σύμβολο της Ελευθερίας...
Άκουσα και τον Σφακιανάκη
χαιρετώ
Γαβριήλ
Έχεις προσέξει ποτέ, φίλε, εσύ που έχεις ταξιδέψει στις θάλασσες του κόσμου αυτά τα ελεύθερα πουλιά των πελάγων «που κυνηγάνε τα βαπόρια», όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό, σα να 'ναι δικός τους «στέλνοντας μηνύματα ελπίδας στην απομόνωση» να μοιάζουν με τους ανθρώπους; Συμπεριφέρονται έτσι οι άνθρωποι; Για πες μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται… Εγώ δεν έμαθα ποτέ να δραπετεύω…
Απόλυτο δίκιο σε όλα όσα γράφεις φίλε Στράτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να καταφέρναμε κί΄εμείς οι άνθρωποι να μοιάσουμε κάποτε με τα πουλιά που έχουν τόσα πολλά να μας πουν.
Νάσαι καλά φίλε μου.
Τουλάχιστον να προσπαθούσαμε, Ντένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπου διάβασα τούτο:
Η ελπίδα έχει δύο πανέμορφες κόρες. Την αγανάκτηση και το θάρρος. Την αγανάκτηση για την πραγματικότητα και το θάρρος για να την αλλάξεις…