Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Διέξοδος η σιωπή…

Διέξοδος η σιωπή… 
και η αβάσταχτη υπομονή της…

Χίλιες φορές λυπήθηκα κι άλλες τόσες μετάνιωσα, για… όσα είπα.
Για όσα κράτησα τη σιωπή μου, πιστέψτε με, δεν μετάνιωσα… Ποτέ!
Γι’ αυτό μερικές φορές δίνω σπρωξιά στο λόγο…

*
Μια φράση σου ξέφυγε, τότε… κι ήταν:
«Βάλε φραγή, στους ανεπιθύμητους εισβολείς.
Απενεργοποίησε τα συναισθήματα»…

*
Θέλω να ξέρεις πως:
Από συμπεριφορές που με πλήγωσαν μόνο την αγάπη θυμάμαι.
Μ’ αυτή συμπληρώνω τον μονόλογο της ζωής μου.

*
Στις ανορθόγραφες στιγμές της σιωπής,
αυτό που περιμένω είναι το αναπόφευκτο της απουσίας…
Στη σκέψη μου Εσύ
Στην καρδιά μου η Απουσία (Σου)

*
Με τις σιωπές της φωνής σου
γεμίζω αυτές της καρδιάς μου…
Μου λείπει, θέλω να ξέρεις, αυτή η φλυαρία της σιωπής.
Μου λείπει…
«Κράτα, τουλάχιστον, όσο μπορείς, τον ήχο της…», μου λες…
«Κράτα τα προσχήματα…»

*
Οι ματιές μας σμίγουν στο αντιφέγγισμα της σιωπής…
«Στην ανείπωτη σιωπή σου, ανιχνεύω στιγμές της ευτυχίας μου»…
Κι αυτές, αλίμονο, κρατάνε τόσο λίγο…

*
Να ’ξερα, ποιος κανονίζει τη σκέψη σου;
Ποιος διαφεντεύει τη μοναξιά σου;
Εν πάση περιπτώσει…




Από τη Συλλογή μου: «Φραγμέντα»

16 σχόλια:

  1. Φίλε μου καλή σου μέρα.
    Να σταθώ στις δυό πρώτες αράδες από το υπέροχο κείμενό σου.
    Χιλιάδες φορές μετάνοιωσα κι΄εγώ και λυπήθηκα γι΄αυτά που είπα. Όμως ποτέ δεν μετάνοιωσα για τη σιωπή μου. Μια μεγάλη αλήθεια στη ζωή.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στράτο
    Θα σε συγχαρώ για τούτη την κατάθεση,χωρίς όμως να κρίνω,ούτε να εξομολογηθώ τη δική μου θέση.Βλέπεις παντού αποτελώ παραφωνία...
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ποίηση δεν αναλύεται απλά την αισθάνεσαι και υποκλίνομαι .
    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (αυτή η φλυαρία της σιωπής.)


    Αυτες σου οι λέξεις τα λένε όλα
    δεν χρειάζαται να προσθέσω τίποτα



    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Dennis Kontarinis,

    Γι' αυτό και δίνω "σπρωξιά στο λόγο", Ντένη.

    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Χαρά Θ.,

    Σε στιγμές μοναχικές όπου κυριαρχεί η σιωπή η βαθιά περισυλλογή και οπωσδήποτε η λυρική ρέμβη, και… κάπως άναρχα «εμφανίζονται» κάτι τέτοια «Φραγμέντα» (θραύσματα στην ισπανική).
    Και οι παραφωνίες δεκτές, φίλη μου.
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ nikol,

    Πολύ θα ήθελα να ήμουν ποιητής, Νικόλ!
    Αλλά δεν το κατέχω.
    Σκέψεις και σπαράγματα ψυχής μπορεί να είναι…

    Σ’ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ pylaros,

    Η παρουσία σου και μόνο και ο καλός σου λόγος φτάνει, αγαπητέ μου Γάβο.

    από κάποιους άλλους θα περίμενα κάτι, αλλά μάλλον δεν είμαστε του μεγέθους τους…)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στράτο μου, η σιωπή είναι μακροχρόνια παιδεία ελεγχόμενης σκέψης. Δύσκολη η επίτευξη.
    Δείχνει ωρίμανση. Μοιάζει σαν ένα κομμάτι χρυσάφι που δεν το ακουμπάς, όπου κι όπου.
    Προσωπικά, θαυμάζω τους ανθρώπους που ξέρουν πότε πρέπει να σιωπούν και πότε να ξανοίγωνται
    Από την άλλη, σαν όλα τα υπερβολικά, η σιωπή γίνεται επικίνδυνη ψυχολογικά, όταν γίνεται συνήθεια. Η ψυχική επαφή των ανθρώπων δια του λόγου είναι γιατρειά πολλών συμπτωμάτων.
    Όλα με μέτρο λοιπόν.
    Η δε ποιητικη σιωπή..μέσω λιτών
    στίχων που από μόνοι τους δινουν διάμετρο και βάθος με γοητεύει αφάνταστα.( Κική Δημουλά, Καβάφης κτλ). Ωραία ανάρτηση.
    Καλό Σαββατοκύριακο
    Βάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Βάνα<

    Αγαπημένη μου κι ακριβή μου Βάνα, θέλω, κατ’ αρχάς να σ’ ευχαριστήσω που με την επιστροφή σου από το μακρινό ταξίδι σου, επισκέφτηκες το ιστολόγιό μας, τους Μ.Α., και άφησες τις σωστές σου σκέψεις να με συνοδέψουν.

    Η σιωπή, με την έννοια που εγώ της δίνω, δεν είναι επικίνδυνη, χρειαζούμενη είναι πολλές φορές, απλά θα πρέπει με την «παιδεία της ελεγχόμενης σκέψης», όπως γράφεις, να γνωρίζεις πότε -και ιδίως πώς- να την χρησιμοποιείς…

    Όσο για την απόπειρα μέσω άμετρων (και άναρχων) στίχων να εκφράσω προσωπικές στιγμές είναι παλιά συνήθεια. Θέλω να σου πω ότι μου συμβαίνει ακριβώς σε στιγμές σιωπής και «λυρικής ρέμβης», που με επισκέπτονται, όπως αναφέρω και παραπάνω, σε άλλο σχόλιο, και τότε τις αποτυπώνω στο χαρτί ή στην οθόνη προσθέτοντάς τους στα «Φραγμέντα» που γεννήθηκαν από το τίποτα και μ’ αρέσουν. Όπως μ’ αρέσει η Ποίηση αυτού του τύπου (ιδίως αυτή της Δημουλά).

    Βάνα μου και πάλι σ’ ευχαριστώ από καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η σιωπή της αφηρημένης νόησης και του λογικού,
    ως τέχνη, δεν είναι απλώς ένα αισθητικό ξέσπασμα
    αλλά υπογραμμίζει τη σημασία της τέχνης στην
    σκοπιμότητα της ζωής.
    Η σιωπή της τέχνης και η εκάστοτε σύλληψη για την τέχνη, κρύβουν μέσα τους το πεπρωμένο όχι
    μόνο ενός ατόμου, αλλά ενός ολόκληρου πολιτισμού. Τα καλλιτεχνικά μάρμαρα των Ελλήνων μιλάνε με τη σιωπή τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ Νίκος,

    Γράφεις Νίκο: «Τα καλλιτεχνικά μάρμαρα των Ελλήνων μιλάνε με τη σιωπή τους».
    Κάποιες φορές, Νίκο, το κάνουν και οι «ατάλαντοι» και μη καλλιτέχνες να μιλάνε ή να γράφουν με όση σιωπή μπορούν να αποδώσουν αυτά που ενδεχομένως θέλουν να πουν…
    Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου»... έτσι κι εγώ εισχωρώ στον μέσα μου κόσμο και ψάχνω… ψάχνω «διεξόδους». Φυσικά και δεν τους βρίσκω πάντα.

    Πολύ σ’ ευχαριστώ για την παρουσίασή σου εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Στράτο μου και Νίκο μου,

    Πολύ ωραίες και σωστές οι τοποθετήσεις σας.
    Η σιωπή, όχι μόνο στην τέχνη, αλλά και σε όλες τις μορφές της ζωής, είναι εύγλωτη ομιλία του υποσυνείδητου που κατευθύνει την ενέργεια που εκπέμπει.
    Στην αγάπη μιλάει με χίλιες γλώσσες.
    Στην καθημερινότητα, σώζει τον χαμένο χρόνο από την ανούσια σπατάλη του.
    Η λυρική ρέμβη, είναι το πολύτιμο χρυσάφι της ψυχής.
    Εξαιρετικά κομμάτια, Στράτο. Μέσα τους αναγνωρίζεις την αξία της σιωπής.
    Πάντα καλά
    Βάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Βάνα Κ,

    Θέλω να σου πω Βάνα μου, ότι συχνά αφήνω τη σκέψη μου να πλανιέται άσκοπα και αόριστα στον μέσα μου κόσμο σε μια ατομική ενδοσκόπηση ψάχνοντας να βρω πρώτα αυτό το «χρυσάφι της ψυχής» όπως το λες, κι ύστερα να βρω τρόπο να το εξωτερικεύσω με λέξεις που άλλοτε αφήνουν σημάδια κι άλλοτε χάνονται… Θα ήταν το τέλειο ν’ αφήνουν μόνο σημάδια και… να μένουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Υπάρχει το γνωτόν σε όλους μας γνωμικὀν που λέει:"η σιωπή είναι χρυσός" και πιθανώς ειναι και το κάλλιστον. Αυτό που μπορώ να προσθέσω είναι ότι η σιωπή πολλές φορές γίνεται ιατήρ της ψυχής και σε βγάζει από τον λαβύρινθο των πολυπλόκων σκέψεων όταν παλεύουν μέσα σου! Αν δεν σφάλλομαι υπάρχει κάποιο παλιό τραγουδάκι με τον τίτλο: "κάνείς δεν ξέρει τι να πεί, τα λέει όλα η σιωπή" Θαρρώ αυτό τα λέει όλα!...
    να είστε όλοι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Φίλε Δημήτρη, να με συγχωρέσεις για την αργοπορία της απάντησης και μαζί με τις ευχαριστίες μου να πω ότι είναι πολύ σωστά όπως τα γράφεις.

    Κι εγώ δεν σιώπησα επειδή τα λέει όλα η σιωπή, αλλά δεν είχα προσέξει το σχόλιό σου.

    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος