Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Μακρινοί Αντίλαλοι, τόπος για δεύτερους ρόλους (?)…


Στη δεύτερη απόπειρα να ξαναζωντανέψουν οι Μακρινοί Αντίλαλοι και να γίνει αυτός ο χώρος, όπως τον ονειρεύτηκα, ένας «ιδιόκτητος» χώρος για την «Παρέα», ζεστός, οικείος, φιλόξενος, επιθυμητός, αφιερωμένος σ’ αυτήν, όπου το κάθε μέλος της θα «άπλωνε στο τραπέζι» το όποιο θέμα, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και όσα άλλα προέκυπταν. Τον ίδιο τον εαυτό του! Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι ο εαυτός μας, παρά οι σκέψεις μας, οι θέσεις μας, ό,τι εξομολογούμαστε στα γραφτά μας, οι αγάπες,  οι εμμονές και οι αντιδράσεις μας... στο παραμικρό και στο ασήμαντο. Μέσα από κει θα αναπτυσσόταν ο διάλογος, η ανταλλαγή απόψεων, τα σχόλια και οι λύσεις. Η ελεύθερη έκφραση της γνώμης, ο διάλογος ώστε να αναδείξει ο καθένας την αλήθεια της δικής του άποψης. Συναισθήματα ένα σωρό. Λόγια που θα ’βρισκαν ανταπόκριση στην ψυχή μας. Κι Αγάπη, όση θα έδινε ο ένας στον άλλον σαν να ’ταν η πιο απλή υπόθεση της ζωής. Γενικά. Αποτυπώματα ανθρώπων σ' ένα Ιστολόγιο. Φίλων!
Και μολονότι έγινε με περισσή αγάπη, η αποδοχή δεν ήταν ενθουσιώδης, μηδέ αμοιβαία η αγάπη… Παρηγοριά η αμοιβαία αγάπη. Έτσι δεν είναι; Δυστυχώς, όμως, δεν κατάφερε να κερδίσει την υποδοχή που περίμενε και να αγκαλιαστεί όπως αναζητούσε. Μάλλον δεν ήταν δυνατό το ερέθισμα. Τελικά, δεν επετεύχθη η απαρτία. Με τρεις συμμετοχές και μόνο, αλίμονο, τί να κάνεις. Κι όση προσφορά βοήθειας θα χρειαζόταν, οι «συνοδοιπόροι» ήταν δοτικοί και διαθέσιμοι. Αλλά… Έτσι, δείχνει να αποτυγχάνει το πόνημα και πάλι. Τι κρίμα. Προσωπικά –και συμπαθάτε με– σε μένα δείχνει –και είναι– αδιανόητο!
Τα περισσότερα μέλη προτιμούν ακόμη την ανταλλαγή μηνυμάτων μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail) ακόμα κι αν το αρχικό θέμα παίρνει ατέρμονες διαστάσεις… μέχρι αλλοιώσεως! Γνωστή η αρχή - άγνωστο το τέλος (και το μάκρος) της κάθε συζήτησης, του κάθε θέματος. Μέσα σ’ αυτά μοιράζονται απλόχερα και μπερδεύονται προσωπικά, φιλοφρονήσεις, γνώμες, θέσεις, ιδέες, ακόμα και φιλοσοφία, ποίηση, λογοτεχνία, όνειρα... Κι άντε μετά να βρεις τα χαμένα –ωραία και ενδιαφέροντα, οπωσδήποτε– κομμάτια της σκέψης και της αλήθειας του καθενός, στους κάδους της ανακύκλωσης. Αλήθεια, «πόσα ωραία και ενδιαφέροντα» χαραμίστηκαν και χαραμίζονται;…
Αλλά έτσι είναι, δεν κόβονται εύκολα βολεμένες συνήθειες, που οπωσδήποτε είναι σεβαστές!
Πόσο άβολο είναι τελικά να υποστηρίζεις κάτι, να επιμένεις, να απολογείσαι…



6 σχόλια:

  1. συμφωνώ απόλυτα μαζί σου αγαπητέ μου Στράτο.Συνηθήσαμε να μονολογούμε κι οταν ο άλλος μιλά και η άποψή μας μενει σταθερη και ανυπηρέαστη από την άποψη του άλλου γιάτι ποτέ δεν την ακούσαμε με προσοχή ώστε ,μεσα από τα αξιολογα στοιχεία της,να βελτιώσουμε τη δική μας. Ομολογώ πως χρόνια τωρα μας πλουτιζεις με ενδιαφερουσες πληροφορίες ,σε όλα τα επίπεδα και σε ποικίλα θέματα.Παρά ταύτα η συμμετοχή μας ηταν δειγματική και το πλειστον φιλοφρονητική ,χωρίς να μπαίνουμε στο θεμα προσθετοντας κάτι δικὄ μας Ισως όμως να εχει να κανει καιμε το γεγονός~ότι εχουν ανοιξει τόσοι ιστότοποι και μπαινουμε σε όλους και μόνο γιά κανουμε γνωστη την παρουσία μας.Σε συγχαίρω και σε ευχαριστώ γιά οτι γνωρισα μεσα από τις~αναρτησεις σου αλλά και γιά την ανιδιοτελή προσπάθειά σου να καλωπιζεις τα κείμενά μου στις αναρτησεις του φιλόδωρου χώρου σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αξιέπαινος, φίλε Στράτο, γι΄αυτές σου τις προσπάθειες. Αναμφισβήτητα είμαι μαζί σου και αυτή τη φορά και θα ήθελα να δω και όλους τους άλλους φίλους της Παρέας να αγκαλιάσουν και να βοηθήσουν αυτό το ξεκίνημα. Τι πιό όμορφο, πιό ωραίο, πιό πολιτισμένο να χαράξουμε μια γνώμη μας, μια ιδέα μας σε τούτο το χώρο.Ας το προσπαθήσουμε.
    Να είστε καλά όλοι σας,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι εγώ με τη σειρά μου έχω να πω την φτωχή μου γνώμη ότι χωρίς την επιμονή και την ώθηση του φίλου Στράτου ΔΕΝ θα υπήρχαμε, ούτε το ΠΥΛΑΡΟΣ αυτηνού ήταν η ιδέα και με την βοήθεια του φτιάξαμε το δικό μου μα και της Παρέας.
    Λοιπόν του αξίζουν συγχαρητήρια, όμως μια επίσκεψη όλων μας καιαφήνοντας να φανεί η παρουσία μας στο ΜΑΚΡΙΝΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ, είναι μια αναγνώρισης της ΥΠΑΡΞΗΣ μας όλων μας.

    ευχαριστώ
    χαιρετισμούς\
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Σπύρος Δαρσινός,

    Ομολογώ, Σπύρο πως γράφοντας χτες το κείμενο της ανάρτησης, σκεπτόμουν αν έπρεπε να το δημοσιεύσω ή όχι κι αυτό γιατί, όπως και στο παρελθόν έχει συμβεί, πίστευα ότι δεν θα είχε ανταπόκριση. Και να που, τουλάχιστον, ένα κάστρο έπεσε και βλέπω ένα σου σχόλιο επιτέλους με την ελπίδα να χαρίσεις και άλλα.
    Κι ακόμα σκεπτόμουν πως θα το εκλάμβανε ο καθένας, δίσταζα μήπως και προκαλούσε ρήγματα στην Παρέα. Γι’ αυτό το έκανα να δείχνει σαν παράπονο, ή μάλλον σαν μια σταγόνα παραπόνου… Και πίστεψέ χρειάστηκε χρόνος και προσοχή να το κάνω και όσο πιο έντιμο γινόταν και μπορούσα…
    Αυτό ήθελα κι εγώ να «δυναμώσω» την «δειγματική και φιλοφρονητική» συμμετοχή των φίλων στον δικό τους, στον δικό σας ιστοχώρο γιατί επαναλαμβάνω ότι τούτο το ιστολόγιο δεν είναι ο «φιλόδοξος χώρος μου» αλλά είναι και ανήκει στην Παρέα!!! Αν ακόμη δεν το έχετε εμπεδώσει. Γράφετε εσείς κι εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να καλλωπίζω τα γραφτά σας. Εσείς είστε οι πρωταγωνιστές του, αφήστε το δεύτερο ρόλο σε μένα..
    Και όπως βλέπεις προσπερνώ τις ευχαριστίες σου για την προσφορά μου διότι, το λες άλλωστε, είναι και θα είναι ανιδιοτελής!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Dennis Kontarinis,

    Όπως εξήγησα πιο πάνω και στο Σπύρο, Ντένη, δεν χρειάζομαι την αναγνώριση για ό,τι κάνω στους Αντίλαλους, άλλο προσπαθώ και… το εξήγησα. Τώρα εξαρτάται από τους υπόλοιπους φίλους να δείξουν αν έγινα αντιληπτός και αν, τελικά, το αποδέχονται. Αρκεί μια προσπάθεια.

    Εγώ έχω τους δικούς μου χώρους, γνωστούς σε όλους, εκεί ναι δέχομαι πολλά, θα πρόσφερα και γλυκό του κουταλιού αν γινόταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ pylaros,

    Πιστεύω, φίλε Γαβριήλ, ότι εσύ με την απλότητά σου και με λίγα λόγια έδωσες όσα εγώ με τόσα πολλά προσπάθησα να κάνω.

    Εγώ σ’ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος