Κυριακή 19 Ιουνίου 2016
Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016
Τρίτη 7 Ιουνίου 2016
Σάββατο 28 Μαΐου 2016
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια
Στα φανάρια των δρόμων
Ακούστε το με κλικ στο play
Βράδυ Σαββάτου. Τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το
κόκκινο. Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία
της, το σκληρό περίγραμμά της. Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο
ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δεν λένε τίποτα πια
μεταξύ τους. Σαν να τα έχουν πει όλα. Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής.
Τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση. Ποιοι ήταν
άραγε οι βάρβαροι… που τα κονιορτοποίησαν. Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα
μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να
ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο… όχι το δρόμο αλλά… τη ζωή του κι εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι... που αντανακλά... τη φρόνιμη φιγούρα της. Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους. Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα. Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα. Σαν να βολεύονται με τη σιωπή. Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο… όχι το δρόμο αλλά… τη ζωή του κι εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι... που αντανακλά... τη φρόνιμη φιγούρα της. Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους. Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα. Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα. Σαν να βολεύονται με τη σιωπή. Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο
καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι
ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα…
αύριο θα είναι αλλιώς. Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά... δεν ξέρω
γιατί. Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία. Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους
μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν. Δεν μπορεί,
θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι
παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη,
ένα παράπονο. Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και την
μοναξιά. Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το
φανάρι.. και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους. Περιμένουν.. πώς και πώς να
δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά. Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα
λυπημένα τα ζευγάρια.
Το κείμενο είναι της
Μαρίας Χούκλη
Για την αντιγραφή:
Πέμπτη 19 Μαΐου 2016
Με λένε Ελλάδα
Αφιερωμένο εξαιρετικά από τον Δημήτρη Τριγώνη στους φίλους της Παρέας!
Σπινθήρες
τα ονείρατα που ακόμα τρεμοπαίζουν...
Πέμπτη 12 Μαΐου 2016
… στο χαμό της Μάνας μου
Ο φίλος Κωνσταντίνος Λυκογιάννης μου εμπιστεύτηκε το παρακάτω,
άκρως συγκινητικό ποίημά του κι εγώ, με την άδειά του φυσικά,
το μοιράζομαι εδώ στους Μακρινούς Αντίλαλους μαζί σας.
ως θυμίαμα ευωδίας
πνευματικής μύρτων και ρόδων…
Σ.Δ.
Δεν φοβάμαι το θάνατο πια
Τον άντεξα και πάλι
Μου πήρε ό,τι άγιο, ό,τι αγαπημένο, ό,τι τιμημένο είχα
Τ ’αποκούμπι μου, τη βάση μου, το κέντρο της ζωής μου
Τη Μάνα μου.
Πάντα είχε το θρεφτάρι το κόκορα στη καπονέρα
Για το μικρότερο γιό που θα ’ρθει από την πόλη περίμενε
Το μαύρο πρόβατο της οικογένειας
Που στερήθηκε το σπιτικό το φαγητό
Και το ζεστό ψωμί ζυμωμένο και φτιαγμένο με τα ροζιασμένα χέρια της
Μαζί με το πρόσφορο για τον Άϊ Νικόλα.
Την έντυσαν για το μεγάλο ταξίδι
με το πρώτο δώρο που μπόρεσα να της κάνω
Το μαύρο εμπριμέ φουστάνι
Πρώτο και στερνό μου δώρο.
Έκλαψα από πόνο
γιατί δεν μπόρεσα να της δώσω πιο πολλά σαν ζούσε.
Όσα της χρωστούσα, όσα της άξιζαν
Μάνα συχώρεσέ με.
Δεν φοβάμαι το θάνατο
Τον έζησα
Κάτι άδειασε μέσα μου,
Έχασα το μπούσουλά μου, τον εξομολογητή μου,
την αγαπημένη ψυχή.
Καμιά αγάπη,
καμιά σχέση δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτή της Μάνας.
Καμιά ηδονή καμιά γλυκιά γεύση, κανένα ερωτικό χάδι
Δεν μπορεί να συγκριθεί με την ευχή της Μάνας
Με το χάδι με το άγγιγμα της Μάνας.
Όσο και αν γεράσει ο άνθρωπος,
όση γνώση και αν αποκτήσει, όσο πλούτο.
Η ανάμνηση της Μάνας παραμένει μέσα του το πιο αγαπημένο
και το πιο πολύτιμο πετράδι
σαν στολίδι της ψυχής του
Κωνσταντίνος Λυκογιάννης
Νέα Υόρκη
Κυριακή 8 Μαΐου 2016
Πέμπτη 28 Απριλίου 2016
Καλή και Αληθινή Ανάσταση!
Πάσχα είναι οι μυρωδιές των ανθισμένων
κήπων,
περπάτημα βράδυ με αναμμένα κεριά,
ψαλμοί, θρήνος και χαρά της ανάστασης.
Στα νιάτα μας, ήταν συνήθεια.
Αργότερα έγινε υπόσχεση για «του χρόνου».
Τώρα ακούγεται σαν προδοσία,
πως ο θάνατος νικήθηκε
πως η ζωή είναι μια γιορτή,
και τ’ άλλα συνήθη ψέματα.
περπάτημα βράδυ με αναμμένα κεριά,
ψαλμοί, θρήνος και χαρά της ανάστασης.
Στα νιάτα μας, ήταν συνήθεια.
Αργότερα έγινε υπόσχεση για «του χρόνου».
Τώρα ακούγεται σαν προδοσία,
πως ο θάνατος νικήθηκε
πως η ζωή είναι μια γιορτή,
και τ’ άλλα συνήθη ψέματα.
Σας εύχομαι καλή Ανάσταση,
αληθινή Ανάσταση, μαζί με τους αγαπημένους σας!
Τετάρτη 20 Απριλίου 2016
Παρασκευή 8 Απριλίου 2016
Τετάρτη 6 Απριλίου 2016
Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016
Κυριακή 27 Μαρτίου 2016
Μην το ξεχνάς, πότιζε πότε πότε το χαμόγελο, ξεσκόνιζε την ελπίδα...
Εδώ και λίγο καιρό, ξεκίνησα μια νέα διαδρομή μέσα από τούτο το ιστολόγιο,
που είχε μείνει κάπως «παρατημένο», δίνοντάς του άλλη φόρμα και άλλη χρήση.
Τώρα, επιλέγω από διάφορα σημειώματά μου,
–όσα, τέλος πάντων, μου είχαν αφήσει το στίγμα τους–
κείμενα, φράσεις, γραφτά, αποφθέγματα,
φυλαγμένα όλα στην αμεριμνησία του χρόνου,
και… τους δίνω ένα άλλο χώρο πιο ευάερο και πιο ευήλιο.
Δίχως την παραμικρή πρόθεση να απαλλαγώ, έτσι εύκολα, απ’ όλα αυτά,
ταξινομώ το ατακτοποίητο αρχείο μου, τα συνταιριάζω, τα περιβάλλω
και… τα ενσωματώνω σε εικόνα.
(*) Με… ελάχιστη παραλλαγή σε
Φαξ του Σταύρου Απέργη
Και επειδή «με λίγη παραπάνω ευαισθησία θ’ αντέξουμε τις υπερβολικές δόσεις
ευαισθησίας», όπως έλεγε ο Σταύρος Απέργης,
δίνω χώρο και θέση και στο
τραγούδι.
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016
Σάββατο 19 Μαρτίου 2016
Η πόρτα της καρδιάς
«Η πόρτα της καρδιάς» ήταν ο
τίτλος ενός πίνακα σε μια έκθεση ζωγραφικής. Ένας από τους προσκεκλημένους στην
αίθουσα, έψαχνε μέσα στο πλήθος, να βρει το ζωγράφο κι αφού τον συνάντησε, του
έκανε την εξής παρατήρηση: «Κύριε, από την πόρτα λείπει το χερούλι»…
Τότε ο ζωγράφος του εξήγησε: «Είναι γιατί η
πόρτα της καρδιάς
ανοίγει μόνο από μέσα»…
«Αφήνω πόρτες ανοιχτές και περιμένω τις χαρές μήπως περάσουν και δεν μπουν εκείνοι που με αγαπούν»…
«Αφήνω πόρτες ανοιχτές και περιμένω τις χαρές μήπως περάσουν και δεν μπουν εκείνοι που με αγαπούν»…
«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, τη
λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά».
Καλό Σαββατοκύριακο!
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016
Κυριακή 13 Μαρτίου 2016
Μια στην εικόνα – Μια στη μουσική
* Έγινε μια μικρή επέμβαση στο στίχο του Ελύτη…
Όταν διαλέγει η καρδιά, παρακαλώ το σύμπαν να σωπαίνει…
Είναι να μην κολλήσει τραγούδι σ' άνθρωπο...
Μου κόλλησε... Τι να κάνω; Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Ακούστε το.
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016
Για ένα νέο ξεκίνημα... Ελπιδοφόρο!
Είναι που «πιάνεται» η καρδιά μου κάθε που πέφτει η ματιά επάνω του, να
δείχνει έτσι παρατημένο και ξεχασμένο. Τι πράμα και τούτο. Δεν αγαπήθηκε, το
’ξερα, δε το συμπάθησαν… Φάνηκε απ’ την αρχή. Το «αρμολόγησα» για έναν σκοπό
σημαντικό. Απαξιώθηκε τότε και… δεν του άξιζε. Και τ’ άφησα να ταξιδεύει
ακυβέρνητο στον ορίζοντα, με αιωρούμενες από πάνω του υποψίες, αβεβαιότητες κι
αμφιβολίες πιασμένες χέρι χέρι με το δίλημμα: «μ’ αγαπάν δεν μ’ αγαπάν»…
Ωστόσο με τον καιρό, βρήκε θέση για άλλο σκοπό, πιο αγαπησιάρικο και το
«συναρμολόγησα» εκ νέου, με άλλα υλικά και… «Συνιδιοκτήτες». Πόρτες ανοιχτές
και προμετωπίδα τον πολιτισμό της φιλοξενίας. Είχε αισθητική, είχε λόγο -
«οπαδούς» δεν είχε...
Αναρωτήθηκα –κι ακόμα αναρωτιέμαι– τι σόι καύσιμο έβαλα ο καψερός και δεν
έπαιρνε μπροστά η μηχανή του. Έμεινε στην άκρη για καιρό. Έτσι σώπασα κι εγώ
αφήνοντάς το δίχως φωνή και τα λόγια δίχως πνοή. Να υπάρχουν μέσα του. Για
όποιον τ’ αναζητήσει. Για την ιστορία…
Είναι που «πιάνεται» η καρδιά μου κάθε που πέφτει η ματιά επάνω του κι είπα
να τ’ αναστήσω για μένα. Να καταθέτω λόγια, εικόνες και μουσικές. Είναι που από
τα μικράτα μου αυτά λάτρευα και συνεχίζω να τα λατρεύω.
Μια το λόγο, μια την εικόνα και μια τη μουσική. Για να μείνουν αποτυπωμένα
στην παλέτα της καρδιάς μας.
Από σήμερα λοιπόν οι Μακρινοί Αντίλαλοι και πάλι εδώ για ένα νέο ξεκίνημα. Ελπιδοφόρο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)