Χαιρετισμός σ’ ένα φίλο που φεύγει...

Μας φεύγεις επιτέλους, Φίλε. Καλό ταξίδι στην απέραντη λήθη.

Σε αποκαλώ φίλο γιατί μας φιλοξένησες επί τριακόσιες εξήντα έξι ολόκληρες μέρες κι αυτό δεν είναι λίγο. Εξάλλου, πως αλλιώς θα γινόταν;

Όμως υπήρξες ιδιόρρυθμος, με πολλές αμαρτίες, αρκετές απ’ αυτές πρωτόγνωρες και πολύ βλαβερές. Μας εξουθένωσες. Γι’ αυτό μη κομπάσεις. Θα μείνεις στη μνήμη μας αλλά ως κακεντρεχής εκδικητικός και… επικίνδυνος.

Μεταξύ μας, δεν φταις εσύ. Φταίει το DNA σου. Είσαι δίσεκτος! κι’ αυτό τους ευαίσθητους και τους προληπτικούς από μας τους προϊδέασε αρνητικά.

Παλιά, τις δίσεκτες χρονιές, ο κόσμος δεν έκανε γάμους ούτε φύτευε κλήματα γιατί κάτι θα πήγαινε στραβά κι ανάποδα. Οι σοβαροί, με κάτι τέτοια κάγχαζαν, περιφρονούσαν τα λαογραφικά θέσφατα. Έλα όμως, που στη θητεία σου ο απαράβατος κανόνας της γουρσουζιάς δούλεψε με σατανική ακρίβεια και με ανατριχιαστική σκληρότητα! Και να τα αποτελέσματα:

Άνοιξες διάπλατες τις πόρτες να μπει ο λοιμός και μας έφερες στην εποχή του Περικλή, στην άλλη του Βυζαντίου κι εκείνη των αρχών του περασμένου αιώνα. Τα είχαμε ακουστά, όλα αυτά σαν θλιβερά, φοβιστικά παραμύθια. Κατάφερες και τα έφερες μπροστά στο κατώφλι μας.

Αμ’ το άλλο; Την ασυδοσία, τις φωτιές, το χάος, την ανθρώπινη κατάντια, αυτό που ο κόσμος ονομάζει «μεταναστευτικό» κατάφερες να το κάνεις κομμάτι της καθημερινότητάς μας για να σκορπίζει τριγύρω απόγνωση κι απογοήτευση.

Επί των ημερών σου, μη το αρνηθείς, οι Τούρκοι, στο όνομα μιας κάποιας  «ιστορικής ευθύνης» των, ξεδίπλωσαν όλη την κενότητα της ξετσιπωσιάς των. Ευτυχώς ο Τούρκος ακαδημαϊκός και ιστορικός, Taner Aksam, στην εφημερίδα Ahval, πειστικότατος μάρτυρας, μεταξύ πολλών, ομολογεί με παρρησία: «Ο Τούρκος όπου βρει δένδρο, θα το κόψει. Δεν καρπίζει τίποτα στο έδαφος που πάτησε το πόδι Οθωμανού. Ξεράθηκαν και δεν φυτρώνουν ούτε χορτάρια εκεί που πάτησαν Οθωμανοί. Οι Οθωμανοί δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να καίνε, να ρημάζουν».Τα λέει καλά ο άνθρωπος!                  

Κι αφού τάισες καλά, μέχρι σκασμού τα εκδικητικά ένστικτα του DNA  σου, είπες: ας γίνει κι ένας σεισμός. Δεν χρειαζόμασταν πια τίποτε άλλο.                       

Φίλε, γεια σου στη λήθη!