«Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα», «δέντρο», «γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε», «ἀστάθμητο», «βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».
Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια».
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα», «δέντρο», «γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε», «ἀστάθμητο», «βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».
Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια».
Κική Δημουλά [Η περιφραστική πέτρα]
Στην ποίηση της Δημουλά, δεν χωράει σχολιασμός,απλά εμβαθύνεις και σιωπάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σας μέρα!
Συγχαρητήρια στην Κική Δημουλά για το σπαρακτικό ποιητικό ξέσπασμα που γέμισε τα μάτια μου δάκρυα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτικό!
Ναι, το «Μίλα» με άγγιξε πολύ.
Σ’ ευχαριστώ, Στράτο, που το μοιράστηκες μαζί μας.
Εύγε στην εκλεκτή Ποιήτρια που το «τσάκωσε» μέσα στην καρδιά της.
Με όλη μου τη φιλία και αγάπη πάντα,
ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ-ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ Ν.Υ.
Αυτοί οι στίχοι της Δημουλά αγγίζουν ψυχές της σιωπής... Και παρά το γεγονός ότι την ποίηση δεν θέλω να την αναλύω απλά την απολαμβάνω το ΄΄μίλα΄΄ έχει το σπαραγμό που αγγίζει με πόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ φίλε μου
Η Κική Δημουλά, αγαπητές μου φίλες, Χαρά, Στέλλα και Νικόλ, συνδιαλέγεται, στην ποίησή της, με τον εαυτό της και κάνει κι εμάς να την ακολουθούμε. Κι όπως αναφέρει ο φίλος μου ποιητής και κριτικός Δημήτρης Νικορέτζος στο βιβλίο του "Κική Δημουλά, ένας μύθος διαπορευόμενος", ότι με μια λάμπα θυέλλης στο χέρι, διαβαίνει μια μοναχική πορεία προς το ένδον...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό γίνεται και με μας... μας παρασέρνει μαζί της!
Καλημέρα σας κι ευχαριστούμε πολύ που μας τιμάτε με την επίσκεψή σας!
Μίλα ντε!!!! άντε πεσμας κάτι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ ωραίο βαθυστόχαστο (Πὲς κάτι.)
Όμως ποινού να το πεις;
Α! το βρήκα μιλάς με τον υπολογιστή σου είναι ο μόνος που σε ακούει χωρίς να διαμαρτυριθεί, του λες και του λες, ξεσπάς πάνω του κάτι είναι και αυτό και το πιο χαρμόσυνο γεγονός είναι ότι δεν σου αντιμιλά!
Άξια η κα. Δημουλά, Μίλα!
Γαβριή