Σκεπτόμουν, όταν χτες, μια μικρή,
ταπεινή, ασήμαντη –μα όμορφη– πεταλούδα,
αποσπούσε την προσοχή μου και μ’
ανάγκαζε να τη φωτογραφήσω
κι ύστερα να γράψω δυο λόγια και να
σας τα στείλω συνοδεύοντας τη φωτογραφία, αναρωτιόμουν αν σε καιρούς δύσκολους,
άγριους, σκοτεινούς, όπως τους σημερινούς, επιτρέπεται να μιλάμε για ομορφιά;
Δεν επιτρέπεται-επιβάλλεται, θα έλεγα…
Και επιβάλλεται γιατί η ομορφιά, εμένα
τουλάχιστον, μου «εξιτάρει» την ευαισθησία.
Και βέβαια δεν είναι μόνο παρηγοριά
και φάρμακο η ομορφιά.
Είναι διέγερση, εγρήγορση, σκέψη και
κάλεσμα για δημιουργία.
Κι αυτή η πεταλούδα, παρ’ όλο το εφήμερο της
ύπαρξής της,
ευτυχώς, δικαίωσε (έστω για λίγο) τη ζωή.
ευτυχώς, δικαίωσε (έστω για λίγο) τη ζωή.
Φίλε μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ομορφιά της φύσης, το χέρι του δημιουργού όπως γράφεις (μου «εξιτάρει» την ευαισθησία)
το εφήμερο της ζωής μιας κίτρινης πεταλούδας, τα λουλούδια και τα χρώματα.
Έτσι η ζωή γίνεται πιο χαρούμενη,
ικανοποιώντας τι είναι σου.
Το αντίθετο εγώ η ανάγνωση βιβλίου πετά την φαντασία μου στους αιθέρες της ζωής.
Χθες βράδυ προσπαθώντας να βρω ένα ποίημα για την mariposa leí los poemas de Federico Garcia Lorca y terminé con Bodas de sangre.
Saludos
Gabriel
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αυτό είναι αλήθεια, φίλε μου, πάντα ήμουν ευαίσθητος, αλλά όσο περνούν τα χρόνια φαίνεται να χειροτερεύω... Τί να κάνουμε, όμως... κουσούρια είναι αυτά.
Ο Federico Garcia Lorca σε "κόλλησε" λοιπόν... λατρεμένος ποιητής, ευαίσθητος κι αυτός, αφού έδωσε να καταλάβουν ότι τελικά τον θάνατο, μόνο η αγάπη είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να τον νικήσει...
Να 'σαι καλά!