Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Στα blog που βρίσκουμε τους εαυτούς μας


Τα ιστολόγια, όπως αποκαλούνται στην ελληνική, τα κοινώς ονομαζόμενα blogs, αποτελούν, στον συνεχώς αναπτυσσόμενο τομέα του διαδικτύου, μια κουλτούρα, έναν τρόπο έκφρασης και σκέψης, (για όσους φυσικά το τολμούν) ένα παράθυρο ελευθερίας, αν θέλετε, κι ακόμα, έναν πολύ σημαντικό χώρο δημιουργίας.
Η ευκολία της δημιουργίας του από κάθε απλό χρήστη, με ή χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές γνώσεις, το μηδενικό κόστος διατήρησης αλλά και διαχείρισης ήταν οι λόγοι που συνέτειναν στην εξάπλωσή του.
Η νέα αυτή κοινωνική έκφραση, κατόρθωσε μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να αποκτήσει μεγάλη δύναμη, δίνοντας τον λόγο και τον τρόπο σε πολλούς να καταθέτουν απόψεις με επιχειρήματα, σχόλια και γνώμες, που, δίχως να καταβάλλουν πολύ κόπο, έκαναν το δυνατό ώστε να ακούγεται ελεύθερα ο λόγος τους σε ένα ανεκτό επίπεδο.
Σ’ αυτά αποτυπώνονται, ελεύθερα κι αβίαστα, τα συναισθήματα, οι χαρές, οι πίκρες, οι εντάσεις, οι θυμοί, αλλά και άλλα τινά ευαίσθητης σημασίας που χρησιμεύουν, μπορώ να πω, και σαν μια προσωπική εκτόνωση.
Πιστεύω στην απόλυτη ανεξαρτησία της γραφής, αν και πολλές φορές η θέση, η αντίθεση και η αντιπαράθεση σε διάφορα θέματα δημιουργεί εκρήξεις - ιδίως στα σχόλια.
Σε προσωπικό επίπεδο, είναι αλήθεια πως δεν ήξερα τι έψαχνα να βρω... Ίσως τον εαυτό μου... Ίσως να είχα και λίγο ψώνιο και να το έκρυβα… Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι: τι ήταν αυτό που τελικά μ’ έσπρωξε σ’ αυτή τη δημιουργία. Οι απαντήσεις που βρήκα ίσως να δείχνουν βολικές ή αφελείς, αν θέλετε. Στην αρχή σκέφτηκα κι είπα για την παρέα. Για να γράφω ό,τι μου αρέσει, να ασχολούμαι με κάτι, ν’ ακουμπώ κάπου όσα με άγγιζαν, όσα με έπνιγαν κι όσα με θύμωναν, ανάλογα με τη διάθεσή μου. Να καταγράφω τα σκιρτήματα της ψυχής μου. (Βάσανο μεγάλο να δυναστεύεται κανείς από συναισθήματα). Ακόμη για να θυμίζω και να δείχνω –καταθέτοντας αισθητικά– ό,τι αγαπώ. Να χαμογελώ, να χαίρομαι, να μελαγχολώ, να θλίβομαι, να προβληματίζομαι, να περιπλανιέμαι σε χώρους άλλων, εκεί όπου συναντούσα –και συναντάω ακόμη– ανθρώπους που αμοιβαία αλλάζαμε τα τιμαλφή της αγάπης και της φιλίας μας. Ανθρώπους όμορφους, πρόσχαρους, φιλόδοξους, σπάνιους, μοναχικούς, ιδεολόγους, ποιητές, χιουμορίστες, ταλαίπωρους… Αλλά από την άλλη αντιμετώπιζα και μικρόψυχους, εμπαθείς, ενίοτε και υβριστές, από τους οποίους δεχόμουν ανυποψίαστος τα φιλήματα του Ιούδα και τα δόρατά τους.

Με λίγα λόγια κι εδώ είναι, όπως το διατυπώνει ένας φίλος μου, μια μικρογραφία της κοινωνίας μας.

11 σχόλια:

  1. Άνοιγμα ψυχής,

    Πολλές φορές πριν βγουν τα Μπλογκς στους αιθέρες, έγραφα και γράφω ακόμη σήμερα σε διάφορα περιοδικά η εφημερίδες, έ! όλα μου τα γραπτά περνούσαν από λογοκρισία αναλόγως αν άρεσαν του υπεύθυνου, μπορούσα να τα δω δημοσιευμένα, ή όχι, άλλες φορές πέταγαν τα άρθρα μου σατ σκουπίδια,
    Ελευθερία έκφρασης του ατόμου, ελευθερία να καταχωρήσεις τις σκέψεις σου, το άνοιγμα της καρδιάς σου, τα βιωματικά σου γεγονότα στον καθρέφτη της δημοσιότητας, και να τα αφήσεις εκεί να σερφάρουν μόνα τους στο διάστημα.
    Κάποιος, θα τύχη να τα διαβάσει, καποιος θα έχει παρόμοιες περιπέτεις με τις δικές σου, ή ακόμα κάποιος θα αναγνωρίσει τον εαυτόν του μέσα απ τις σελίδες των γραπτών σου...

    Αυτή την ευκαιρία μας έδωσε και μάλιστα στην γλώσσα μας η αμερικανική εταιρία google κάτι που οι διευθύνοντες τον Ελληνικό τύπο δεν μας έδιναν την ευκαιρία να εκφραστούμε αυθόρμητα με το χέρι στην καρδιά όπως ο καθένας ξέρει...

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θέλω να τονίσω εδώ, φίλε Γάβο και καλοί επισκέπτες, για να μη παρεξηγηθώ, πως το παραπάνω κείμενο γράφτηκε το Σεπτέμβρη του 2008 και δημοσιεύτηκε πρώτα στο τριμηνιαίο έντυπο της Λατινοελληνικής Κοινότητας (Sol Latino) και στη συνέχεια στην εφημερίδα της Λέσβου Εμπρός. Απλά, κάποια πράγματα που συμβαίνουν στη γειτονιά μας με ώθησαν ώστε να το αναδημοσιεύσω και πάλι εδώ.

    Στους κήπους τούτους της γραφής και της περιπλάνησης, που μας παραχώρησε και μάλιστα δωρεάν η Google, φίλε Γάβο, δεν ξέρω εάν το πήραμε χαμπάρι, όμως πέρα από την αναγνώριση, όπως γράφεις, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα! Όμως πού και που, αυτή η ωραία ατμόσφαιρα χάνει το μέτρο του ωραίου και βάζει στο μπλέντερ τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα να ανακατεύονται με τα λιγοστά αληθινά.

    Και πώς να την κοντράρεις μόνο με ρομαντισμούς και να την αμφισβητήσεις…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι αλήθεια Στράτο ότι αυτή η παρέα είναι όντως ο μικρόκοσμος της κοινωνίας μας !!!! Για όλους μας υπάρχει κάποιος σπουδαίος λόγος που είμαστε εδώ!!! Προσωπικά για μένα μεγάλη ανάγκη είναι η εξωτερίκευση συναισθημάτων , η ελεύθερη έκφραση , η επιλογή των διαδικτυακών φίλων , η επικοινωνία!!! Και εδώ άνετα μπορείς να πληγωθείς αλλά τουλάχιστον αποδέχεσαι μια λάθος επιλογή!!!
    Εκείνο που με απωθεί και με χαλάει είναι όταν αφήνουν υποχρεωτικά σχόλια , ας είμαστε πιο αληθινοί επιτέλους!!!
    Καλό ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βρισκόμαστε εδώ, φίλη μου, ο καθένας σαφώς για τους δικούς του λόγους… Κι εδώ, στα στενά σοκάκια και στις βαθιές θάλασσες του διαδικτύου σμίγουμε και γνωριζόμαστε κι ας μη βλεπόμαστε πολλές φορές. Όλα δεκτά.

    Μελαγχολική –παρότι διδακτική– διαπίστωση αυτό που λες για τα «υποχρεωτικά σχόλια». Όντως είναι άβολο, Νικόλ, να αισθάνεσαι ότι αυτού του είδους τα σχόλια –πάντα τα ίδια- καταθέτονται κάπως σαν αποδοτικό τέλος…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ολως τυχαία έπεσα πάνω σε μια παρόμοια ανάρτηση και ιδού το σχόλιό μου,που δεν παραλλάζει ούτε εδώ,γιατί είτε 2008,είτε 2014 διατηρώ την ίδια γνώμη:

    "Διαβασα με προσοχή την ανάρτησή σου,γιατί πραγματικά 4 χρόνια μετά είναι ένα ερώτημα που ουδέποτε απάντησα ολοκληρωτικά. Ξεκίνησε χωρίς σκέψη αλλά συνεχίζεται με πολύ παθος! Κι αυτό γιατί μου έδωσε μία απίστευτη δημιουργηκότητα που ποτε δεν πίστευα οτι είχα,οτι γνώρισα ανθρώπους που μας ένωσαν τα ίδια ενδιαφέροντα κι έγιναν φίλοι καρδιάς,οτι στα δύσκολα ήταν το φάρμακό μου κι οτι γενικά παρόλα τα σκαμπανεβάσματα ,όπως πολύ καλά γράφεις κι εσύ,βρίσκεται πάντα εκεί να σ αποτοξινώνει όποτε το έχεις ανάγκη
    Με κάλυψες λοιπόν και χαίρομαι που σε βρήκα,γιατί μ άρεσε ο λόγος σου
    Καλό Σ/κ"

    Οσο για τα υποχρεωτικά σχόλια,σαν τα κατά συνθήκην ψεύδη,ούτε εμένα μου είναι ευχάριστα και δυστυχώς το φωνάζουν απο μακρυά,αλλά τι να κάνουμε...εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω και δε το λέω εγω,αλλά η Γαλάτεια Καζαντζάκη,που ήξερε σίγουρα πολλά περισσότερα απο μένα την πτωχή.

    Απλά κάντε αυτό που κάνετε επειδή σας κάνει κέφι,με στανιό γάμος δε γίνεται
    Καλό ξημέρωμα σ όλους σας με την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και επειδή τελικά δεν ανέφερα την ανάρτηση που αναφερόμουν,την παραθέτω εδώ:
    http://evasbits.blogspot.gr/2014/01/blog.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν αμφιβάλω, Χαρά μου, πως δεν υπάρχει λόγος ώστε να μην διατηρήσεις την ίδια γνώμη παρότι πέρασαν 4 χρόνια. Άλλωστε δεν είναι κάποιο φαινόμενο που να αλλάζει με τις εποχές.
    Εσύ είχες ένα λόγο παραπάνω γιατί δεν ήταν μόνο ο «λόγος» αλλά είχες στα χέρια σου αυτή την αρετή της δημιουργίας που δίχως άλλο έχει περισσότερη πέραση από τα άλλα σαν το δικό μου π.χ. όπου αναλώνομαι σε πολύ πιο ιδιωτικά πράγματα. Κι ούτε σε τούτο αμφιβάλω πως εγώ το παρακάνω στην αποτοξίνωση. Τι να κάνουμε, «συναδέλφισα», ο καθείς στο είδος του…
    Επομένως θα συνεχίσω (εγώ προσωπικά) να κάνω το κέφι μου, όχι τόσο από τούτο εδώ, διότι δεν μου ανήκει ολοκληρωτικά κι ας φαίνομαι μόνο εγώ και παραδίπλα ο Γαβρίλης. Το άλλο σόι, «για πολλούς και διάφορους χαζούς -τώρα- λογικούς και αναγκαίους -τότε- λόγους»* χάθηκε.
    Θα γνωρίζεις βέβαια πως διατηρώ και άλλο, μη το ξεχνάς. Ελπίζω να μην χάθηκες στο δρόμο.

    Συμφωνώ απολύτως με σένα για τα «υποχρεωτικά-ανταποδοτικά σχόλια… Θα τα ανεχόμαστε.

    Αυτό που δε καταλαβαίνω -κι αν θέλεις να μου το εξηγήσεις- είναι η φράση σου: «Με κάλυψες λοιπόν και χαίρομαι που σε βρήκα, γιατί μ άρεσε ο λόγος σου».

    Καλό Σαββατοκύριακο και…

    * Λόγια της Εύας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλέ μου Στράτο-γείτονα, η τελευταία αποστροφή του λόγου σου τα είπε όλα! Θα προσθέσω ότι όλα τελικά τα πράγματα προκύπτουν από μια Ανάγκη που προϋπάρχει και όσο πιο επιτακτική είναι τόσο αυθεντικά βρίσκει διεξόδους να μιλήσει. Και αυτή η έκφραση έχει το ρίσκο της, έχει τη γοητεία της, καθώς το ένα προεξοφλεί το άλλο, και όσο κι αν κάποτε κοστίζει, Αξίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το σημαντικό είναι αγαπητέ μου Στράτο, ότι αν και άγνωστοι μεταξύ μας, έχουμε μια αμοιβαία εκτίμηση, θαυμασμό και αγάπη!
    Εγώ μόνο θετικά πήρα ως την στιγμή, παρά του ότι αντιδρούσα επί καιρό, όταν τα παιδιά μου με παρακινούσαν να δημιουργήσω μία ιστοσελίδα με τις ταξιδιωτικές εμπειρίες μου.
    Τώρα αισθάνομαι μέλος μιας θαυμάσιας παρέας, που με γεμίζει χαρά!
    Αισθάνομαι σαν να είμαστε παλιοί γνώριμοι.
    Και μακάρι να είμαστε όλοι υγιείς και να συνεχίσουμε την διαδικτυακή παρέας μας επί χρόνια...
    Με ειλικρινή αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τατιάνα μου, γειτόνισσα, για μένα, παρότι ομολογώ πως για πολλά φτιάχτηκε το blog μου αλλά αυτό που περισσότερο μ’ έσπρωχνε ήταν, όπως το γράφω, αυτό το καθημερινό μου βάσανο που δεν είναι άλλο από τα «σκιρτήματα της ψυχής μου» κι ύστερα ήρθαν όλα τ’ άλλα με... το πιο σημαντικό τους δεσμούς φιλίας! Αυτό κρατώ. Τα άλλα, άστα να πάνε…

    Έχεις πάντα την εκτίμησή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό ακριβώς έγραφα και στην Τατιάνα προηγουμένως, ότι και για μένα το πιο σημαντικό σε τούτο εδώ το «πάρε-δώσε» μας, είναι οι δεσμοί φιλίας που αναπτύχτηκαν απ’ την πρώτη στιγμή, όπως συνέβηκαν κι άλλα… αυτά ας τα παραμερίσουμε. Δεν αξίζουν, το καταλαβαίνουμε αργά όμως έτσι είναι: Δεν αξίζουν.

    Σε ευλογώ αφού μόνο θετικά εισέπραξες κι εύχομαι πάντα να είναι έτσι, ποτέ να μην γνωρίσεις μικρότητες και προδοσίες. Μόνο χαρές και ικανοποίηση να σε συντροφεύουν.

    Η ευχή σου και ευχή μου.

    Κατά τα άλλα σ’ αγαπώ και το ξέρεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος