Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Άτιμα τζιτζίκια…

Αχ, βρε Ρέα τι όμορφα που γράφεις...                                Στρ.


Ήρθε. Όπως έρχεται. Στο τσακ γλιτώνω, κάθε φορά, το εγκεφαλικό. «Έκπληξη!» φωνάζει. Από έκπληξη, να δεις, θα πάω. Μου λείπει. Όσο έχουμε χρόνο, μέχρι την αναχώρησή του, λέμε και τι δεν λέμε. Πιάνουμε και πολιτικά. Εγώ μιλάω με πάθος και σκληράδα. Εκείνος, με γλύκα και ανοχή. Η Ελλάδα μας, εγώ. Η Ελλαδίτσα μας, εκείνος. Χάος. Απόγνωση. Απαισιοδοξία. Ανεργία στα ύψη. Επενδύσεις στα τάρταρα. Βιογραφικά πάνε κι έρχονται. Τίποτα πιο θλιβερό από βιογραφικά σε απόγνωση… ν΄ απαντάτε, τουλάχιστον, στα βιογραφικά! Ακούει κανείς; στο εξωτερικό απαντάνε ακριβώς στο χρόνο που ορίζουν. Τυχερός που ζεις στο εξωτερικό, καταλήγουν οι κουβέντες μου. Και των φίλων μου το ίδιο. Από πού θα αναπνεύσει αυτή η χώρα; ρωτάμε και ξαναρωτάμε. Έλα μου, ντε! Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Σαν σε ρόδα του λούνα παρκ. Φωνές, φώτα, λαμπιόνια, θέα από ψηλά και στο τέλος... τσουκ! Στην ίδια θέση. Μια ζωή! Τυχερός που βρήκες δουλειά έξω, δεν το συζητάω. Ξέρεις πότε θα υπάρξει ελπίς; όταν θα δεις να μπαίνουν κανόνες στη φορολογία. Νεφελώδες το στερέωμα. Αρπάζουν ξανά και ξανά από το ίδιο συρτάρι. Μόνο ό,τι είναι μπροστά στα μάτια τους. Τόσο φρικτά πρεσβύωπες. Ακίνητη περιουσία. Δώσ’ του! Εμπόριο. Φτύσε! Επιχειρηματίας. Φτου κακά! Επενδυτές; ψάξε για μαλάκες. Ανίκανοι, ατάλαντοι, ανεπάγγελτοι. Μπλέξαμε, σου λέω. Καλά που έφυγες! Γλίτωσες. Λέμε, λέμε, λέμε.
Κι έρχεται η ώρα της αναχώρησης. Από κείνη τη σαδιστική διαδρομή. Δεξιά, θάλασσα. Κυριακή. Λαός στις παραλίες. Βαρκούλες αρμενίζουν, ιστιοπλοϊκά σκίζουν κυματάκια, ζευγάρια σφιχταγκαλιάζονται σε μηχανάκια. Ήλιος! Μια ξεγνοιασιά που βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στη λογική. Κι αυτός να φεύγει. Τυχερός - και καλά!

«Ξέρεις τι μου έχει λείψει;». Δεν του απαντώ. Γιατί, στην ουσία, δεν με ρωτάει. Συνεχίζει. «Το ηλιοβασίλεμα. Να δω ηλιοβασίλεμα», «δηλαδή, θες να πεις, δεν έχει ηλιοβασίλεμα εκεί;», «όχι, δεν έχει. Ο ήλιος πέφτει πίσω από τα βουνά. Δεν βλέπεις ηλιοβασίλεμα. Φεύγει η μέρα έτσι... χωρίς να την αποχαιρετάς. Πού είναι τα χρώματα του δικού μας ηλιοβασιλέματος; πώς φεύγει έτσι η μέρα σου;». Τσιμουδιά. Αμίλητη. «Και ξέρεις τι άλλο μου λείπει; θα γελάσεις! Χθες το συνειδητοποίησα». Τσιμουδιά εγώ. «Τα τζιτζίκια». Γελάω. «Το ήξερα ότι θα γελάσεις. Όσο ζούσα στη χώρα μου τα τζιτζίκια ήταν απλώς ένας ήχος, που δεν έδινα σημασία. Χθες, ξέρεις τι κατάλαβα;». Τσιμουδιά εγώ. «Κατάλαβα ότι το τζιτζίκι είναι ένα τόσο δα ζωάκι που, στην ουσία, σου λέει “είναι καλοκαίρι και η ζωή να ξέρεις, είναι μικρή”». Μπουνιά στο στομάχι. Ένα κωλοτζιτζίκι σπρώχνει με τη μια, ντόμινο, κάθε καλοστημένο κυβάκι λογικής. Αλλάζει τον αδόξαστο στα χτισμένα! Όλα γκρέμι. Γαμημένο παλιοτζιτζίκι! Ανοίγω παράθυρο. Κατεβάζει και κείνος το τζάμι του δικού του παράθυρου. Αμίλητοι. Φτάσαμε αεροδρόμιο. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου. Τον έσφιξα πολύ. Μετά είδα την πλάτη του να φεύγει. Η ίδια και ίδια σκηνή. Ένα παλικάρι 27 ετών. 10 χρόνια εξωτερικό. Το λες τυχερό παιδί μέχρι που... τα καταραμένα τζιτζίκια. «Είναι καλοκαίρι και η ζωή είναι μικρή». Άτιμη, Ελλάδα, πώς σκας κεφαλάκι; η μελαγχολία απεγνωσμένα ψάχνει διέξοδο… βρες κάτι! Βρες!... υπάρχουν και κουνούπια! Ναι! Υπάρχουν και κουνούπια! Ρουφάνε το αίμα. Ενοχλητικά. Αναιδή. Πιάνω το τηλέφωνο να του το πω. Κλειστή η γραμμή του. Ήταν στην απογείωση. Και 'γω… σε μια Ελλάδα σε σταθερή προσγείωση.


Για την αντιγραφή: Στράτος Δουκάκης (Mithymnaios)

8 σχόλια:

  1. Ένα μόνο θα πω:
    Πόσο τον νοιώθω αυτό το παλληκάρι!
    Εκείνος 10 χρόνια μακρυά από την Ελλαδίτσα του. Εγώ κοντά 40.
    Κι όλα έρχονται και σφηνώνονται μαζί πάνω στόν ίδιο καμβά.. Τζιτζίκια, ηλιοβασιλέμματα γεμάτα αναμνήσεις και κουνούπια. Όλα ωραία, αληθινά, αθάνατα.
    Βάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο κείμενο Στράτο, το νιώθεις βέβαια πολύ πιο έντονα όταν έχεις ζήσει έξω και σου έχει λείψει η Ελλάδα. Όμως και για όλα τα κακά,ποιός μας φταίε; Oπως λέει κι' ο ποιητής < φταίει το καιφάλι το ξερό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί;> Καλή σου μέρα Στράτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στη θέση αυτού του παιδιού βρεθήκαμε κάποτε κι΄εμείς, φίλε μου. Αφήσαμε την πατρίδα μας και τα χώματά της και πήραμε τους δρόμους της ξενητιάς αναζητώντας την τύχη μας. Ψάχνοντας για κάποιο μέλλον. Κι΄απομείναμε για χρόνια πολλά στις ξενητιές μας κλείνοντας μέσα μας αυτή τη δόλια πατρίδα που τόσο τη λατρεύουμε και που τόσο μας την στερούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ίδια ιστορία ξανά και ξανά
    Κάθε μέρα που περνά, Άτιμη Ελλάδα!

    Γιατί να μας λείπεις τόσο;

    Όμως είναι η αδικία, το άδικο της φυλής μας, γιατί να είμαστε τόσο άχρηστοι, τόσο διεφθαρμένοι ώστε να μην μπορούμε να ζήσουμε στον τόπο μας
    και η ιστορία να επαναλαμβάναιτε κάθε μέρα;
    Έψαξε κανείς να δει να μάθει το ποιος φταίει; (Η ίδια και ίδια σκηνή. Ένα παλικάρι 27 ετών. 10 χρόνια εξωτερικό.)

    Θα έλεγα εγώ ένα παληκάρι αμούστακο 16 ετών, πεταμένο στα σκουπίδια 60 χρόνια στο εξωτερικό"
    Μέχρι σήμερα κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει το γιατί.
    Ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι οι πουλημένοι Έλληνες αυτοί που μας δοιηκούν!

    εως πότε;

    να είσται όλοι καλά
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εγώ 16χρονος, Γαβρίλη μου, έφυγα κι έκανα 41 χρόνια θητεία κι άφησα πίσω μου εικόνες να θαμπώνει με τα χρόνια η λάμψη τους στη λίμνη των ματιών μου. Μ’ έτρωγε η νοσταλγία μέχρι που το αιώνιο όνειρο έγινε πραγματικότητα. Το θαύμα! Όμως τι μανία να θαμπώνουν όλα εδώ.
    Να δεις πως το έλεγε η Ρέα… α, «οι Έλληνες δεν της αξίζουμε της Ελλάδας».
    Η πιο όμορφη χώρα του κόσμου δόθηκε στο χειρότερο λαό του κόσμου… Δυστυχώς αυτής της χώρας που δόξασαν οι παππούδες μας εμείς της πέφτουμε απελπιστικά λίγοι… μηδαμινοί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όχι Στράτο, αυτός ο λαός είναι μονάκριβος, είναι ο καλλίτερος λαός, είναι αυτός που μεγαλούργησε και στην αρχαία αλλά και στη νέα ιστορία μας. Όμως έχουμε και τα κακά μας που είναι λιγότερα των άλλων λαών. Είμαστε ευπιστοι και μας παραπλανούν οι κακοί και οι πνηροί, επισης ξεχνάμε πολύ εύκολα, βέβαια φτένε και λαοπλάνοι που μας δουλεύουν γιατί ξέρουν πόσο εύκολα ξεχνάμε. Είμαστε και ταξιδιάρικος λαός και πάντα μας γοητεύει το άγνωστο, απόγονοι του Οδυσσέα βλέπεις, γιατί μη μου πεις εσύ αν δεν είχες φύγει δεν θα είχες φιάξει τη ζωή σου; Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 50 χρόνια και η νοσταλγία ακόμα φρέσκια και βασανιστική.Και την αγαπάμε Αυτή έχουμε μόνο παρηγοργιά και αποκούμπι.Είναι σαν τη πληγή που κλείνει και σου αρέσει να τη ξύνεις και ποτέ δεν κλείνει.Έτσι,ποιος είναι τυχερός; Αυτός που έφυγε ή αυτός που έμεινε; I guess,everything has a price

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτός ο λαός δεν υπάρχει, Δώρα… χάθηκε και το ξέρεις…
    Να μερικά και μόνο:
    * Στην Ελλάδα μας κόβουν τα όνειρα και τους κοιτάμε
    * Χιλιάδες Τούρκοι στους δρόμους για μια πλατεία, εκατομμύρια Έλληνες στους καναπέδες για μια ολόκληρη χώρα.
    * Νεοέλληνας είναι αυτός που όταν ο Πρετεντέρης του λέει “είπα ψέματα”, αυτός εξακολουθεί να τον ακούει γιατί εκτιμά την ειλικρίνειά του
    * Ζούμε στη χώρα που οι κυβερνώντες επέβαλαν 3 μνημόνια, μα δεν κατάφεραν να επιβάλουν τον αντικαπνιστικό νόμο φοβούμενοι τη λαϊκή κατακραυγή.
    * Ζούμε στη χώρα που το περιοδικό “Πίστα” εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί!

    Και γιατί;
    Γιατί:
    Το λάθος του Έλληνα είναι πως όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη, πάντα βλέπει ή το Μέγα Αλέξανδρο ή τον Κολοκοτρώνη ή τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

«Ουχ ούτως χρείαν έχομεν της χρείας παρά των φίλων ως της πίστεως της περί της χρείας» Επίκουρος