Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Το άγνωστο Αύριο!

                                                   


Ψυχορραγούν οι κυβερνοχώροι, διακρίνουν το φέρετρο που τους περιμένει, έχει χαθεί η ζεστασιά που κάποτε ανέδιναν προπαντός στις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες όταν έξω ούρλιαζαν τα στοιχειά της φύσης, η καρδιά σου εύρισκε ζεστασιά διαβάζοντας, τα της Παρέας μα και φιλικά μπλογκ.
 Αισθανόσουν κι εσύ μέρος μιας πλατειάς ανθρώπινης κοινωνίας που ζει και υπάρχει σε διαφορετικά πλάτη και μήκη του πλανήτη μας, ακόμα και σε  διαφορετικές χώρες με κοινό παρονομαστή την ελληνική γλώσσα, είναι αυτό που σε δένει, είναι αυτό που μας δένει όλους μας.
Θα μου πείτε εδώ υπάρχουν τόσα και τόσα προβλήματα, ανεργία, άδικοι φόροι, αφραγκία,  αρρώστιες, καμία ελπίδα στον ορίζοντα, μαυρίλα για το αύριο από κάθε πλευρά.
Σκέφτεσαι γιατί να χαλάς τον χρόνο σου να διαβάζεις ιστοριούλες, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, χαμένες αγάπες, λουλούδια και πράσινα φύλλα στα Μπλογκ, ενώ μπορείς κάλλιστα να πας στο Φέϊς μπουκ, κάνεις ένα κλικ στο  Λάϊκ φαίνεται και η φωτό σου και με αυτό τελειώνεις. Όπως λέει και μια παροιμία ο χρόνος είναι χρήμα. Όμως δεν είναι αλήθεια διότι ο τεμπέλης έχει όλο τον χρόνο στην διάθεσή του άρα θα έπρεπε να είναι πλούσιος, που όμως δεν είναι. 

Και μετά έχουμε κι εμείς οι ολίγοι που έχουμε απομείνει σε τούτη την πόλη τη Νέα Υόρκη  το ‘γενάτι’ μας, την εγωιστική μας προσωπικότητα που προσπαθούμε να την επιβάλλουμε. Αυτό δεν βοηθά κανένα και όχι μόνο αλλά κλείνεται κι ο κάθε ένας στο καβούκι του και γίνεται αόρατος, σα να μην υπάρχει.
Η  ζωή μας μοιάζει σαν να μην πέρασαν τα χρόνια του τότε που πιστεύαμε ότι προσωρινός είμαι μέχρι να πιάσω τη μαγιά, σήμερα είμαστε κινούμενα όντα χωρίς σκέψεις λες και δεν είμαστε  ανθρώπινες υπάρξεις,  αλλά  γέφυρες  φτιαγμένες από τσιμέντο, που ενώνουν τις δυο αντίπερες  όχθες, με το ένα πόδι σε κάθε όχθη,  από κάτω περνά ο ατλαντικός κι εμείς ακόμα ελπίζουμε αιωρούμενοι στο κενό ότι αύριο ίσως, ένα αύριο που δεν έρχεται ποτέ.   
                       
Γαβριήλ Παναγιωσούλης                

11 σχόλια:

  1. Μήπως χρειαζόμαστε ξεμάτιασμα; Λέω μήπως και αναφέρομαι σ’ αυτή την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν να επηρεαστούν αρνητικά (για να υπάρχει τέτοια σιωπή… ) από την «κακή ενέργεια», το κακό μάτι, τη ζήλια αλλα ακόμη και από τον θαυμασμό.

    Πάντως κάτι συνέβη, φίλε, εγώ το έχω εξηγήσει, δεν το ομολογώ όμως διότι αυτά υπάγονται στην προστασία προσωπικών δεδομένων.
    Κι όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι θα το αναφέρω σε μελλοντική ανάρτηση.
    Πάντως προς στιγμήν να ξέρουμε πως το ξεμάτιασμα γίνεται αφιλοκερδώς και ο ματιασμένος δεν πρέπει καν να πει ευχαριστώ σε αυτόν που τον ξεματιάζει. Ας μας ξεματιάσει αυτός που μας μάτιασε δίχως ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή σου μέρα φίλε Γαβρίλη.
    Με προβλημάτισαν οι σκέψεις σου τις οποίες βρίσκω σωστότατες και άξιες να υποβληθούν σε κάποια μελέτη. Όμως προς τι ο κόπος; Τέσσερα χρόνια Εφτάνησα με κόπους και μελέτες που μόνο εγώ γνωρίζω για να περιμένω μήπως αυτοί που έχουν κάμει τα πόδια τους γέφυρες στις όχθες του Ατλαντικού καταδεχτούν να περάσουν για μια καλημέρα. Δεν βαρυέσαι. Πρόσεξε την αλληλογραφία τους να δεις πόσα....σοβαρά τους απασχολούν.
    Θα περιμένω τον Στράτο να κάμει το πρώτο βήμα.
    Νάσαι καλά φίλε και προχώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ! φίλε μου Στράτο,

    Παλιά στην Ελλάδα στο χωριό μου πίστευαν στο μάτιασμα, στα ξώρκια, στην βασκανία.
    Θυμάμαι που η μάνα ήξερε να ξωρκά, έκλεινε μερικά σπυριά χοντρό αλάτι στην άκρη της ποδιάς της και τα έδενε, μετά κάτι έλεγε, αλλά δεν μου είπε το μυστικό.
    θα μπορούσα να γράφω επί αυτού πάρα πολά, όμως το αφήνω για τι δεν αρκεί ο χώρος, μετά βρέθηκα στην Γουατεμάλα, εκεί πιστεύουν ακόμα πιο πολύ στο μάτι στην βασκανία, είχα λοιπόν πελάτισες στο ταξί μου, (μορφωμένες γυναίκες) θυμάμαι μα δασκάλα τις πήγαινα σε κάτι καλύβες μαύρων μεταναστών απο την Τζαμέϊκα και φουμάριζαν πούρο, χωρίς να πέφτει η στάχτη, ε! αυτήν διάβαζαν κλπ.κλπ...
    Χαιρετώ σε

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε μου Ντένη,
    Πρόσεξε την φωτογραφία που ανέρτησα, είναι Συμβολική ενας Γύπας της Γουατεμάλας, περιμένει να βρει ψοφίμια.

    Είναι σαν να λέω Ξυπνήστε Τέκνα και ήλθεν η Ώρα...

    Κατα τα άλλα έχεις δίκιο.

    Ευχαριστώ

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καταλαβαίνω ασυναίσθητα,οτι πίσω απο τα γραφόμενά σου Γαβρίλη μου, πάντα αισθαντικά και παραστατικά, υποβόσκει κάποιο υπονοούμενο. ΑΝ κρίνω απο τα σχολια των άλλων δύο φίλων,μάλλον δε κάνω λάθος. Δε θα υπεισέλθω,άλλωστε αυτά είναι δικά σας, θα πω όμως οτι έχεις απόλυτο δίκιο.
    Οπως καθε τι που γίνεται μόδα κι ύστερα περνάει κι ερχεται κάτι καινούργιο που κάνει κι αυτό το "μπαμ" του για να δώσει στη θέση του στο επόμενο καινούργιο, έτσι και τα μπλογκς περνάνε την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
    Γκώσαμε;(την καταλαβαίνεις είμαι σίγουρη τη λέξη) δεν έχουμε να πούμε τιποτ άλλο πια; δε μας ενδιαφέρει κάτι; παραδοθήκαμε στην αδιαφορία; Πάντως ΝΑΙ, λίγες αναρτήσεις γίνονται,πολλοί έχουν εγκαταλείψει εντελώς,λιγότεροι σχολιάζουν κι αυτοί πάλι απο υποχρέωση που τα βρίσκουν όλα όλων υπέροχα.
    Νάναι αυτό σημάδι μοναξιάς; απάθειας; κι εμένα μ απασχολεί αυτό τον καιρό που το παρατηρώ,απλά δικαιολογώ οτι ο καθένας κουβαλά τις έννοιες του και απέχει.
    Το Fb δεν είναι λύση,δεν είναι καν επικοινωνία,παρότι έχω το χρησιμοποιώ όταν έχω τις μαύρες μου για κάποιο τραγούδι,ή κάποια φωτογραφία,που δε χρειάζομαι καν σχολιο
    Ο χρονος θα δείξει,μέχρι τότε εμείς αντιστεκόμαστε όπως μας λέει η καρδιά μας.
    Καλό ξημέρωμα απο την Ελλάδα με την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λοιπόν μια φορά κι έναν καιρό πρώτη μου φορά είχα δει μαρμελάδα.
    ¨ημουν πρωτόμπαρκος στην Κρήτη, με φωνάζει ο καμαρότος και μου δίνει ένα κουτί μπλε, των 8 λίτρες μέτρο βάρους αυτό που είχαμε στα Επτάνησα. Μου λέι πήγαινε στην Κουζίνα άνοιξέ το και μοίρασε το από ένα μπωλ σε κάθε τραπέζι. Ξεμονάχιασα το κουτί με το κουτάλι έφαγα την πρώτη κουταλιά μετά την δεύτερη, εκεί Έγκωσα, την ιστοριούλα αυτή μου την θύμησε η λέξη που ανέφερες.

    Όμως η γραφή στα μπλογκ είναι ένα κοινωνκό ξέσπασμα ανθρώπων που έχουν την ίδια κλήση, ή ας πούμε, ο κάθε ένας μας αναλύει μια σκέψη ή ακόμα περιγράφει αναφέροντας αξιόλογα κείμενα συγγραφέων φιλοσόφων κλπ.
    Πρακολουθώ ένα μπλογκ στα Ισπανικά όπου ο άνθρωπος τέρας μορφώσεως αλλάζει θέματα και γεμίζει τις σελίδες κάθε 3 μέρες και γράφει, γράφει, χθες έγραφε για τον Πίνδαρο, προ μερικές μέρες για το παλαιό βασίλειο του Πόντου, είναι μια βιβλιοθήκη φιλοσοφίας και γνώσεων.
    Και όμως δεν έχει σχεδόν κανένα σχόλιο, όμως δεν το βάνει κάτω και γράφει, γράφει είναι κάτι που τον ευχαριστεί.

    Αυτο ενοεί δύναμη χαρακτήρος, μόρφωσης κλπ.

    Σε ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,

    πάντα με την αγάπη μου,
    Γαβριήλ
    υ.γ.
    οσο για το κείμενό μου απλούστατα όβλέπω στον καθρέπτη την ωμή αλήθεια αλλά αρνούμαι να το παραδεχθώ, διότι χάνω μέρος του εαυτού μου,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Αβραάμ, Γαβρίλη, γράφει πρώτα για τον εαυτό του και για τους λίγους που τον παρακολουθούν. Αλίμονο αν είχε ανάγκη τα σχόλια.

    Έχω κι άλλα να γράψω αλλά καλύτερα να σιωπήσω...

    Καλημέρα σε όλους τους φίλους και φίλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Γαβρίλη,
    Η ετυτχία είναι πάντα μέσα μας.Σιγοκαίει σαν το pilot light στη σόμπα μας.Και περιμένει λίγο προσάνναμα για να ανάψει και να μας κυριέψειΜα εμείς συνέχεια τη θάβουμε με μαύρα μαντάτα,με τα άσπρα μας μαλιά,με τις αδυναμίες μας και μας πιάνεικατάθλιψηΕίναι ωραία η ζωή φίλε Γαβρίλη.Πάρε στα χε\έρια σου ένα λουλούδι της κολοκυθιάς και μελέτησέ το,σήκω πρωί και ατένησε την ανατολή του ήλιου και καλημέρησέ τον.Βγες στο δρόμο και λυμπίσου κοριτσόπουλα που περνάν λικνιστικά μπροστά σου και σου κλείνουν το μάτι.Είναι ωραία η ζωή.Ναι,υπάρχουν και ανάποδα,ναι,μερικά πονάνε.Αλλά ας μην αφήνουμε τα μαύρα σύννεφα να σκεπάζουν τη λαμπρότητα του πνεύματός σου και το κάνουν να αναδίδει απελπισία.Η ζωή είναι ωραία και σου δίνει την ευκαιρεία να ψάξεις μέσα σου και να βρεις το χρυσάφι της ψυχής σου για να γίνεις χαρουμενος και ευτυχισμένος. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε μας.Σε κάθε ένααπό εμάς.Φίλισε τη γυναίκα σου, πήγαινε έξω στο κήπο σου, κόψε μια ζουμερή ντομάτα και δάγκωσε τη και άφησε τα ζουμιά να τρέξουν στο λαιμό σου. Καί γέλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πράγματι:

    Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ,

    ευχαριστώ φίλε Λύκων,

    You make my day!

    Gabriel

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. E! στην ζωή μας υπαρχουν μέρες ηλιόλουστες και μέρες βροχερές, αυτές επηριάζουν και τα γούστα μας ή ας πούμε το κέφι μας.

    Νάσται καλά φίλοι μου

    Ευχαριστώ Στράτο.

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος