Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Σερφάροντας στα κύματα των ανθρώπων

Δεν βγάζουν μόνο οι θάλασσες κύματα. Βγάζουν και οι άνθρωποι. Εκεί να δεις κύμα! Μπορεί και οι μέρες μας να είναι, μέρες κυμάτων. Πολλές φορές, στα σχόλια των κειμένων, σηκώνονται κάτι κύματα! Κι αρκετές φορές που έχει τύχει να συναντήσω κάποιον από σας, τους αναγνώστες εννοώ, πάντα η κουβέντα θα φτάσει και σ΄ αυτό το σημείο. Πώς αλήθεια νιώθω; Αν επηρεάζομαι; Πώς το παλεύω; 
Λέω να σας πω μια ιστορία. Όλα ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα. Πάλευα με έναν έφηβο. Η εφηβεία κι αν βγάζει κύμα! Και ‘γω ως ανυποψίαστα ανόητη, όπλα-παλάσκες... Χίμηξα με μιας κατά πάνω του. Κύμα πάνω στο κύμα. Σιγά μην τα βγάλεις έτσι πέρα!... Κατάκοπη βγήκα εγώ και μόνο. Αήττητη η εφηβεία. (Μόνο η βλακεία την ξεπερνάει). Την επόμενη μέρα συνάντησα έναν «πολύτιμό» μου. Είπαμε και τι δεν είπαμε. Μετά η κουβέντα πήγε στα παιδιά μας. Και οι δυο τότε, γονείς εφήβων. «Μερικές φορές νομίζω… Πώς να στο πω; Ότι τα παιδιά ξεβράζουν ένα κύμα, που μου είναι αδύνατον να το ταξιδέψω. Με ξεπερνάει. Θεόρατο.
Ξετινάζονται οι αντοχές των νεύρων μου» του είχα πει σχεδόν έντρομη. Εκείνος χαμογέλασε και μου απάντησε καθησυχαστικά. «Δεν έχεις παρά να σερφάρεις πάνω στα κύματα των παιδιών σου. Μάθε να σερφάρεις». Έκτοτε, πολλές φορές θυμάμαι το χαμόγελό του και την κουβέντα του. (Μεγάλη υπόθεση στη ζωή, το συναπάντημά μας με ανθρώπους, με καθησυχαστικό χαμόγελο).
Σερφάρω λοιπόν (ή τουλάχιστον προσπαθώ) πάνω στα κύματα των ανθρώπων. Στους θυμούς τους δηλαδή. Καθόλου εύκολη ισορροπία αλλά έχεις τόσα ν΄ ακούσεις και να μάθεις! Λαλίστατοι οι θυμοί... Όσα λένε στους θυμούς τους οι άνθρωποι!... Ποτέ τους άλλοτε. Θέλει βέβαια εξάσκηση, κουράγιο, θέλει κότσια, αντοχές κι εσωτερική γαλήνη. Θέλει αίσθηση των αποστάσεων... Παίζει να βγεις και με κομμένο χέρι!... Θέλει να ‘χεις κάνει φοβισμένος. Κι ακόμα να είσαι. (Σιγά που δεν είσαι)
Μα να σας πω ένα μυστικό; Κάτι που εμπέδωσα; Ο θυμός μπορεί και να είναι, το αποτυχημένο πάρτι-μασκέ του φόβου.
Και κάτι ακόμα (τώρα που πήρα φόρα)... Όλοι προσοχή αναζητούν και μια αγκαλιά, εν τέλει. Έστω και με απελπισμένα λάθος τρόπο.

Ρέα Βιτάλη 

Υ.Γ Βρε μήπως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πιο απλές απ’ ότι τις λογαριάζουμε;

Διευκρινίζω: το υστερόγραφο είναι της κυρίας Βιτάλη. Απλά για να μην παρεξηγηθώ... Σ.Δ. 

2 σχόλια:

  1. Στα κύματα των ανθρώπων, προπαντός της εφηβείας δύσκολο πολύ δύσκολο να σερφάρεις, αφήνουν πληγές.
    Τουναντίον τα κύματα της θάλασσας σε νανουρίζουν.

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω πάντα είναι καιρός για αλήθειες ανθρώπων, ώστε οι σχέσεις τους να παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Αλλά δυστυχώς εμείς τις πασαλείβουμε… τόσο άτεχνα!...
    Κι όποιος δοκιμάσει να ξεδιαλύνει αυτόν τον κόσμο, με τόσα κύματα, δεν ξέρω αν το πετύχει… «Δεν βγάζουν μόνο οι θάλασσες κύματα».
    Σωστή κουβέντα είπες, Ρέα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος