Εγώ θα σου μιλώ με
τα τραγούδια μου, στα λόγια τους θα βλέπω τη μορφή σου
κι εσύ θα μου μιλάς με τη σιωπή σου…
κι εσύ θα μου μιλάς με τη σιωπή σου…
Κι εσύ, που τίποτα δεν πήρα, απ'
την ακίνητη σου μοίρα, γίνε μια χίμαιρα.
Να' χει η ζωή μου η φευγάτη, κι αυτή να κυνηγάει κάτι, τ' απομεσήμερα.
Να' χει η ζωή μου η φευγάτη, κι αυτή να κυνηγάει κάτι, τ' απομεσήμερα.
Ζωή μου, ποιος να ‘χει το φταίξιμο αυτό
και πόνο δε νιώθω να ξέρω πως ζω
Μια κόντρα δεν είχα για τη μοναξιά για φίλη την πήρα, πριν χρόνια, αγκαλιά…
Μια κόντρα δεν είχα για τη μοναξιά για φίλη την πήρα, πριν χρόνια, αγκαλιά…
Καλή ακρόαση, συγχωριανοί!
* Το τραγούδι "Χίμαιρα" του Διονύση Θεοδόση, μου το θύμισε η φίλη μας Χαρά. Την ευχαριστώ!
Λάτρης της μουσικής Στράτο επιλέγεις εκείνα που έστω μια φορά στη ζωή μας πόνεσαν !!! Όμως τ΄αγαπώ γιατί λένε πάντα την αλήθεια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόψε η Χάρις Αλεξίου και η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδούν στο στάδιο της Αρχαίας Μεσσήνης που δυστυχώς δεν είμαι εκεί!!!
Καλό σου ξημέρωμα
Μετά τους "καταδότες" και τους "εισβολείς" φυσικό επόμενο κι οι "μαχαιριές".Ετσι είναι η φορά των πραγμάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά χαλάλι τέτοιες μαχαιριές,μακάρι νάταν κι οι αληθινές,έτσι ευπρόσδεκτες!
Καλό ξημέρωμα Στράτο και χωριανοί (το συν,δε μου ανήκει)
@ Nikol,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ θα συνεχίσω να μιλώ με τα τραγούδια μας, Νικόλ. Μας πόνεσαν ή όχι, πάντα κάτι σέρνουν μαζί τους και μας παρασέρνουν.
Σ’ αυτή τη συναυλία ήταν η κόρη μου και θα σου στείλω τη φωτογραφία που μου έστειλε με το εξής: «Απλά μαγικό»!
@ Χαρά Θ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι έπεται συνέχεια, Χαρά μου. Η φορά των πραγμάτων έρχεται μόνη της. Κι όπως έρχεται θα βρίσκεται κι ο κατάλληλος τίτλος. Μη με παρεξηγείς με το «συγχωριανοί», καλά το είπα και εννοούσα όσους είμαστε εδώ σ’ αυτό τον τόπο των Μακρινών Αντίλαλων! Σου ανήκει λοιπόν, για ρίξε μια ματιά ποιοι και πόσοι απόμειναν… Λίγοι, μια χούφτα… «Πληρώνουμε» κάποια πράγματα με κάτι παραπάνω, αλλά τ’ απολαμβάνουμε. Συμφωνείς;
ΑΑΑΑ και η δική μου κόρη ήταν !!!! Αυτές οι συμπτωματικές συμπτώσεις που λέγαμε!!!!1
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράτο καλέ μου φίλε γειά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα πονεμένα τραγούδια σου απαντώ με μερικές στιχουργίες από τραγούδια της νιότης μου:
"Έτσι είναι πάντα στην ζωή έτσι συμβαίνει
η στορία που γίνεται συχνά
κάθε ωραίο που γενιέται να πεθαίνει,
να μένεις έρημος και μόνος στα στερνά"...
"Τα σουβενίρ τ' αγαπημένα βουβά κλεισμένα,
μες στο συρτάρι κλειδωμένα θα τα κρατώ,
κι' ισως η πίκρα μου η τόση να με σκοτώσει,
μα τι θα φταίω εγώ γι' αυτό;
Της μοίρας μου θάταν γραφτό"...
'Τι κι'αν κλαίω όλα έχουν ένα τέλος
η αγάπη η χαρά και η ζωή!
Τι κι'αν κλαίω όλα έχουν ένα τέλος
σαν την νύχτα που κρατάει ως το πρωϊ"...
Πιθανώς ή εσύ ή οι κυρίες που σου γράφουν, να έχετε ακούσει μερικά απ' αυτά τα τραγούδια, πιθανώς όχι επειδή είναι της εποχής πριν Νταλάρα και των νεωτέρων τροβαδούρουν.
Ο λόγος που τα αναφέρω είναι για να τονίσω ότι ο πόνος της αγάπης και των χαμένων ονείρων είναι διαχρονικός και εκφράζεται από καταβολής σε ποικίλες μορφές μα με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα!...
Να έχετε καλό Σαββατοκύριακο, καλή Αυγουστιάτικη πρωτομηνιά και πάντα Υγεία και Αγάπη!...
Ειλικρινώς
δημήτρης
Αγαπητέ Δημήτρη, δεν ξέρω για τις κυρίες (φίλες μας είναι και βέβαια κυρίες με το "Κ" κεφαλαίο!) αλλά εγώ, ομολογώ ότι δεν τα έχω ακούσει αυτά τα τραγούδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈψαξα με τους στίχους αλλά επί ματαίω… Πάντως τους κρατάω.
Συμφωνώ μαζί σου για τη διαχρονικότητα του πόνου της «αγάπης και των χαμένων ονείρων» γι’ αυτό αναζητάμε τον τρόπο, είτε μέσω των τραγουδιών, των στίχων και της ποίησης, προ πάντων να τα επαναφέρουμε στο τώρα για να μείνει η γεύση της νοσταλγίας.
Πάντως θέλω να σε ευχαριστήσω για την προσφορά των στίχων, για την επίσκεψή σου και για την αγάπη σου στους Μ.Α.
Καλό μήνα και καλό Σαββατοκύριακο!