Αληθινέ κι' αγνέ γιε του Λαέρτη…

«Ξεκίνησες με μια βαλίτσα...

Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου ωσάν το Διγενή

και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!

[…] Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου»!

Χρόνια αγκυροβολημένος στο μακρινό και κρύο Καναδά εκείνος κι εγώ για χρόνια, πιο κάτω, πιο νότια, στη μακρινή αλλά ζεστή Βενεζουέλα. Εκείνος ένας ταξιδευτής-ανιχνευτής στα ατέλειωτα μονοπάτια του διαδικτύου κι εγώ άλλος ένας... από τα ίδια. Κάποια στιγμή κάπου αντάμωσαν οι δρόμοι μας. Και η φιλία μας ουσιαστικά ξεκίνησε δίχως να το καταλάβουμε, αν κι έχω την αίσθηση πως θα πρέπει να ήμασταν φίλοι πολύ καιρό πριν γνωριστούμε. Όχι γιατί είμαστε της ίδιας ηλικίας, είχαμε παρόμοιες ανησυχίες, βιώματα και… τραύματα αλλά γιατί, όντας ξενιτεμένοι κι οι δυο, ζούσαμε και βιώναμε πολλά κοινά, με τον ίδιο τρόπο. Τη νοσταλγία, τη χαρά, τη μοναξιά, τη λύπη, τους καημούς και τόσα άλλα… Αποδεχτήκαμε την τύχη ή την κατάρα –κι ας ακούγεται λίγο δυνατό– να ζούμε μακριά απ’ την αγαπημένη μας πατρίδα, δίχως όμως να έχουμε ποτέ ξεχάσει από πού προερχόμασταν και δίχως να έχουμε ποτέ αρνηθεί ότι πάντα ήμασταν δικά της κομμάτια.

Μπορεί ν' άργησαν να συναντηθούν οι δρόμοι μας, αλλά οι ψυχές μας, μέσα στο χρόνο,  αναγνώρισαν από την πρώτη στιγμή αυτή την οικειότητα που –πολλές φορές– σε κάνει να νιώθεις πράγματα χωρίς να χρειάζεται να πεις λέξη. Καμιά λογική, νομίζω δεν θα το εξηγήσει αυτό, δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Δεν το ψάχνεις και πολύ. Απλά ανοίγεις την αγκαλιά σου και αισθάνεσαι ευγνώμων που είναι φίλος σου. Ο Κώστας είναι ένας ωραίος φίλος!

Αν και η ιστοσελίδα του στάθηκε ο συνδετικός κρίκος, εμείς με τον καιρό χτίσαμε, στην απέραντη παραλία της ψυχής μας, ένα όμορφο κάστρο φιλίας και δεν μας πείραζε καθόλου –μα καθόλου πιστέψτε με– αν κάποιο απρόσμενο κύμα, κάποια στιγμή, το εξαφάνιζε. Και γιατί να μην το πω, ήρθαν πολλά αγριεμένα κύματα, αλλά δεν κατάφεραν να το ισοπεδώσουν! Αυτό, αναρωτιέμαι τώρα, είναι εξομολόγηση; Δεν μπορώ να εξηγήσω τι ρόλο παίζουν τούτες οι εξομολογήσεις μιας και για το έργο του θέλησα να γράψω... αλλά ξεστράτισα. Τέτοια μας κάνει ο Κώστας. Τέτοιες αφορμές μας δίνει.

Σε εποχές φτωχής πνευματικότητας, όπου πολλά έχουμε αφήσει στο περιθώριο, είναι παρήγορο ότι υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζονται ακούραστα, τα δικά τους πνευματικά ενδιαφέροντα, τις δικές τους βαθιές ανησυχίες με όσο γίνεται περισσότερους αποδέκτες. Αυτό κάνει ο φίλτατος Κώστας  με την υπέροχη και άψογη ιστοσελίδα του: «Η Χώρα των Θεών»!

Μ’ ένα δισάκι στον ώμο, φορτωμένο με τις αναμνήσεις, τις συγκινήσεις και τους καημούς της μικρής του πατρίδας, της ορεινής Αρκαδίας, ο Κώστας ξενιτεύτηκε στον Καναδά, σε δύσκολους καιρούς, όπου παρά τις όποιες δυσχέρειες παρέμεινε ένας αθεράπευτος νοσταλγός «των ανεπίστρεπτων και πληγωμένων ελπίδων». Κατόρθωσε, αυτός ο λεβέντης της διασποράς, να μείνει αλώβητος από την αδυσώπητη διαδρομή του χρόνου και την τυχόν αφομοίωση της ξενιτιάς. Παρέμεινε –και μπράβο του– άνθρωπος χαμηλών τόνων αλλά υψηλών πτήσεων ψυχής. Φτάνει, για να το επιβεβαιώσει κάποιος, να επισκεφτεί την ιστοσελίδα του, όπου ύστερα από επίμονες ανιχνεύσεις, συλλέγει, καταγράφει και αξιολογεί το έργο χιλιάδων Ελλήνων λογοτεχνών. Εκεί σ’ αυτή τη γωνιά αφήνει και τα δικά του σημάδια με το πολύτιμο έργο του: «Καπνόν Αποθρώσκοντα».

Γνωρίζω πολύ καλά, ότι τα πραγματικά άξια πράγματα ξέρουν από μόνα τους να υπερασπίζονται τον εαυτό τους. Αλλά να, χτες όλη μέρα τον σκεφτόμουνα…

Στράτος Δουκάκης