Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

… στο χαμό της Μάνας μου


Ο φίλος Κωνσταντίνος Λυκογιάννης μου εμπιστεύτηκε το παρακάτω,
άκρως συγκινητικό ποίημά του κι εγώ, με την άδειά του φυσικά,
το μοιράζομαι εδώ στους Μακρινούς Αντίλαλους μαζί σας.
ως θυμίαμα ευωδίας πνευματικής μύρτων και ρόδων…
Σ.Δ.


Δεν φοβάμαι το θάνατο πια
Τον άντεξα και πάλι
Μου πήρε ό,τι άγιο, ό,τι αγαπημένο, ό,τι  τιμημένο είχα
Τ ’αποκούμπι μου, τη βάση μου, το κέντρο της ζωής μου
Τη Μάνα μου.
Πάντα είχε το θρεφτάρι το κόκορα στη καπονέρα
Για το μικρότερο γιό που θα ’ρθει από την πόλη περίμενε
Το μαύρο πρόβατο της οικογένειας
Που στερήθηκε το σπιτικό το φαγητό
Και το ζεστό ψωμί ζυμωμένο και φτιαγμένο με τα ροζιασμένα χέρια της
Μαζί με το πρόσφορο για τον Άϊ  Νικόλα.
Την έντυσαν για το μεγάλο ταξίδι
με το πρώτο δώρο που μπόρεσα να της κάνω
Το μαύρο εμπριμέ φουστάνι
Πρώτο και στερνό μου δώρο.
Έκλαψα από πόνο
γιατί δεν μπόρεσα να της δώσω πιο πολλά σαν ζούσε.
Όσα της χρωστούσα, όσα της άξιζαν
Μάνα συχώρεσέ με.

Δεν φοβάμαι το θάνατο
Τον έζησα
Κάτι άδειασε μέσα μου,
Έχασα το μπούσουλά μου, τον εξομολογητή μου,
την αγαπημένη ψυχή.
Καμιά αγάπη,
καμιά σχέση δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτή της Μάνας.
Καμιά ηδονή καμιά γλυκιά γεύση, κανένα ερωτικό χάδι
Δεν μπορεί να συγκριθεί με την ευχή της Μάνας
Με το χάδι με το άγγιγμα της Μάνας.
Όσο και αν γεράσει ο άνθρωπος,
όση γνώση και αν αποκτήσει, όσο πλούτο.
Η ανάμνηση της Μάνας παραμένει μέσα του το πιο αγαπημένο
και το πιο πολύτιμο πετράδι
σαν στολίδι της ψυχής του

Κωνσταντίνος Λυκογιάννης
Νέα Υόρκη

13 σχόλια:

  1. Είναι υπέροχο, φίλε μου, το υπέροχο ποίημα, του κυρίου Λυκογιάννη!
    Όπως και η φωτό που έβαλες, συμβολική, λες, πέφτουν τα κλαδιά όταν η μάνα-ρίζα, αποθάνει!

    Να είσαι καλά Στράτο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κυρία Κουφοπούλου, ευχαριστώ για τα καλά σα λόγια.
      Για ένα και μοναδικό λόγο ζηλεύω εσάς τις γυναίκες. Γιατί έχετε το θείο προνόμιο να γίνεστε «Μανούλες».

      Νάστε καλά!

      Διαγραφή
  2. Ξέρεις, φίλε Κωνσταντίνε, το ποίημά σου με συγκίνησε. Με συγκίνησε πολύ! Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν είσαι μόνο εσύ, είμαι κι εγώ, είναι κι άλλοι… Όλοι αφήσαμε ανείπωτα «σ’ αγαπώ», στην άκρη να... περιμένουν ξεχασμένα. Παραμελήσαμε μέσα στο λαβύρινθο της ζωής να τα αποδώσουμε εκεί που οφείλαμε. Έγραψα κι εγώ, το 2009 ένα κείμενο: «Τα ξεχασμένα σ’ αγαπώ, τ’ ανείπωτα». Ακριβώς γι’ αυτό το εκκρεμές «σ’ αγαπώ» στη μάνα μου, που συγκράτησα. Το «συγγνώμη» που δείλιασα να πω, και πάντα το ξεγέλαγα μ’ ένα αφελές… κάποτε.
    Κι ως συνήθως, Κωνσταντίνε, δεν προλαβαίνουμε... Τώρα μας παιδεύουν. Νιώθουμε ακόμη και ενοχές. Θυμάμαι τέλειωνα το κείμενο με τούτα τα λόγια! « Πόση αγάπη, αλήθεια, μένει και τεμπελιάζει στην καρδιά μας; Κι ενώ την έχουμε και υπάρχει για να ξοδεύεται, να φτάνει εκεί που πρέπει, να πηγαίνει εκεί που είναι να πάει. Λίγο ν’ ανηφορίσει, απ’ την καρδιά στα χείλη… Να ειπωθεί… Τι στο καλό μια στάλα απόσταση είναι…»

    Να 'σαι καλά φίλε που μας ταρακούνησες με το δικό σου ξέσπασμα.

    Εγώ προσωπικά σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, φίλε Στράτο, ποτέ δεν ξεπληρώσαμε αυτά που χρωστάμε στη Θεία Μάνα. Ό,τι και αν της δώσουμε, ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Και αν στον ενθουσιασμό της νιότης μας και στο κυνήγι της επιτυχίας που μας απασχολούσε, ξεχάσαμε τα χρέη μας προς τη πηγή μας, τώρα που πλησιάζουμε το τέλος μας, μας βασανίζουν οι τύψεις μας και προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με τη μνήμη της.

      Διαγραφή
  3. Άνοιξες την ψυχή σου φίλε Λύκων και φάνηκαν τα ανθρώπινα φυλλοκαρδια σου,
    ένα ποιήμα μια ζωή η οποία ολοκληρώνεται με τον γυρισμό στην αρχή στο μέρος στην στιγμή που πρωτάνοιξες τα μάτια σου, στην μάνα

    ολα αυτά τα έζησες και απεφάνθης (Δεν φοβάμαι το θάνατο
    Τον έζησα)

    Πολύ Φιλοσοφική η ένοια αυτή μια ολοκλήρωση της ζωής όταν ακόμα ζεις και υπάρχεις

    την καλημέρα μου
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Γαβρίλη μου, Ό,τι και αν είμαστε τώρα, αν σαν κάποιο δένδρο και χάσουμε τις ρίζες μας, αν δεν πεθάνουμε, ασφαλώς δεν θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στους βοριάδες που μας φέρνει η ζωή.

      Διαγραφή
  4. Υπέροχο και απίστευτα συγκινητικό!
    Να'σαι καλά και καλή δύναμη να έχεις!
    Τα σέβη μου και στους δυο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κυρία Κανελλάκη,
      Μπορεί όταν γεννιώμαστε να μας κόβουν τον ομφάλιο λώρο και να αποσυνδεόμαστε από τη Μάνα, αλλά την ίδια στιγμή συνδεόμαστε με τη καρδιά και αυτός ο δεσμός ποτέ δεν σπάζει. Και ούτε χρειάζεται να είμαστε ποιητές για να τον εκφράσουμε, μόνο αγάπη.

      Διαγραφή
  5. Αχ! Κωνσταντίνε φίλε μου,
    Σε νοιώθω!...Δέξου τα εγκάρδια συγχαρητήριά μου!

    Όλοι εμείς οι περιπλανώμενοι της ξενιτιάς, λίγο ως πολύ, συμμεριζόμεθα και τρέφουμε μέσα μας όλα αυτά τα πολύπλοκα βαθιά και ιερά συναισθήματα, που τόσο ποικιλόμορφα, παραστατικά και συγκινητικά εκθέτεις, γιά το σεπτό πρόσωπο της μάνα μας!

    Όλους μας κατα κάποιον τρόπο μας τρώει μέσα το σαράκι και η συνείδηση , που πετάξαμε σαν αδέσποτα πουλιά μακριά από την αγκαλιά της μάνας μας κι’ αφήσαμε άδεια κι’ορφανή την φωλιά της που με κόπους και θυσίες έκτιζε για μας κάτω από τα φτερά της αγάπης της !...

    Κι’ όταν σημάνει η ώρα του τέλους η συνείδηση μας αυτή, καυτή και φλογερή φωνάζει μέσα μας: Συγχώρεσέ με μάνα μου για όλα αυτά τα άπονα μαύρα χρόνια που σε χωρίστηκα! Συγχώσεσέ με για όλους τους πόνους και τις θλίψεις που σε πότισα! Συγχώρεσέ με μάνα!

    Κι’αυτή η μάνα η καψερή, είτε βρίσκεται κάτω στην γη είτε ψηλά από τον ουρανό πάντα μας συγχωράει! Η μητρική αγάπη βλέπεις είναι απαράβλητος κι’ ανυπέρβατος! Είναι απαράμιλλος! Είναι ασύγκριτος κι’απρόσιτος! Η αγάπη της μάνας είναι Θεϊκή!!! Νομίζω η κάτωθι ιστοριούλα τα λέει όλα. Επιτρέψτε μου να την παραθέσω:

    Μιά φορά κι’ έναν καιρό ήταν κάποιος θεότρελλα ερωτευμένος με την ερωμένη του και έκανε το κάθε τι για να την ευχαριστήσει και να τις αποδείξει την θεότρελλη αγάπη του. Εκείνη όμως πάντα στο τέλος τον απωθούσε λέγοντάς του ότι ο,τι κι’αν έκανε δεν ήταν αρκετό. Τελικά μια μέρα την ρωτά:

    «Μα σε παρακαλώ, πες μου επιτέλους τι θέλεις να κάνω για να σου αποδείξω την αγάπη μου»;
    «Να κόψεις το κεφάλι της μάνας σου και να μου το φέρεις να το δω επάνω σ’ένα δίσκο,» Απήντησε εκείνη! Επάνω στην τρέλλα του πάθους του αυτός ο ασελγής χωρίς καν να δειλιάσει γίνεται μητροκτόνος, κόβει το κεφάλι της μάνας του το βάζει επάνω σ΄ένα δίσκο και τρέχει στην ερωμένη του να της το δείξει ως απόδειξη της θεότρελλης αγάπης του!

    Στον δρόμο όμως, όπως έτρεχε σκοντάβει, παραπατά και πέφτει κάτω με το δίσκο ακόμη στο χέρι του, και πάραυτα βλέπει να ανοίγουν τα μάτια της μάνας του στο κομμένο κεφάλη της και την φωνή της γιομάτη αγωνία να του φωνάζει:

    ΜΗΠΩΣ ΚΤΥΠΗΣΕΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ; !!!


    Αχ! μάνα μου γλυκιά!...
    Δημήτρης.

    Εύγε σου Φίλε Στράτο που ανέρτισες το όμορφο και συγκινητικό αυτό ποίημα του φίλου μας Ντίνου!
    Πάντα πρόθυμος για το καθε τι καλό!

    Υγεία και Αγάπη σε όλους.
    Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να σου πω, Δημήτρη μου. Είτε είσαι στα ξένα είτε στο τόπο που γεννήθηκες, ο σεβασμός και η αγάπη που τρέφουμε για τη Μάνα μας είναι το ίδιο δυνατή, το ίδιο νοσταλγική.
      Η μόνη διαφορά είναι ότι τη συγκαταλέγουμε ανάμεσα σε όλα τα άλλα που μας έλειψαν στα χρόνια της ξενιτιάς μας και τη βάζουμε στη κορυφή κάθε απόκρυφης επιθυμίας που έχουμε για όλα αυτά που αφήσαμε πίσω μας.
      Και μη ξεχνάς, ότι κάθε ένας από μας χωριστά έχει κάτι διαφορετικό να αναλογιστεί στα χρόνια μαζί της, που έχει μείνει σαν μια τρυφερή ανάμνηση.

      Νά 'σαι καλά Δημήτρη μου και σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου τις τρυφερές σκέψεις για τη Μάνα που είχες σε προσωπικό επίπεδο.

      Διαγραφή
  6. Ντίνο συγχαρητήρια! Είναι ένας πραγματικός ύμνος αγάπης στην ουσία της μάνας.
    Συγκινεί βαθειά.
    Πιστεύω ακράδαντα πως η καρδιά της μάνας, ακόμα κι άν έχει φύγει από την ζωή, συγχωρεί και ευλογεί πάντα τα παιδιά της, από εκεί που βρίσκεται.. Η δική μας εξιλέωση, είναι η συνεχής θύμησή της.
    βάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βάνα μου,

      Μπορεί να ακούγεται αστείο, ότι κάποιος 88 χρονών θυμάται τη Μάνα του. Γράφω ό,τι αισθάνομαι και δεν προσπαθώ να εξασφαλίσω την αποκλειστικότητα. Επειδή ήταν Μάνα και Πατέρας, τον έχασα 11 χρονών, δημιουργήθηκε μέσα μου μια ιδιαίτερη σχέση θαυμασμού και αγάπης, καθώς επίσης και μια ανάγκη να μπορούσα να της προσφέρω κάτι σε ανταμοιβή για ό,τι έκανε για τα παιδιά της. Και θέλω να εκφράσω την πίκρα μου γιατί δεν μπόρεσα.
      Ήταν τσοπανοπούλα, πριν παντρευτεί το Πατέρα μου, μόνο από πρόβατα ήξερε, αλλά ήταν «αρχόντισσα».

      Διαγραφή
  7. Σε καταλαβαίνω απόλυτα Ντίνο. Εγώ, δεν την γνώρισα καθόλου και πάντα νοιώθω ένα ανεκπλήρωτο κενό μέσα μου.
    Ό,τι και να πούμε, η συλλογική έννοια της μάνας, μας υπερβαίνει.. Τυχεροί όσοι την έχουν και μπορούν να εκτιμήσουν αυτό που ακόμα έχουν.
    βάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος