Κοιτάζω τα καράβια που περνάνε...

Αφιερωμένο στο φίλο μου Γαβριήλ…

Κοιτάζω τα καράβια που περνάνε

Και πάνω τους αγάπες ναυαγοί
Ψάχνουν άλλη γη, άλλες στεριές ζητάνε

Μ’όνειρα παλιά σ’άλλη ξενιτιά πάνε
Νομίζω πώς φωνάζουν τ’όνομά μου

Κι ακούω τη καρδία μου να χτυπά
Πάρε μας μακριά, μου λένε τα ονειρά μου

Μα καρδιά μου εσύ λύγισες ξάνα, σήμερα.
Τι φοβήθηκες ψυχή μου

Που θα μείνω μοναχή μου;

Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω

Έχω και τα λάθη μου μάζι μου.
Κοιτάζω τα φεγγάρια που περνάνε

Κι ακούω τη μοναξιά μου να μιλά
Στείλε μας ψηλά, μου λένε τα φτερά μου

Μα καρδιά μου εσύ λύγισες ξάνα, σήμερα.
Τι φοβηθηκες ψυχή μου

Που θα μείνω μοναχή μου;

 Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;

Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω

 Έχω και τα λάθη μου μάζι μου.
Πάντα έβαζα στην άκρη

Το περίσσευμα απ’το δάκρυ

Να ζεσταίνει της καρδιάς το κρύο
Πάντα είχα φυλαγμένο ένα αντίο

Να το ρίχνω στου καιρού την άκρη.